Τα 5 καλύτερα ροκ άλμπουμ του φθινοπώρου

Babyshambles, The Hives, Hard Fi, Ian Brown, Band Of Horses: Το MEN 24 ακούει τις τελευταίες τους κυκλοφορίες και επενδύει μουσικά το φθινόπωρο.Τα μεγάλα ονόματα αυτό το φθινόπωρο λείπουν. Οι μεγάλες δουλειές όμως όχι: Ο Pete Doherty ανασταίνεται την ίδια στιγμή που ο Ian Brown δε λέει να “πεθάνει”. Οι Hives καταθέτουν ξανά τα διαπιστευτήρια τους με “Rock n Roll for the Masses” όταν οι Hard Fi συνεχίζουν να κάνουν αναλήψεις από ένα “άδειο Cash Machine”. Και οι Band Of Horses επενδύουν το φθινόπωρο με τη πιο μελωδική κατάθεση ψυχής…




Babyshambles – Shotter’s Nation

Πείτε ότι θέλετε! Πως «
η Amy Winehouse μπροστά του είναι αρσακειάδα». Πως «
χωρίς τον Barat δεν μπορεί να γράψει νότα» Ότι «
μας έχει πρήξει με την πάρτη του, ας μιλήσει και για κάτι άλλο». Το σίγουρο είναι ένα: Το νέο άλμπουμ του Pete Doherty και των Babyshambles είναι ΚΑΛΟ!



Σκίζει; Όχι! Κάνει κάτι καινούριο; Πάλι όχι. Η μουσική, αν και τάξεις μεγέθους πιο «ακροάσιμη» από το πρώτο άλμπουμ, κινείται πάνω κάτω στις ίδιες γραμμές, οι κιθάρες και οι ρυθμοί του δανείζονται -για να μην πούμε κάτι βαρύτερο- από Kinks και Clash και στο “There She Goes” ευχαρίστως όλοι οι Brit Rockers θα τον άρχιζαν στις σφαλιάρες.



Τότε τι είναι αυτό που κάνει το “Shotter’s Nation” καλό; Θες η ομολογία του ”
A song is just a game I’m getting good at cheating at“; Θες οι φαντασιώσεις του για μια ζωή αλητείας πίσω τη δεκαετία του 60 όταν για τον ίδιο κάθε άλλο παρά φαντασίωση είναι; Θες τα εύκολα στιχάκια τύπου ”
You think that you own me, Why don’t you fuck off?” όταν ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ποιητή;



Το Shotter’s Nation είναι ένα έξυπνο ανέκδοτο και η ευφυΐα βρίσκεται μέσα στην ειρωνεία. Μια αυτοβιογραφία του Pete Doherty σε μόλις δώδεκα τραγούδια. Γιατί κάπου, κάποτε, θα υπάρχουν και αυτοί που γράφουν μόνο για την πάρτη τους και όχι για το κοινό τους.




Babyshambles – Delivery







Babyshambles – French Dog Blues







The Hives – The Black and White Album



Αν η “παραγνωρισμένη ευφυΐα” είναι η εμμονή του Pete Doherty, η απολύτως «αναγνωρίσιμη ηλιθιότητα» είναι η εμμονή των Hives. Και διαπερνά το “The Black and White Album” από την αρχή ως το τέλος. Εδώ δεν ψάχνεις δε ψάχνεις για ειρωνεία, αναζητάς καθαρόαιμο Rock n Roll: ”
It’s too late, It’s too soon, Or is it… Tick tick boom!“, ”
you get up, you get down you try it again“, για να πιαστώ από τα δύο πρώτα tracks, με προβλέψιμα riffs και άφθονη χειροκρότηση. Πιο ευχάριστα “ηλίθιο” απλώς δε γίνεται.



Κατά μέσης του δίσκου, εκπλήσσεσαι με ένα ψυχεδελικό instrumental. Δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι η ιδέα πίσω από το “A stroll through hive manor corridors” αλλά μάλλον πρόκειται για διάλλειμα. Ποιός άλλωστε μπορεί να αντέξει σε αυτούς τους καταιγιστικούς ρυθμούς. Το διάλλειμα ευτυχώς κρατάει μόνο 2.39 και από εκεί μέχρι το τέλος είναι πάλι οι Hives που ξέρεις και αγαπάς.




The Hives – Tick Tick Boom







The Hives – Try It Again







Hard Fi – Once Upon a Time in the West

Τα συγκροτήματα που μένουν στη ιστορία χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Αυτά που θα μας ζαλίζουν τα αυτιά για τέσσερις δεκαετίας αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια και αυτά που, ασχέτως του πόσο θα κρατήσουν, θα αποτυπώσουν σε στίχους και νότες την εποχή.



Και οι Clash του 21ου αιώνα σίγουρα ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία ξορκίζοντας σε κάθε ευκαιρία τους δαίμονες της Suburbia -ωράρια, λογαριασμοί, όνειρα, καθημερινότητα, τηλεόραση, έρωτας- με άφθονο ροκ. Το “Once Upon a Time in the West” σίγουρα δίνει αφορμές για το γνωστό κλισέ του “δύσκολου δεύτερου δίσκου”.



Αλλά αυτό μόνο μέχρι την πρώτη ακρόαση. Με μια δεύτερη, πιο προσεχτική, παρατηρείς αμέσως ότι τα παιδιά έχουν “γράψει”: Ο στίχος είναι πλούσιος, η ρίμα δουλεύει χωρίς παρατονισμούς, τα riffs είναι καλοδουλεμένα και πρωτότυπα. Οπότε αν θέλεις να μιλήσεις για κάτι σε σχέση με το πολύ καλό “Stars of CCTV”, η λέξη Sequel κολλάει καλύτερα από το Hangover.




Hard Fi – Suburban Knights







Hard Fi – Little Angel







Ian Brown – The World Is Yours

Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψεις πως ο άνθρωπος που έκανε πέντε χρόνια από το ιστορικό “The Stone Roses” μέχρι το μετριότατο “Second Coming”, ο άνθρωπος που σε έφτυνε κυριολεκτικά και μεταφορικά πριν δύο χρόνια στην υπόγα του Club 22, έχει εξελιχθεί τα τελευταία 10 χρόνια σε έναν συνεπή σόλο καλλιτέχνη. Και ακόμα πιο δύσκολο να πιστέψεις πως η καινούρια του δουλειά είναι τόσο καλή.



Για το “The World Is Yours”, ο Ian Brown στρατολόγησε όποιον “ex Manchester” βρήκε διαθέσιμο: Τον Andy Rourke (The Smiths), το Steve Jones, τον Paul Ryder (Happy Mondays) και τον Paul Cook (Sex Pistols) . Αν βάλεις στο μείγμα και τη Sinéad O’Connor -στα φωνητικά του ‘Illegal Attacks’- μαζί με ένα νεοϋορκέζο παραγωγό hiphop και μια τριακονταμελή συμφωνική ορχήστρα απλώς αναρωτιέσαι πως χωρούν όλοι αυτοί σε ένα άλμπουμ!



Ποιο είναι το αποτέλεσμα μια τόσο φιλόδοξης προσπάθειας; Εκεί που νομίζεις ότι οι Hard Fi θα ήταν οι μόνοι που θα κρατήσουν φέτος τη σημαία της κοινωνικής ευαισθησίας, ο Brown -τολμάει να προκαλέσει ακόμα την Αυτού Μεγαλειότητα του ροκ ακτιβισμού, το Bono: ”
Soldiers come home” (
‘κλεψιά’ από το δικό του Golden Greats – So many Soldiers), ”
Let the (street) children through“, παραινέσεις προς νέους, επικρίσεις για την Εκκλησία ακόμα και κριτική στις επιφανειακές ανθρώπινες σχέσεις.



Μουσικά ο Brown κινείται αλά
Radiohead : Electro που συνδυάζεται με ηλεκτρικές κιθάρες και ορχηστρικά μουσικά χαλιά. Υπάρχουν όμως και σημαντικές διαφορές. Τα τραγούδια βασίζονται σε πιο κλασσικές φόρμες ενώ η επικράτηση των ορχηστρικών είναι καταλυτική στον ήχο. Ίσως τελικά να είναι αυτός ο λόγος που το “Illegal Attacks” αλλά και ολόκληρο το “The World Is Yours” ακούγεται «νεράκι».




Ian Brown – Illegal Attacks







Band Of Horses – Cease To Begin

Λίγα λόγια πολύ μουσική. Ή καλύτερα, αφού το άλμπουμ είναι μόλις 35 λεπτά, πολύ μελωδία! Και το “Cease To Begin” δεν πιάνει πεντάδα για να μην αφήσουμε την άλλη πλευρά του Ατλαντικού παραπονεμένη αλλά γιατί οι Band Of Horses στη δεύτερη τους δουλειά καταθέτουν ένα “SubPop” αριστούργημα.



Αν το “Shotter’s Nation” μας γρατζούνισε τα αυτιά και το “The Black and White Album” μας τα έγδαρε, το “Cease To Begin” είναι εδώ για να μας απαλύνει το πόνο. Κάτι η αγγελική φωνή του Ben Bridwell, κάτι οι “Flaming Lips” επιρροές και οι πληγές επουλώνουν ως δια μαγείας στο πιο ατμοσφαιρική επιλογή για αυτό το φθινόπωρο.




Band of Horses – Is There a Ghost







Band Of Horses – Ode To LRC