Επιμέλεια: Νίκος Παπαϊωάννου
Οι φίλοι του Παύλου Φύσσα στην ελληνική hip hop σκηνή, γράφουν για τον δικό τους Παύλο Φύσσα, το γελαστό παιδί που σκότωσαν οι φασίστες σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο.
Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου και δεν έχει αλλάξει τίποτα σ´ αυτό το ρημαδιασμένο τόπο. Αυτός ο λαός απέδειξε άλλη μια φορά ότι είναι λερός και στα βάσανα ακόμα πιο λερός. Καμιά θυσία πια δεν είναι ικανή ν´ αλλάξει τη βολή η τη λογική μας. Περαστικά μας.
Ζούμε σ' ένα αρχιπέλαγος πάνω κι αυτό μουσκεύει τα λόγια μας τις σκέψεις, την κάθε στιγμιαία θέληση για αντίδραση, για αντίσταση, για ανάταση, για ζωή. Πνιγμένοι από διακανονισμούς χρημάτων, συναισθημάτων, υποχρεώσεων, βομβαρδισμένοι από πληροφορίες και αίμα. Σχεδόν, το “πέλαγος” αυτό είναι από αίμα. Τσαλαπατάμε ντουγρού εδώ κι εκεί. Αφήνουμε ίχνη παντού. (Και το παινευόμαστε γιατί αποδεικνύουμε στο ανθρωπάκι μέσα μας ότι “ναι ρε, εγώ έχω φωνή και τ' άντερα και θα μιλάω στα πληκτρολόγια και στις οθόνες σας να σας ζαλίζω τον έρωτα”.) Ενίοτε στέλνουμε ένθερμα σχόλια με εντυπωσιακές πραγματικά οικονομικοϊστορικοπολιτικές αναλύσεις που αφήνουν τον άλλο “μαλάκα” και ύστερα ποιος ξέρει ύστερα; ποιο από τα χίλια πρόσωπα του βλάκα θα δούμε στον καθρέφτη μας,;
Δεν ξέρω.
Χαίρομαι μονάχα και νιώθω ευλογημένη από το σύμπαν για την τύχη μου, την υγεία, τα παιδιά και τον άντρα μου, γι' αυτά που πότε πότε βγάζει η ψυχή μου στο χαρτί και στο μικρόφωνο, κι ακόμα για τους φίλους και την οικογένεια που έχω κι εκτιμώ. Ο Παύλος ήταν ανάμεσά τους αλλά ειλικρινά ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα ξεχώριζε έτσι απ' το “πέλαγος”. Ο Παύλος. Και ότι θα γινόταν σύμβολο για μια γενιά, για ένα πελώριο κύμα ανθρώπων που κολυμπουν σ' αυτό το ίδιο πέλαγος.
Θα 'θελα τα πράγματα να έχουν το κανονικό τους μέγεθος και να παραμένουν σε αυτό. Οι διακυμάνσεις είναι μέσα στη λογική πορεία της ζωής. Αλλά, κάτι θα πρέπει πάντα να επαναφέρει τα πράγματα και τους ανθρώπους στο κανονικό τους μέγεθος. Αν πραγματικά θέλετε να μιλήσουμε για μνημόσυνα..
Χρειαζόμαστε ορδές ανθρώπων σαν τον Παύλο. Όχι για να πεθάνουν. Να ζήσουν. Γιατί χρειάζεται να πεθάνει ένας για να πειστούν κάποιοι; Αυτό είναι που ποτέ δε μου χώρεσε στην κούτρα. Ο Παύλος έγινε μια άλλη ιστορία. Εντάξει. Μα προσωπικά είχα ήδη πειστεί...
- Παύλο, ως εδώ όλα καλά. Ως εδώ όλα καλά.... Ως αιδώ είναι που δε μπορώ.
"Δύο καφέ και μια ζάχαρη"
Ένας χρόνος κι ο καφές ακόμα ίδιος ,
εδώ στο μπαλκονάκι , ξέρεις ,
μπορεί να λείπεις αλλά το καφεδάκι σου
το πίνεις εδώ, μαζί μας ..
ξέρω πως είσαι εκεί ψηλά και χαμογελάς ,
τόσο μα τόσο όμορφα κι έντονα ,
όπως συνήθιζες να κάνεις
βρίσκοντας λύσεις στα προβλήματα μας.
Να σου πω , κάποτε ψάχναμε το "ΦΩΣ", θυμάσαι ?
τώρα είσαι δίπλα του και μας το δείχνεις
για να μην ξεχνάμε την αποστολή μας
κι αν ελπίζουμε σε κάτι, είναι να είσαι περήφανος γι αυτό ,
18 Σεπτέμβρη δεν πέθανες εσύ , ο φόβος πέθανε ,
ο φόβος και η ανοχή , έφερες την ελευθερία
και την αγάπη μπροστά στα ματιά του κόσμου ,
κάποιοι τα άνοιξαν και τις αγκάλιασαν ,
κάποιοι τα κρατάνε ακόμα κλειστά ,
αλλά όταν τολμήσουν να τα ανοίξουν
πίστεψε με, χάρη σε σένα θα ευτυχίσουν.
Ο Παύλος, ο Παυλάρας, ο "Γαμπρός", ο υδραυλικός, ο Πειραιώτης, ο LowBaper, ο Χιπχοπάς, ο διοργανωτής, ο γελαστός, ο γιός, ο γείτονας, ο γκόμενος, ο φίλος, ο Killa P.
Κάτι τον έσπρωξε να αντισταθεί κι έτσι αναστάτωσε ολόκληρη νεοναζιστική οργάνωση που κατάφερε μέσα στην κρίση να μπεί στο κοινοβούλιο και να μεγαλώσει τον αριθμό των οπαδών της, ιδιαίτερα στις φτωχογειτονιές αλλά όχι μόνο.
Ένας τύπος και μια κακιά στιγμή. Ναι το ξέρω το τίμημα είναι μεγάλο γι' αυτό και πρέπει να τον θυμόμαστε και να μην αφήνουμε το όνομά του στα χέρια μικροπολιτικών και άλλων πονηρών.
Οι επικήδειοι και τα μνημόσυνα είναι πάντα άχαρα και μελό. Οπότε γειά και χαρά στους ζωντανούς.
Είμαι στο τραίνο για Κομοτηνή, Ιούλιο του 2009. Χτυπάει το τηλέφωνο.
Εγώ: Ναι, ποιος είναι;
Παύλος: Τί "ποιος είναι" ρε παπάροβιτς! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
-Τί γελάς ρε;
-Είχα πάει στο Θόδωρα για καφέ και μου έδειξε φωτογραφίες. Πως είσαι έτσι ρε σαντάμ;
-Δε μπορούσα να ξυρίσω και το μουστάκι ρε, σαν παιδάκι θα φαινόμουνα...
-Τί παιδάκι ρε γκρισίνο! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
-Έλα, ξεκόλλα, όταν βγω με δουλεύεις όσο θες, τώρα δεν είμαι καλά...
-Γιατί; Που σε στέλνουνε ρε;
-Κομοτηνή, 646 μηχανοκίνητο.
-Ω, ρε π... Γιατί ρε; Δεν είχες κάνα μέσο;
-Όχι ρε, τί μέσο, τρελός είσαι;
-Θες να βάλω εγώ κανένα;
-Άρχισες τις μλκίες...
-Έλα ρε, δυο τηλέφωνα θα πάρω και θα σε στείλουν στο Σουφλί! ΆΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του ο Παύλος, ναι, αλλά ήταν ένα παιδί που έπαιρνε το πρόβλημα του άλλου και το έκανε δικό του.
Εμείς, αν το θέλεις, τα δεχόμαστε αμάσητα. Ο Παύλος δεν τα δεχότανε.
Περπατούσαμε στην Μ. Χατζηκυριακού συμβολή με Λ. Χατζηκυριακού,, και ένας σκουπιδιάρης μπροστά μας προσπαθούσε να βάλει ένα κάδο στη θέση του μετά από ξεφόρτωμα, μάταια όμως γιατί ήταν σπασμένη η μία ρόδα. 10 άνθρωποι ήμασταν και όλοι θα προσπερνάγαμε τη σκηνή λες και δεν τρέχει τίποτα.
Ο Παύλος σταμάτησε, πήγε έπιασε τον κάδο από την άλλη μεριά και βοήθησε να τον τοποθετήσουν. Του λέει ο υπάλληλος του δήμου, "Ευχαριστώ παλικάρι μου.", και απαντάει ο Παύλος, "Καλά, χαζός είσαι; Εμείς φχαριστούμε που μας ξεβρωμίζεις."
Ένα χρόνο μετά κι όπως τότε με τον Παύλο, έτσι και τώρα οι ίδιοι άνανδροι απεναντί μας.
Όπως και τότε έτσι και τώρα η δειλία τους να μας θίγει (όπως πάντα) σαν αντίπαλο.
