Διωγμένοι από τη Μικρά Ασία, “τουρκόσποροι” στην Ελλάδα

Σμύρνη 1922. Από τις πιο ματωμένες σελίδες στη σύγχρονη ιστορία. Όσοι Μικρασιάτες κατόρθωσαν να επιβιώσουν από τις σφαγές και την πυρπόληση της πόλης, εγκατέλειψαν τα υπάρχοντα και τον τόπο τους, μπαίνοντας σε πλοία με προορισμό την Ελλάδα.

Δεν μπορούσαν να διανοηθούν τα νέα προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν στη μαμά πατρίδα μετά τον διωγμό. Θεωρούνταν παρακατιανοί. Ανεπιθύμητοι. Με μία λέξη; Τουρκόσποροι.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού, η 83χρονη Μαρία Ασπράκη από το Μελί Μεγάρων διηγείται στο NEWS 247 τα όσα βίωσαν ως Μικρασιάτες με τον ερχομό τους στην Ελλάδα.

“Η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο παππούς μου, η γιαγιά μου ήρθαν κυνηγημένοι από τη Μικρά Ασία. Έφυγαν κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι. Άφησαν τα καλά τους, τις περιουσίες τους.

Η μητέρα μου ήταν νιόπαντρη και ήρθε με μία σακούλα ρούχα. Όλος ο κόσμος τους κυνηγούσε. Τους αντιπαθούσαν και τους αποκαλούσαν τουρκόσπορους.

Πίστευαν πως θα τους πάρουν τις περιουσίες. Τους έδωσαν έναν συνοικισμό όπου έμειναν 80 οικογένειες. Πάμφτωχες. Επειδή όμως ήταν εργατικοί, τακτοποιήθηκαν όλοι.

Όσοι είχαν έρθει από τη Μικρά Ασία, ήταν καλοί άνθρωποι. Αξιοπρεπείς. Στην Ελλάδα δεν τους χώνεψαν. Η Μικρά Ασία ήταν ο πολιτισμός της Ελλάδας, αλλά τους κυνήγησαν”, θυμάται.

Στο Μελί, οικισμός που πήρε την ονομασία του από την ομώνυμη κωμόπολη της Μικράς Ασίας, οι πρόσφυγες έφταναν με βάρκες και τα λιγοστά υπάρχοντά τους.

Σε μία από αυτές, όπως αναφέρει κάτοικος της περιοχής που μας παραχώρησε οικογενειακή του φωτογραφία, “ταξίδεψε” και η εικόνα του Αγίου Ιωάννη. Έτσι και “χρίστηκε” προστάτης του συνοικισμού.

“Όταν οι Μικρασιάτες έφτασαν στα Μέγαρα, ήταν ανεπιθύμητοι. Θεωρούνταν υποδεέστεροι. Αν το πάρουμε και βάσει φύλων, οι Μελιώτες ήταν Ίωνες, ενώ οι Μεγαρίτες Δωριείες”, σημειώνει.

Οι νοοτροπίες διαφοροποιήθηκαν με τα χρόνια και ο διαχωρισμός Μεγαριτών – Μελιωτών μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Έτσι και τελέστηκε ο πρώτος γάμος Μελιώτη με Μεγαρίτισσα στα μέσα της δεκαετίας του 1950.