Γκλεζάκος: Ποιες οι συνέπειες από το διαζύγιο Εθνικής – Eurobank

Ως μη πειστική σχολιάζει στο NEWS 247 την αιτιολογία για τη ματαίωση της συγχώνευσης Εθνικής – Eurobank ο καθηγητής Χρηματοοικονομικής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά Μιχάλης Γκλεζάκος.

“Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ήταν πάντοτε ολιγοπωλιακό και δεν θα άλλαζε τίποτα αν είχαμε τρεις μεγάλες τράπεζες έναντι τεσσάρων που θα έχουμε μετά τις εξελίξεις αυτές” σημειώνει αναφορικά με την αιτιολογία ότι η νέα τράπεζα που θα προέκυπτε από τη συγχώνευση θα είχε πολύ μεγάλο μέγεθος και θα δημιουργούσε συστημικό κίνδυνο για την ελληνική οικονομία.

Σε ό,τι αφορά τις φωνές περί μεγαλύτερων δυσκολιών για να βρει τα αναγκαία κεφάλαια από ιδιώτες, επισημαίνει ότι όσοι ιδιώτες θέλουν να επενδύσουν σε τράπεζες μέσω των νέων εκδόσεων μετοχών, θα το κάνουν είτε βάζοντας τα χρήματα τους σε μία είτε σε δύο τράπεζες.

“Εκτός αν μιλάμε για μεγαλοκεφαλαιούχους που θέλουν να αποκτήσουν τον έλεγχο των δυο αυτών τραπεζών και έχουν εκφράσει ήδη κάποιο ενδιαφέρον για καθεμία ξεχωριστά”, τονίζει.

“Η ουσία είναι ότι η Εθνική και η Eurobank, αν δεν βρουν τα αναγκαία κεφάλαια (και μάλλον δεν θα τα βρουν) θα κρατικοποιηθούν και στη συνέχεια θα πωληθούν ποιος ξέρει σε ποιες τιμές, αφού στο μεταξύ το ΤΧΣ θα έχει καλύψει την αύξηση κεφαλαίου με δανεικά κεφάλαια, δηλαδή με χρήματα που θα εξοφλήσουμε εμείς”, υπογραμμίζει.

Αυτή όπως εκτιμά είναι η καλή εκδοχή, καθώς, όπως σημειώνει, η κακή παραπέμπει στις δηλώσεις του προέδρου του Eurogroup μετά την “εγχείρηση” που έκαναν στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα.

“Είναι προφανές ότι η Γερμανία, μετά την αρχική συναίνεση της (τον Ιούλιο 2012) για την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, άλλαξε διαθέσεις και επιδιώκει να εφαρμόσει στην πράξη εκείνες τις αποφάσεις με τρόπο που την εξυπηρετεί:

Πρώτα να ξεκαθαρίσει το τοπίο με τις Ευρωπαϊκές τράπεζες (φορτώνοντας τις ζημίες τους σε κράτη, καταθέτες και ομολογιούχους) και μετά να προχωρήσει η τραπεζική ενοποίηση, όταν δηλαδή αυτή δεν θα προκαλέσει κόστος στον Βορά.

Με άλλα λόγια, θα αποφασίζουν εκείνοι για εμάς, μέσω προγραμμάτων διάσωσης, αλλά χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη.

Δυστυχώς, τα καταφέραμε να είμαστε επαίτες, βάζοντας σε κίνδυνο όχι μόνο την οικονομία μας, αλλά σε τελική ανάλυση τη δημοκρατία και την ελευθερία μας. Το χειρότερο είναι ότι, εκεί που φτάσαμε, δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη οδός. Θα το πιούμε το ποτήρι μέχρι την τελευταία σταγόνα”, καταλήγει.