Σβήνοντας το πρόσωπο του μίσους. Ο πρώην νεοναζί που αφαίρεσε τα ρατσιστικά τατουάζ του

Σβήνοντας το πρόσωπο του μίσους. Ο πρώην νεοναζί που αφαίρεσε τα ρατσιστικά τατουάζ του

Η συγκλονιστική ιστορία ενός πρώην νεοναζί που αποφάσισε να αφαιρέσει τα ρατσιστικά τατουάζ από το πρόσωπο και το κορμί του και έγινε ταινία. Ο ρόλος και η μαρτυρία του επικεφαλής ερευνητή του Southern Poverty Law Center που χρηματοδότησε την προσπάθεια του Bryon Widner (Pics+Vids)

Την Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, το NEWS 247 συμμετέχει στην ενέργεια της 24 Media, που φιλοξενεί το Oneman.

Μίσος, οργή, τατουάζ με νεοναζιστικά σύμβολα, σβάστικες στο κορμί, η “Λευκή Δύναμη”, ρατσισμός στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ρατσισμός και σε όλο τον πλανήτη. Η συγκλονιστική ιστορία του Bryon Widner φέρνει στο νου πλάνα από την ταινία American History X.

Η ταινία απεικονίζει τη σκοτεινή όψη μιας φαινομενικά ευημερούσας κοινωνίας στην γκλαμουράτη Venice Beach του Λος Άντζελες, μια περιοχή που συχνά παρουσιάζεται στο σινεμά ως ο επίγειος παράδεισος.

Στην ταινία, ο φυλακισμένος για ρατσιστικό έγκλημα Derek, επιστρέφει στο σπίτι του.

Στην πραγματική ζωή ο μετανιωμένος πρώην νεοναζί skinhead, μέλος του εθνικιστικού κινήματος της Εθνικής Συμμαχίας (National Alliance) και ιδρυτής της συμμορίας, Vinlanders, αποφασίζει να σβήσει κυριολεκτικά το πρόσωπο του μίσους και να αφιερώσει τη ζωή του στη μάχη κατά των διακρίσεων και της ρατσιστικής βίας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, μιας και η πραγματική ζωή ξεπερνάει την φαντασία και τον κινηματογράφο και δίνει τροφή για την ανάπτυξη της μυθοπλασίας.

Στα 14 του ίδρυσε τους Vinlanders μαζί με skinheads φίλους του. Όπως λέει, οι παρέες με τις οποίες επέλεξε τότε να συναναστραφεί για να κρύψει τον αδύναμο χαρακτήρα του, τον οδήγησαν στα ακροδεξιά σκοτεινά μονοπάτια. Όσο “κλισέ” κι αν ακούγεται, η επανάληψη της ιστορίας επιβεβαιώνει την επικινδυνότητα των λάθος συναναστροφών, την λάθος χρονική περίοδο.

Με το πέρασμα των ετών ο Bryon μπήκε στους κόλπους του εθνικιστικού κινήματος “Εθνική Συμμαχία” όπου και γνώρισε τη μέλλουσα και νυν σύζυγο του, Julie. Το 2006 οι δυο τους παντρεύτηκαν και μετά από προτροπή της Julie, αποφάσισαν να παρατήσουν το εθνικιστικό κίνημα και να αφιερωθούν σε μια νέα ζωή φτιάχνοντας την οικογένεια τους. Εκείνη, είχε άλλωστε πάντα τις ενστάσεις της για τις ακροδεξιές και ρατσιστικές τους δραστηριότητες.

“Το παιδί μου, με έκανε να αλλάξω τρόπο σκέψης και να πάρω τη μεγάλη απόφαση”, δήλωνε ο Widner.

Παρότι ο Byron επέλεξε να αλλάξει ζωή, ο ίδιος ο καθρέφτης του ήταν εκείνος που του θύμιζε καθημερινά το παρελθόν του. Βλέπετε, είχε προλάβει να γεμίσει το σώμα και ιδίως το πρόσωπο του με σύμβολα μίσους και διακρίσεων.

Προσπάθησε να βρει δουλειά. Πήγε σε συνεντεύξεις, ωστόσο όταν οι εργοδότες έβλεπαν τα ναζιστικά τατουάζ του, του ζητούσαν να φύγει. Απελπισμένος, έφτασε ένα βήμα πριν ρίξει οξύ στο πρόσωπο του.

Τότε, η γυναίκα του αποφάσισε να προχωρήσει σε μια αδιανόητη μέχρι τότε για το ζευγάρι, κίνηση. Ζήτησε βοήθεια από έναν μαύρο ακτιβιστή, τον Daryle Lamont Jenkins, ο οποίος τους πρότεινε να επικοινωνήσουν με τον T.J. Leyden, έναν πρώην νεοναζί που έφυγε από το National Alliance το 1996 και είχε υποβληθεί σε επεμβάσεις αφαίρεσης νεοναζιστικών συμβόλων από το κορμί του.

Ο Jenkins είναι μέλος της αντιρατσιστικής ομάδας One People’s Project που εδρεύει στη Φιλαδέλφεια και προσφέρει συμβουλές και υπηρεσίες μέσω διαδικτύου. Μέσω ίντερνετ κατάφεραν να επικοινωνήσουν μαζί του και οι Widner.

Από τη μεριά του, ο έτερος μεταμελημένος πρώην νεοφασίστας Leyden, τους σύστησε να μεταβούν στο Τενεσί και να συναντήσουν τον εξειδικευμένο Dr Bruce Shack που ειδικεύεται στον τομέα.

“Ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου. Δεν μιλάμε για μια απλή υπόθεση. Το κορμί και κυρίως το πρόσωπο του, ήταν ένας ολόκληρος καμβάς”, τόνισε ο Bruce Shack.

O Bryon, μετά από 25 εγχειρίσεις μέσα σε διάστημα 16 μηνών εξαφάνισε κάθε σημάδι του παρελθόντος από το πρόσωπό του. Ανάμεσα στα σημάδια, ήταν και η λέξη “μίσος” (Hate) που συμβάδιζε με την παλαιότερη φιλοσοφία του και “αριθμούσε” τα δάχτυλα του.

Αυτό το μίσος τον οδήγησαν στο να επιτεθεί σε ανώνυμους μαύρους με την ομάδα του και να τους χτυπήσει αφήνοντας τους αναίσθητους στους δρόμους. Μόνο και μόνο επειδή ήταν μαύροι. Οι επεμβάσεις στις οποίες προχώρησε κόστισαν $35,000 και τα έξοδα καλύφθηκαν από το Southern Poverty Law Center.

Το 2010 έλαβε χώρα και η τελευταία μικροεπέμβαση στο πρόσωπο του Widner. Χωρίς πολλή σκέψη, αποφάσισε να δώσει το δικαίωμα στο δίκτυο MSNBC να φτιάξει το ντοκιμαντέρ Erasing Hate  για τη ζωή και την προσπάθεια του. Ο στόχος του ήταν μόνο ένας. Να μιλήσει για τον ρατσισμό, για τον αγώνα και τη μεταστροφή του και να ωθήσει τον κόσμο στην αντιρατσιστική δράση.

© AP

 

“Θέλω όλοι να δουν τα πλάνα της ταινίας και τις φωτογραφίες μου. Και αν τα θύματα με αναγνωρίσουν, εκείνοι και οι οικογένειες τους, τους ζητώ να έρθουν να με βρουν και να με συγχωρέσουν”, λέει ο ίδιος κλείνοντας το ντοκιμαντέρ και ανοίγοντας πολλές πόρτες για σκέψη.

Η νέα άνοδος του ρατσισμού στις ΗΠΑ

Εμείς μιλήσαμε με τον Mark Potok, επιστημονικό συνεργάτη της αντιρατσιστικής Οργάνωσης έρευνας και στήριξης, Southern Poverty Law Center (SPLC – Νομικό Κέντρο Φτώχειας του Νότου) για τον ίδιο τον Bryon Winder με τον οποίο είχε και συνεχή επικοινωνία, αλλά και για τη δράση της Οργάνωσης εν μέσω νέας ανόδου του ρατσισμού στις ΗΠΑ.

Αρχικά ο ίδιος επισήμανε πως έχει περάσει πολλά χρόνια στη χώρα μας όταν ήταν παιδί, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές του ’70. Τότε, ζούσε στην οδό Μίνωος στην Καστέλλα. “Παρακολουθώντας τις εξελίξεις, πραγματικά απογοητεύομαι και στεναχωριέμαι βλέποντας την άνοδο της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα”, λέει. 

Μιλώντας για τον Bryon Winder τον περιγράφει ως εξής:

“Ο Bryon ήταν ένας βίαιος επικεφαλής της σκηνής των νεοναζί skinheads. Τον φοβόντουσαν και τον σέβονταν οι οπαδοί της ανωτερότητας των Λευκών, και είχε φτιάξει το “όνομα” του μέσω της βίας. Παρόλα αυτά, ερωτεύτηκε τη γυναίκα με την οποία είναι μαζί η οποία ήταν επίσης μέλος των νεοναζί, και αποφάσισε πως θέλει να μεγαλώσει τα παιδιά του σε ένα άλλο περιβάλλον, μακριά από τη βία, το μίσος και το έγκλημα. Ήταν γενναίος στην καρδιά, μέσα του”.

Όπως γράψαμε και παραπάνω, το SPLC τον στήριξε έμπρακτα σε αυτή τη διαδικασία αλλαγής.

© AP

 

Τον ρωτάμε αν ο ρατσισμός είναι σε άνοδο αυτή την περίοδο στις ΗΠΑ.

“Ναι, χωρίς καμία αμφιβολία. Στην πραγματικότητα, οι λευκοί Αμερικανοί μεγαλώνουν μαθαίνοντας να μισούν τους μαύρους από όταν ο Μπάρακ Ομπάμα εξελέγη Πρόεδρος των ΗΠΑ το 2008. Η έρευνα μας πέρυσι έδειξε ότι πάνω από τους μισούς λευκούς Αμερικανούς σήμερα εκδηλώνουν με ρητό τρόπο ή πιο έμμεσα συμπεριφορές εναντίον των μαύρων (anti-black το προσδιορίζει) συμπατριωτών τους.

Υπάρχουν “κοινές γραμμές” στους ρατσιστές, κοινά σημεία στις προσωπικές τους ιστορίες. Έχουν ας πούμε παρόμοια προσωπικότητα, εμπειρίες, ή κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο;

“Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι που εντάσσονται σε ρατσιστικά ή αντισημιτικά γκρουπ στην Αμερική, δεν το κάνουν για πολιτικούς λόγους. Πρακτικά, μπαίνουν σε αυτές τις ομάδες για να ικανοποιήσουν την ανάγκη του ανήκειν κάπου, για να βρουν την αίσθηση της οικογένειας κάπου αλλού. Οι περισσότεροι λοιπόν προέρχονται από δυσλειτουργικές και προβληματικές οικογένειες και ψάχνουν για ένα νέο σπίτι. Στην ουσία, γίνονται ρατσιστές ή αντισημίτες μετά από ένα χρονικό διάστημα στην ομάδα στην οποία μπήκαν, μετά από αρκετό καιρό, όταν και θα έχουν εμπεδώσει πια την ιδεολογία που τους προωθείται εκεί”.

“Ποιες ηλικίες εκφράζουν πιο συχνά βίαιες συμπεριφορές;”, ρωτάμε στη συνέχεια.

“Ακόμα και μια μικρή ποσόστωση ανθρώπων με προοδευτικές ιδέες, τελικά αφομοιώνουν και εκφράζουν βίαιες συμπεριφορές. Η έρευνα μας δείχνει ότι συνήθως αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, κυρίως μεταξύ 30 και 50 ετών κάτι που είναι ασυνήθιστο. Τα περισσότερα εγκλήματα στην Αμερική γίνονται από άνδρες και εφήβους ηλικιών 15 με 24. Αυτό σημαίνει ότι εκείνοι που υιοθετούν τη βία ή εκφράζουν ρατσιστική βία, περνούν αρκετά χρόνια στο “κίνημα μίσους” στο οποίο εντάσσονται, πριν βγουν έξω για να σκοτώσουν”.

Η οργάνωση υπολόγισε μάλιστα ότι το 2010 υπήρχαν πάνω από χίλια διαδικτυακά γκρουπ μίσους – αριθμός που παρουσίασε αύξηση κατά 66% από το 2000.

Σύμφωνα επίσης με το SPLC, το 2012 υπήρχαν στις ΗΠΑ πάνω από χίλιες “οργανώσεις μίσους”, κάποιες από τις οποίες ήταν οι ίδιες βίαιες, ενώ οι περισσότερες με τη ρητορική τους ενθάρρυναν ατομικά ξεσπάσματα βίας.

Στη συντριπτική πλειονότητά τους οι οργανώσεις αυτές είχαν μονάχα τοπική εμβέλεια σε κάποια περιοχή των ΗΠΑ, χώρας ηπειρωτικών διαστάσεων. Ο μεγάλος αριθμός τους, που από 602 το 2000 ανέβηκε στις 1.007 το 2012, τις καθιστά σωρευτικά σημαντική απειλή. Και ο αριθμός αυξάνεται συνεχώς, ενώ το ρατσιστικό μίσος εκφράζεται τελευταία με εγκληματικό τρόπο και από εκπροσώπους της Αμερικανικής αστυνομίας.

Για την ιστορία, το Southern Poverty Law Center, ιδρύθηκε το 1971 στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ από τον Moris Dees και τον Joseph J. Levin ως Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός για τα πολιτικά δικαιώματα για να συνεχίσει τον αγώνα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Το SPLC διακρίνεται ιδιαιτέρως για τη νομική δράση του και τις δικαστικές του επιτυχίες εναντίον των λεγομένων “ομάδων λευκής ανωτερότητας” (white supremacist groups).

Το Κέντρο διακρίνεται ακόμη για την εκ μέρους του νομική εκπροσώπηση των θυμάτων ομάδων μίσους, τον χαρακτηρισμό και την ταξινόμηση παραστρατιωτικών σχηματισμών και εξτρεμιστικών οργανισμών και για τα εκπαιδευτικά του προγράμματα για την προαγωγή της ανεκτικότητας.

Η δικαστική δραστηριοποίηση του SPLC περιλαμβάνει την δωρεάν νομική εκπροσώπηση των θυμάτων ομάδων.

Διαβάστε ακόμα:

Ποδόσφαιρο και σεξισμός: Μία άλλη μορφή διάκρισης

Η μάστιγα του ρατσισμού στα γήπεδα: Αυτές είναι οι ποινές για ρατσιστικές επιθέσεις φιλάθλων

Κριστιάν Καρεμπέ στο Contra.gr: “Στο γήπεδο είμαστε ένα”

Μαύροι προπονητές στην Αγγλία: Έλλειψη ικανοτήτων ή ρατσισμός;

Ο ρατσισμός μέσα μας

Τζέσε Όουενς, ο άνθρωπος σύμβολο

Άνοιξαν το δρόμο και έγιναν θρύλοι

Καμενί και Ζορό στο Sport24.gr για το ρατσισμό

Άνθρωποι, ποντίκια και η «νόσος του πρόσφυγα»: Οι άθλιες συνθήκες στα κέντρα κράτησης μεταναστών

Φάκελος ιθαγένεια: Η ιστορία του Μαχμούντ που δεν μπορούσε να πάρει ειδικότητα στην Ιατρική και ο νόμος που φέρνει η κυβέρνηση σύντομα

Η μεγάλη περιπέτεια του Ιάκωβου: Ο ρατσισμός, η παρέμβαση της υπουργού και το «πάγωμα» των σπουδών

Έλληνες μετανάστες: 6 μικρές ιστορίες ρατσισμού

Το πείραμα των πρώτων εντυπώσεων: Πόσο ρατσιστές είμαστε;

Ο Ουαλίντ Τάλεμπ είναι υποχρεωμένος να ζει στην ίδια γειτονιά με τους βασανιστές του

Ξερίζωσε τον ρατσισμό από το μυαλό σου

Οι μεγάλοι ρατσιστές της μεγάλης οθόνης

Ο ρατσισμός στοιχειώνει για πάντα: Ξαναβλέποντας το “American History X”

Το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών είναι πολλά παραπάνω από ένα σχολείο

Τα όχι αθώα, ρατσιστικά παιδικά μας χρόνια

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα