Η ιθαγένεια που ενώνει

Αντισυνταγματικές σύμφωνα με διαρροές, διατάξεις του νόμου Ραγκούση όπως αποφαίνονται –σχεδόν ομόφωνα- τα μέλη του ΣτΕ και τις οποίες σπεύδει να «διορθώσει» ο πρωθυπουργός με τη γνωστή πια «εντολή» του. Οι δικαστές μας μάλλον συμπεριφέρθηκαν σαν σεντούκι για σκοροφαγωμένα εθνικά προικιά, ενώ οι νέες γενιές Ελλήνων, περισσότερο ή λιγότερο ιθαγενών, έχουν λύσει αυτά τα θέματα στην πράξη.

Οι προϋποθέσεις του νόμου Ραγκούση για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των νομίμων μεταναστών αποτελούν ένα απαραίτητο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, για τη δημιουργία μιας συνεκτικής ελληνικής σύγχρονης κοινωνίας.

Δεν ανοίγουν οι πόρτες για αθρόες ελληνοποιήσεις όπως κάποιοι τεχνηέντως κηρύττουν, τρομάζοντας το μέσο Έλληνα πως ξαφνικά πχ όλοι οι παράνομοι μετανάστες που πουλάνε cd και τσάντες, θα εκλέγουν βουλευτές.

Αυτό είναι ένα ψέμα. Εξάλλου θα ήταν κρίμα να νοθευτεί το υπέροχο και ενάρετο εκλογικό σώμα μας από αλλότρια δεοξυριβονουκλεικά οξέα και κάποια μέρα στο μακρινό μέλλον, ένας μαύρος να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας, σημάδι οπισθοδρόμησης και προϊόν ανώριμης πολιτικής σκέψης όπως στις ΗΠΑ για παράδειγμα.

Αν σκεφτεί κανείς ότι φτάσαμε ως εδώ επειδή μετανάστες και τα παιδιά τους διοριζόντουσαν αβέρτα-κουβέρτα στο Δημόσιο, έκαναν καταλήψεις στα πανεπιστήμια, έλεγαν ψέματα ως βουλευτές και δήμαρχοι, τσέπωναν φακελάκια ως γιατροί, υπερκοστολογούσαν τα δημόσια έργα, έκλεβαν εισφορές από τα ασφαλιστικά ταμεία και άλλα τέτοια αντεθνικά, τότε ναι, ας τους κρατήσουμε στο περιθώριο γιατί έβλαψαν την πατρίδα που πρέπει να κρατήσουμε ψηλά. Ας μη γελιόμαστε. Υπάρχουν μετανάστες που αξίζουν την ελληνική ιθαγένεια περισσότερο από πολλούς Έλληνες.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους μετανάστες που ήρθαν εδώ, έζησαν, έφτιαξαν σπίτια, με τα κεφάλια σκυφτά και πρόκοψαν και δούλεψαν όπως κι εσύ και αγάπησαν την Ελλάδα όσο λες ότι την αγάπησες κι εσύ (που όμως την ξεπουπούλιασες κι ας είναι η δική σου μάνα).

Αυτά αρκούν για να είναι δικοί μας άνθρωποι, αυτά αρκούν για να τους αγκαλιάσουμε ως συμπατριώτες γιατί είναι συμπατριώτες με το μέσο Έλληνα. Έχουν ίδιες αγωνίες και ίδιες ανασφάλειες, ίδια όνειρα και ίδιες ελπίδες. Είναι οι συμμαθητές μας, που έχουν μαύρο δέρμα και τραγουδούν το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», είναι οι κολλητοί μας που έχουν σχιστά μάτια και γράφουν τις σκέψεις τους με το «σ» και το «ψ», είναι τα παιδιά του Αιγύπτιου γείτονα που απαγγέλλουν Ρίτσο στο σχολείο, είναι οι αλβανικής καταγωγής φίλοι μας που συζητώντας σε παρέες λένε «εμείς» και εννοούν «εμείς, οι Έλληνες». Αυτά και άλλα τόσα είναι ο «σύνδεσμος με το ελληνικό Έθνος» που επικαλείται η απόφαση του ΣτΕ.

Δεν πρέπει να αφήσουμε σε αυτούς τους άθλιους καιρούς που ζούμε, να μας χωρίσουν σε πολίτες β’ και γ’ κατηγορίας (οι πολίτες α’ κατηγορίας είναι είδος προς εξαφάνιση έτσι κι αλλιώς), να μας διχάσουν με τους φίλους, τους συναδέλφους, τα αγόρια και τα κορίτσια μας. Ας αναλογιστούν όλοι όσοι θα συστρατευτούν πίσω από αυτή τη δικαστική απόφαση και θα θελήσουν να αυστηροποιήσουν το νομικό πλαίσιο, τη βλάβη που προκαλούν στις ψυχές των ανθρώπων και στις επόμενες γενιές.

Είναι ευκαιρία η ιθαγένεια, αντί να γίνει στα χέρια κάποιων τρόπαιο που θα μας θυμίζει ότι κάποτε ήμασταν διαφορετικοί να γίνει εργαλείο που θα μας ενώσει. Στη δύσκολη εποχή που περνάει η χώρα μας, δεν περισσεύει κανείς. Πολύ περισσότερο, δεν περισσεύουν νέοι άνθρωποι που νιώθουν την Ελλάδα πατρίδα τους και τον πολιτισμό της πολιτισμό τους. 

* Ο Μιχάλης Λούπης σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο πανεπιστήμιο του Κάρντιφ με μεταπτυχιακό στη Ναυτιλιακή Πολιτική όμως ασχολήθηκε με τα περιοδικά και την τηλεόραση ως δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στις εκδόσεις Λυμπέρη, στο Mega Channel και στον ΣΚΑΙ. Την περίοδο 2010 -2012 εργάστηκε στο γραφείο τύπου του ΥΠΠΟΤ.