Του Μανώλη Κρανάκη
Αυτόν τον μήνα ο Αλεκ Μπόλντγουιν είναι παντού.
Βρίσκεται στην κορυφή του αμερικανικού box-office ως η φωνή του «The Boss Baby» αυτοπροσώπως, όλοι συζητούν τη δήλωσή του ότι θα σταματήσει να υποδύεται τον Ντόναλντ Τραμπ στο Saturday Night Live και σε λίγες μέρες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Harper το «Nevertheless: A Memoir», μια μικρή ιστορία της ζωής και της καριέρας του και όλα όσα έμαθε από αυτήν.
H λίστα των ηθοποιών που θαυμάζω είναι αρκετά μεγάλη. Ξεκινάει από τον Λον Τσάνεϊ Σίνιορ και φτάνει στον Γκέιμπλ, στον Τρέισι, στον Φρέντρικ Μαρτς. Συμπεριλαμβάνει τον Ρόμπερτ Μίτσαμ, τον Μοντγκόμερι Κλιφτ, τον Κερκ Ντάγκλας, τον Λον Τσάνεϊ Τζιούνορ, τον Μάικλ Ντάγκλας, τον Τάιρον Πάουερ, τον Τζέιμς Γκάρνερ, τον Μπαρτ Λάνκαστερ, τον Ιβ Μοντάν, τον Κόλιν Φερθ, τον Αλμπερτ Φίνεϊ, τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον Ρόμπερτ Πρέστον, τον Πολ Νιούμαν, τον Πίτερ Ο' Τουλ, τον Γκρέγκορι Πεκ, τον Μαξιμίλιαν Σελ και τον Γκάρι Ολντμαν.
Ο σύγχρονος ηθοποιός στον οποίο ήθελα να μοιάσω ήταν ο Πατσίνο. Το πάθος του Αλ, η ένταση, η σεξουαλικότητα, όλα όσα σήμερα είναι τα θρυλικά σήματα κατατεθέν του μου έκοβαν την ανάσα.
Ο αγαπημένος μου ηθοποιός είναι ο Γουίλιαμ Χόλντεν. Στην οθόνη, ο Χόλντεν είναι όμορφος, γενναιόδωρος, χαριτωμένος και αστείος. Είναι σκληρός και ικανός να χειριστεί κάθε είδους κατάσταση. Από το «Golden Boy» στη «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» μέχρι το «Σαμπρίνα», το «Sunset Boulevard», το «Stalag 17» και την «Άγρια Συμμορία», ο Χόλντεν μπορούσε να κάνει τα πάντα. Ήξερα πως το να αποκτήσω ένα στιλ σαν το δικό του δεν θα ήταν εφικτό. Ήταν αυθεντικός και είναι πολύ δύσκολο να τον μιμηθείς. Επίσης, τα σενάρια εκείνη την εποχή ήταν γραμμένα γι' αυτόν. Σήμερα οι συγγραφείς, δεν γράφουν για κάποιον συγκεκριμένο ηθοποιό. Αλλά θα έδινα πολλά για να βρισκόμουν στο 1925 ή να έχω επιζήσει στον πόλεμο και έκανα καριέρα στις ταινίες στη χρυσή εποχή της δεκαετίας του '40 και του '50.
Όποτε κάποιος μου λέει ότι είμαι αστείος, θυμάμαι όταν είσαι μικρός στο γυμνάσιο και σου λένε ότι παίζεις καλό μπάσκετ. Μετά πηγαίνεις στο κολέγιο και όλοι είναι μεγαλόσωμοι και γρήγοροι και δυνατοί. Και μετά, όταν γίνεις επαγγελματίας, όλοι γύρω σου μοιάζουν υπεράνθρωποι. Είναι οι πιο μεγάλοι, οι πιο γρήγοροι, οι πιο δυνατοί. Ετσι ήταν για μένα το Saturday Night Live. Η χειρότερη ιδέα που είχαν οι σεναριογράφοι του σόου ήταν το πιο αστείο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ. Ο ορισμός μου του τι είναι αστείο άλλαξε από τη στιγμή που συνεργάστηκα μαζί τους. Αν ο κόσμος πιστεύει ότι μπορώ να πω κάτι που να προκαλέσει το γέλιο, το δέχομαι. Αλλά δεν είμαι αστείος. Οι σεναριογράφοι του Saturday Night Live είναι αστείοι. Η Τίνα Φέι είναι αστεία. Ο Κόναν Ο' Μπράιεν είναι αστείος. Είσαι αστείος όταν μπορείς να γράψεις και το αστείο. Εγώ απλά παίζω.
Όταν γνώρισα πρώτη φορά την Τίνα Φέι - όμορφη και μελαχρινή, έξυπνη και αστεία, σε στιγμές γεμάτη αυτοπεποίθηση, άλλες ντροπαλή και τελείως αδιάφορη ως προς το πρόσωπό μου ή προς οτιδήποτε είχα να πω - είχα την ίδια αντίδραση που είμαι σίγουρος πως έχουν πολλοί άντρες και πολλές γυναίκες: την ερωτεύτηκα.
O Τραμπ έχει εκμεταλλευτεί την εξουσία σε κάθε σταθμό της ζωής του. Υπήρξε εχθρός της εργατικής τάξης, με την άρνησή του να πληρώσει πολλούς από τους συνεργάτες του και με το να χρησιμοποιεί αδήλωτους εργάτες πίσω στη δεκαετία του '80. Τώρα έχει την πιο ισχυρή θέση στον κόσμο. Κάποιοι βγάζουν αρκετά λεφτά, αλλά αυτό δεν αλλάζει αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Αλλοι γίνονται πλούσιοι, επιλέγοντας να μην αποδώσουν στην τύχη το ρόλο που έχει παίξει στη διαδρομή τους, επιλέγοντας να συγχρονιστούν με τις κραυγές αυτών που μπορούν να αναζητήσουν βοήθεια μόνο στην ανατροπή ενός συστήματος που ενδυναμώνει τους Ντόναλντ Τραμπ αυτού του κόσμου.
Δείτε πώς ο Αλεκ Μπόλντγουιν έγινε ο Ντόναλντ Τραμπ για τις ανάγκες του Saturday Night Live:
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΟ FLIX
