Το “Χρυσό Βατόμουρο” της Ν.Δ.!

Βιώνουμε μια περίοδο μεταβατική, χρόνια που μοιάζει, ότι η ιστορία κινείται σε νέες, άγνωστες κι απάτητες περιοχές, όπου συνήθειες και σιγουρέματα του πριν αναιρούνται κι ακυρώνονται.  Είναι ακριβώς τώρα, που στο λυκαυγές χαράζει το αύριο άγνωρο κι απροσδιόριστο, τέτοιο που καταστρέφει άκοπα τα ασφαλή καταφύγια της πεπατημένης.

Το πώς θα χαρακτηρισθεί μια εποχή κατά ένα τρόπο τον καθορίζει και η αντιμετώπιση της από τους πρωταγωνιστές, σήμερα εμάς.  Μπορούμε φοβικά, καταχωνιασμένοι και στυλωμένοι στο ανεπίστρεπτο παρελθόν ή αλλιώς δεκτικοί κι αισιόδοξοι, έτοιμοι να προσαρμοστούμε στο νέο.  Το δεδομένο είναι, ότι ο εικοστός πρώτος αιώνας μας υποδέχεται φυσικότατα και πλήρης ανατροπών.  Ζούμε λοιπόν με βεβαιότητα ένα άκρως ενδιαφέρον μεσοδιάστημα.

Η χρεωκοπία που βιώνει η χώρα μας, αυτήν που κοντόφθαλμα κάποιοι βαπτίζουν οικονομική, είναι ακριβώς το σύμπτωμα του πολυεπίπεδου ξεπαραδιάσματος του σύγχρονου μοντέλου ζωής.  Ένας κύκλος ολοκληρώθηκε και καλούμαστε ως άτομα, ως κοινωνία, ως χώρα κι ως ανθρωπότητα να διαχειριστούμε τη μετάβαση.  Αυτό θα γίνει είτε με συνειδητοποιημένο και έλλογο τρόπο, είτε βίαια και επώδυνα, έτσι που θα σαρωθούν αυθαίρετα και τυχαία αθώοι…

Από παρατάξεις εξουσίας σαν τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, οι οποίες ευθύνονται αναμφισβήτητα για χρόνιες κακοδαιμονίες και παθογένειες, που ταλανίζουν την πατρίδα μας (με την ανάλογη πάντα ευθύνη και της αριστεράς), και οι οποίες όμως έχουν οπωσδήποτε προσφέρει σημαντικά σε αυτόν τον τόπο – κι ας μην τα ακυρώνουμε όλα, γιατί ας σκεφτούν οι παλιότεροι, τι και ποια ήταν η Ελλάδα των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων – περιμένει και απαιτεί ο πολίτης, ο λαός, μια πρόταση για το αύριο, ένα όραμα για μια νέα πορεία.

Παρακολούθησα με δέος το σχεδόν δεκάλεπτο προεκλογικό σποτάκι της Ν.Δ. και οφείλω να ομολογήσω, ότι έμεινα επιεικώς έκπληκτος, στην κυριολεξία περιδεής κι αποκαρδιωμένος.  Είδα μια μεγάλη παράταξη με τον αρχηγό της, ένα κόμμα διακυβέρνησης, να κηρύττει ξεδιάντροπα κι αλαζονικά το φανατισμό, την οπισθοδρόμηση, έναν στείρο κι επικίνδυνο λαϊκισμό.

Όταν σε τέτοια κρίσιμη φάση, στην ανάγκη μιας κοινωνίας για κατευθύνσεις, η απάντηση είναι η άμετρη πατριδοκαπηλία συνοδευόμενη από αλαλαγμούς εγωκεντρισμού και αστείρευτης οίησης, ανακατωμένους με άνευ προηγουμένου ομφαλοσκοπήσεις και παραπειστικές ιστορικές αναγωγές, τότε το παρόν αναδεικνύεται άγονο κι αγωνιώδες, το μέλλον ζοφερό.      

Πρόκειται για μια ανιαρή, ανούσια και αντιαισθητική εικονοποίηση της ευτέλειας, η οποία αποτελεί κυριολεκτική διατράνωση της πιο θλιβερής κολακείας της μάζας, κατά τρόπο που ο «Χατζηαβατισμός» καθίσταται επίσημος τρόπος έκφρασης.

Μα αυτή η είναι η προοπτική μας για το επερχόμενο;  Η παντελής έλλειψη έμπνευσης;  Η ενθρόνιση της αμετροέπειας συνοδευόμενης από την ένδεια προτάσεων;

Κι αλήθεια καμία, μα καμία διάθεση αυτοκριτικής;

Δεν είναι κρίμα δε, όλα τούτα να καλύπτονται από μια όψιμη και ολοφάνερα πρόσκαιρη στράτευση της ποίησης, την οποία βεβηλώνουν ανερυθρίαστα στο βωμό της ψηφοθηρίας;

Σήμερα είναι ο χρόνος του επαναπροσδιορισμού των αξιών, της επανεκκίνησης της λογικής στα μέτρα του νέου αιώνα, της καινούργιας χιλιετίας.  Δεν έχουμε την όρεξη και σίγουρα ούτε την πολυτέλεια για στρεψόδικα και ασύνταχτα επιχειρήματα και προτάσεις.

Το μόνο βέβαιο πάντως είναι, ότι η συγκεκριμένη διαφημιστική κακοτεχνία διεκδικεί επάξια  το «Χρυσό Βατόμουρο» (…και της λογικής)!