Φωτιά και κάλπη

Σάββατο βράδυ πριν τις πιο κρίσιμες εκλογές της Μεταπολίτευσης. Ο βοριάς λυσσομανάει με σπηλιάδες που αγγίζουν τα 65 μίλια την ώρα. Οι φλόγες καλπάζουν από την Ανάβυσσο προς τα Λεγραινά και το Σούνιο…

…Το γηροκομείο της Φώκεας εκκενώνεται: οι ηλικιωμένοι είναι ευπαθής ομάδα και οι πρώτοι που υφίστανται τις επαχθείς συνέπειες κάθε αρνητικής εξέλιξης. Ύστερα από λίγο εκκενώνονται και οι κάτοικοι: άλλοι από τις βίλες και άλλοι από τις τροχοβίλες και τα αυθαίρετα. Η φωτιά δεν έχει ταξική συνείδηση. Αργότερα εκκενώνονται και οι απόλυτα «χλιδάτοι» που είχαν αποφασίσει να πληρώσουν 350 ευρώ το δίκλινο για μια νύχτα στο Grecotel Σουνίου, με θέα στο Ναό του Ποσειδώνα κι ακόμα περισσότερα για spa σάουνες και τα παρελκόμενα.

Όσοι έχουν τα σπίτια τους στην περιοχή θυμούνται προηγούμενες καταστροφές, δεν ξεχνούν τις φλόγες να καλπάζουν και να κατατρώνε ελιές, αμπέλια, αυτοκίνητα, σπίτια, τις ίδιες τις πέτρες του πανάρχαιου Ναού. Οι μνήμες είναι νωπές, συμβαίνει τουλάχιστον μια φορά στη δεκαετία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι λίγα δέντρα στην περιοχή προκάμουν να ψηλώσουν. Θυμούνται, και παρά τις προτροπές της αστυνομίας εκκενώνουν αλλά δεν φεύγουν, δεν εγκαταλείπουν στην τύχη τους αυτά που αγαπάνε, αυτά για τα οποία μόχθησαν. Καταβρέχουν τα δέντρα τους, τους τοίχους των σπιτιών, τρέχουν με κομμένη την ανάσα προς την κατεύθυνση της φωτιάς, πατάνε τις μικροεστίες με τα πόδια τους, παραφυλάνε με μάτια βαριά και κόκκινα από τον καπνό να μην αλλάξει η κατεύθυνση του ανέμου, τρέμουν από την κούραση, την αγωνία, την υπερένταση.

Το ξημέρωμα η εικόνα είναι για κάποιους απογοητευτική: τα σπίτια τους σώθηκαν, μερικοί μουτζουρωμένοι τοίχοι και μερικά κιλά αποκαΐδια και στάχτη μαρτυρούν τον κίνδυνο που πέρασε. Όμως γύρω όλα είναι μαύρα κι εφιαλτικά, η γη ακόμη καπνίζει σαν έμπνευση για τον Δάντη και το «άρωμα» του καμένου θα στοιχειώνει τα «τυχερά» σπίτια και τους κυρίους τους μέχρι την ερχόμενη άνοιξη και τα πρώτα αγριολούλουδα.

Άξιζε τον κόπο; Ποιος θέλει να ζει σε ένα περιβάλλον απάνθρωπο, σα φτιαγμένο για να σε τιμωρεί; Οι ντόπιοι το έχουν ξαναζήσει και ξέρουν: άξιζε! Διότι με την προσπάθειά τους, με τη βοήθεια της βροχής και του ανέμου, και με το χρόνο, όλα θα ξαναγίνουν. Αν όχι όπως πριν, πάντως θα ξαναγίνουν.

Αλήθεια, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, με το ένστικτο αυτοσυντήρησης, την ελπίδα και την προσπάθεια για τη διαφύλαξη των κόπων και των ονείρων, πώς να εκφράστηκαν στην κάλπη;

* Ο Βασίλης Χατζόπουλος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής στο ΔημοκρίτειοΠανεπιστήμιο Θράκης, Επισκέπτης Καθηγητής στο Κολλέγιο της Ευρώπης, Bruges(Βέλγιο) και Επί τιμή Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Nottingham (ΗΒ). ΕίναιΔιδάκτορας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, LL.M Cambridge, DEEA Collèged’Europe, Bruges. Είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο/Συμβούλιο της Επικρατείας με πρακτική σε θέματαΕσωτερικής Αγοράς, Υπηρεσίες δικτύου και Δημόσιες συμβάσεις.