Αυτή είναι η σχέση του θρύλου των βαμπίρ με την Αρχαία Ελλάδα

Η ρουμανική μυθολογία είναι πλούσια και ευφάνταστη. Σε αυτή άλλωστε χρωστάμε το πιο διάσημο και “ζηλευτό” πλάσμα του σκότους που δημιουργήθηκε ποτέ και το οποίο κατέλαβε με μανία τον κινηματογράφο και την τηλεόραση (κατά βάση στην Αμερική) σε όλο τον κόσμο. Ο Βρυκόλακας! Είναι γνωστή λίγο, πολύ η ιστορία του Κόμη Δράκουλα, του κατά πολλούς πρώτου ανθρώπου που έγινε αθάνατος και έπινε το αίμα των χωρικών στην Τρανσιλβάνια. Εκείνο που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό, είναι πως οι ρίζες του μύθου των βαμπίρ απλώνονται μέχρι την Ελλάδα και τα δικά της ευφάνταστα και τρομακτικά πλάσματα.

Η ρουμανική γένεσις και ο πρόγονος των βαμπίρ

Η γένεσις στη μυθολογία της Ρουμανίας, πολύ πριν ο χριστιανισμός σκεπάσει ή ‘εκχριστιανίσει’ πολλά από τα έθιμα και τις παραδόσεις της χώρας (βλέπετε ο σταυρός και ο αγιασμός ως όπλα κατά του βαμπιρισμού δεν ήταν πάντα στη φαρέτρα των “βαμπιροφονιάδων”), είναι πλούσια και ενδιαφέρουσα. Πριν ξεκινήσουν όλα, υπήρχε η ατέλειωτη θάλασσα, ο ωκεανός Apa Sambetei. Στη συνέχεια δημιουργήθηκε η γη, ο ουρανός και τέλος η ζωή.

Οι Ρουμάνοι δεν ασπάζονται την ιστορία του Βλαντ του Δράκουλα ως αιμοδιψή δολοφόνου και τον θεωρούν ήρωα που έσωσε την πατρίδα

Τα αδέρφια Fitrat και Nefitrat, δημιουργοί του κόσμου και του καλού και του κακού αντίστοιχα διαγκωνίστηκαν στη δημιουργία της ζωής. Ο πρώτος έφτιαχνε ζώα εξαιρετικής ομορφιάς και πρακτικότητας, με τον δεύτερο να βάζει την οργιώδη φαντασία του στη δημιουργία τεράτων, γιγάντων, πλασμάτων που μπορούσαν να αλλάζουν μορφή κα. Κάπως έτσι, το κακό ανέβηκε στον κόσμο από τα έγκατα της γης και ξεκίνησαν τα προβλήματα.

Δείτε ένα απόσπασμα της εκπομπής Lost Tapes, του Animal Planet που αναφέρεται στα μυθικά αυτά πλάσματα:

Ανάμεσα στα τρομερά πλάσματα λοιπόν της νύχτας και τα Strigoi.  Πρόκειται για τρομακτικά τέρατα που μπορούν να αλλάζουν μορφή σε όποιο ζώο επιθυμούν, να γίνονται αόρατα και έχουν ακόρεστη δίψα για ανθρώπινο αίμα. Θεωρούνται πρόγονοι τόσο των Βαμπίρ, όσο και των λυκανθρώπων. Ο μύθος τους επιβιώνει μάλιστα ως και τις ημέρες μας στη Ρουμανία, με τελευταία μαρτυρία που ισχυρίζεται πως είδε ένα τέτοιο πλάσμα να χρονολογείται το 2004.

Ένα κορίτσι ειδοποίησε έντρομη τους γονείς της πως την επισκέφτηκε ο νεκρός θείος της. Εκείνοι, για να προστατευτούν από το αιμοδιψές τέρας, άνοιξαν τον τάφο του συγγενή τους και ξερίζωσαν την καρδιά του. Στη συνέχεια, έκαψαν τη σορό του, ανάμειξαν τη στάχτη με νερό και το ήπιαν. Αυτός ήταν και ο παραδοσιακός τρόπος καταστροφής ενός Strigoi. Μια διαδικασία που εκτός από το – αηδιαστικό ομολογουμένως  – αφέψημα της στάχτης, μοιάζει πάρα πολύ με τον τρόπο εξόντωσης ενός βαμπίρ. Χτύπημα στην καρδιά και φωτιά!! Φημολογείται μάλιστα πως ακόμη και σήμερα, Ρουμάνοι συνηθίζουν να παλουκώνουν τους νεκρούς στο φέρετρο πριν τους θάψουν ώστε να μην επιστρέψουν ως strigoi ή βρυκόλακες.

Οι Αρπυίες και τα Βαμπίρ

Η σύνδεση όμως της ρουμανικής παράδοσης με την αρχαία ελληνική έχει πολλαπλές αναφορές. Η πρώτη αφορά στις Αρπυίες, τέρατα με σώμα πουλιού και ανθρωπόμορφο κεφάλι που πήραν το όνομά τους από το “αρπάζω” μιας και φέρονταν να έχουν την ιδιότητα να αρπάζουν τις ψυχές των ανθρώπων. Κόρες του Θαύμαντα και της Ωκεανίδας Ηλέκτρας, έχουν την καταστροφική δύναμη των καταιγίδων και των θυελλών. Άλλωστε, τα μυθικά αυτά πλάσματα επικαλείται και η Πηνελόπη, όταν ζητά να την πάρουν οι Θύελλες και να πεθάνει μιας και δεν επιστρέφει στην Ιθάκη ο άνδρας της, Οδυσσέας.

Τα πτηνά με μορφή ανθρώπου τιμωρούσαν του κοινούς θνητούς και άρπαζαν τις ψυχές των ανθρώπων

Οι Αρπυίες βέβαια, όπως και σχεδόν όλα τα πλάσματα της ελληνικής μυθολογίας δεν ήταν απλώς τρομακτικά, χαιρέκακα τέρατα. Ήταν και όργανα των Θεών, που απέδιδαν τιμωρίες στους κοινούς θνητούς. Ένα από τα θύματά τους άλλωστε υπήρξε και ο Φινέας που τυφλώθηκε από τις Αρπυίες, που δεν τον άφηναν σε ησυχία, ενώ λέρωναν με τις κουτσουλιές τους το φαγητό του, προκειμένου να τον αφήσουν αδύναμο και νηστικό. Τα τέρατα αυτά κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι Αργοναύτες, αφού αυτό αιτήθηκε ο σοφός άνδρας, προκειμένου να τους δείξει το δρόμο για την Κολχίδα. Το δύσκολο έργο ανέλαβαν οι αδερφοί Βορεάδες, γρήγοροι όσο και τα τέρατα, ως γιοι του ανέμου Βοριά. Τελικά, με την παρέμβαση της Ίριδας, αγγελιοφόρου των Θεών και ενσάρκωση του ουράνιου τόξου, τα ανθρωπόμορφα πτηνά που σύμφωνα με κάποιες αναφορές ήταν αδερφές της, σώθηκαν.

Ποια όμως η σχέση τους με τα βαμπίρ; Φαίνεται πως, όπως και οι Αρπυίες άρπαζαν ψυχές, έτσι και τα βαμπίρ που ως νεκροί άνθρωποι στερούνταν ψυχής, χρειάζονταν το αίμα και κατά συνέπεια την ψυχή των θνητών για να επιβιώσουν. Όμως η σχέση των δύο πολιτισμών και μύθων δεν μένει απλά εκεί.

Η Στριγξ…

Αν δεν σας έχει ακόμη χτυπήσει κάποιο καμπανάκι από το όνομα των πατέρων του βρυκόλακα strigoi, τότε θα σας βοηθήσουμε. Προέρχεται από το ελληνικό όνομα στριγξ, που αρχικά αναφέρεται στο πτηνό, ένα είδος κουκουβάγιας.

Το όνομα προέκυψε στην αρχαιότητα από την κραυγή του πτηνού, ενώ από την ίδια πήραν το όνομά τους μυθικά πλάσματα της νεότερης ελληνικής φαντασίας, οι Στρίγγλες. Στρίγγλες ονομάζονταν οι μάγισσες, γυναίκες μοχθηρές που μπορούσαν να κάνουν κακό σε ανθρώπους, κατά κύριο λόγο σε γυναίκες και μωρά παιδιά.

Η στρίγγλα, εκτός από ανυπόφορη φωνακλού θεωρούνταν στην λαογραφική μας παράδοση και μοχθηρή μάγισσα

Σε κείμενο του Νικόλαου Πολίτη, λαογράφου και καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών που έζησε στα τέλη του 19ου αιώνα, περιγράφεται με μεγάλη ακρίβεια η μορφή και ο ρόλος των μαγισσών αυτών:

“Οι Στρίγγλες είναι γριές φτωχιές και ελεεινές που δεν μπορούν να κάμουν καλό σε άνθρωπο και όλο σε μαγικά είναι παραδομένες. Κάνουν πράγματα που αρέσουν του διαβόλου, όπως σκόνες, αλοιφές , βότανα και άλλα τέτοια. Τους άντρες δεν τους πολυπειράζουν ,αλλά πολύ κακό κάνουν στις γυναίκες και τα παιδιά, αν τους φέρουνε κανένα εμπόδιο στα μάγια τους. Με την ανάσα τους μόνο και το φύσημά τους, μπορούν ή να τα κάνουν παλαβά ή και να τα θανατώσουν. Πηγαίνουν στα μωρά τα νεογέννητα που κλαίνε και τους βυζαίνουν το αίμα τους και τα αφήνουν σαν ξερά! Αυτά, αν δεν πεθάνουν, μεινέσκουν ελεεινά και αρρωστιάρικα όλη τους τη ζωή. Γι’ αυτό, προτού να βαφτιστεί το παιδί, ποτέ δεν το αφήνουν μοναχό. Αν προτού να του ρουφήξουν οι Στρίγγλες όλο το αίμα καταλάβουν οι γονείς πως το παιδί κινδυνεύει από αυτές, τις διώχνουν με κρότους και χτυπώντας τα χέρια!”.

ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ RANKER/ THE INCREDIBLELONGJOURNEY/ HELLINON/ WIKIPEDIA