Euro (vision)… και χωρίς vision

Διαβάζω σήμερα στα χοντρά: Η Ελλάδα θα πάει λέει τελικά στη Eurovision. Η Τουρκία δε θα πάει. Πάλι τους κερδίσαμε. Α ρε τυχεροί! Βρήκαμε χορηγό! Και είχα μια φαγούρα. Θα πάμε δε θα πάμε; Μέρες ξενύχτησα με το άγχος. Ευτυχώς ηρέμησα! Η κουλτούρα και ο πολιτισμός πρέπει να ανθίζουν και να μεταφέρονται και στα ξένα «βάρβαρα» κράτη.

Διαβάζω στα ψιλά: Κλείνει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου! Εκεί δε βρήκαμε χορηγό; Μπορεί να κοστίζει και λιγότερο από την συμμετοχή στη Eurovision! Γιατί δε  βρήκαμε; Δεν πειράζει! Υγεία και καλή καρδιά. Δεν έχουμε και τίποτα εξάλλου να εξάγουμε στη λογοτεχνία. Ούτε παλιά ούτε τώρα. Ότι εδώ γεννήθηκε ο Καζαντζάκης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος για να μη πω τους νέους και νομίζει κανείς ότι έχω και συμφέρον δεν έχει σημασία. Με αυτά θα ασχολούμαστε τώρα; Τις παλιαντζούρες και τους κουλτουριάρηδες; Ποιος τα καταλαβαίνει; Όπως λέγανε και παλιά «τι να πας να κάνεις στην Ακρόπολη; Ερείπια είναι».

Ενώ τη γκλαμουριά ενός μπουζουκουμάγαζου τη βλέπει η Ευρώπη και τρέμει…τα ωραία τα κορμιά, οι τοπικές καλλονές που ξεχύνονται στις πίστες είναι η μεγάλη attraction. Η «μουσική» βέβαια συνήθως δεν ακούγεται εκτός εάν έχεις  πιει τρία μπουκάλια ουίσκι αλλά δε βαριέσαι το λέει και ο λαός ‘από φωνή κορμάρα’. Φαίνεται και στη βαθμολογία. Συνήθως πάμε πολύ καλά. Βγαίνουμε πρώτοι από το τέλος! Μεγάλες επιτυχίες παρότι ο ξένος δάχτυλος ότι μπορεί κάνει να μας πετάξει απέξω. Γνωστό από χρόνια. Από μικρό παιδί που βλέπω Eurovision δε μας χωνεύανε. Καλά που είναι και οι Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό και η Κύπρος και έτσι ανεβαίνουν τα ποσοστά. Εξάλλου δεν γεμίζει κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα από τουρίστες; Σουβλάκι, τζατζίκι, μπουζούκι, παραλία… Υψηλού επιπέδου τουρισμός και αντίστοιχες υπηρεσίες.

Οι αρχαιολογικοί χώροι άνευ σημασίας… τα σπίτια των μεγάλων ποιητών και συγγραφέων που μεταφράστηκαν  σε τόσες γλώσσες μπορούν και  να ρημάξουν… ποιος θέλει να τα επισκεφτεί… τα  παιδιά μας στα σχολεία; Χρειάζονται βιβλιοθήκη, «φιλαναγνωσία», λογοτεχνία, ποίηση; Αλίμονο; Τι να την κάνουν;

Ενώ, όπως και να το κάνεις να σε δει όλη η Ευρώπη να χορεύεις τσιφτετέλι και μετά να σε ψηφίζουν να βγεις πρώτος από το τέλος έχει μια αξία! Εξάλλου εμείς την κουλτούρα την έχουμε ψηλά. Από χρόνια. Μόλις προσγειωνόταν το αεροπλάνο στην παλιά Ολυμπιακή και έβγαινες στην παραλιακή η κουλτούρα σε χτύπαγε κατακέφαλα. Να κάτι αφίσες με φάτσες τραγουδιστών και βραδινές πίστες να σε βαράνε στο κεφάλι. Τα έχει δει αυτό ο Ευρωπαίος; Θα αστειεύεστε βέβαια; Κατεβαίνεις ποτέ Λονδίνο, Παρίσι, Ρώμη κλπ. και να σε χτυπάει ο «πολιτισμός» στο μάτι; Ουδέποτε συνέβη αυτό.

Άρα ήμασταν χρόνια μπροστά και  συνεχίζουμε! Καταργούμε τα βιβλία, κλείνουμε τα σχολεία και στέλνουμε χιλιάδες στην ανεργία. Σε μια βδομάδα μέσα τρεις φίλες έχασαν τη δουλειά τους, δυο γείτονες, νέα παιδιά φεύγουν μετανάστες στην Αμερική, σιγά-σιγά και ταπεινά η Ελλάδα καταρρέει αλλά σημασία έχει το όραμα (vision) και χωρίς vision πάμε καλά… και μη χειρότερα! «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου».

* Η Άννα Τσιμπουκλή είναι εκπαιδευτική Ψυχολόγος