Άρθρο Κ. Μητσοτάκη: Απομαρξισμός της Παιδείας

Το ερώτημα «ποιος είναι καταλληλότερος να εφαρμόσει το Μνημόνιο» πιστεύω ότι θα είναι το κυρίαρχο στην προεκλογική περίοδο. Ομολογουμένως όσο γρηγορότερα «βγει» το Πρόγραμμα τόσο γρηγορότερα θα «βγει» και η Ελλάδα από την παρατεταμένη κρίση. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το Μνημόνιο περιλαμβάνει μόνο θέματα δημοσιονομικά. Αυτό δεν είναι σωστό. Το κύριο βάρος του αφορά σε θέματα διαρθρωτικά και εύλογα δίνεται ιδιαίτερη έμφαση σε ζητήματα Παιδείας ως τροφοδότη της ανάπτυξης.  

Για να δούμε λοιπόν σε τι έχουμε δεσμευτεί όσον αφορά στην Παιδεία μας και τι θα κληθεί να εφαρμόσει η νέα Κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου;

Το Μνημόνιο θέτει ένα πολύ στενό και συγκεκριμένο πλαίσιο για τη λειτουργία της Παιδείας στη χώρα μας. Συγκεκριμένα αναφέρει τη δέσμευση μας ότι «… οι αρχές θα διασφαλίσουν τον περαιτέρω εκσυγχρονισμό του τομέα της εκπαίδευσης, σύμφωνα με τις βέλτιστες πρακτικές της Ε.Ε. και αυτό θα τροφοδοτήσει την προγραμματισμένη ευρύτερη στρατηγική ανάπτυξης. Οι αρχές, σε συνεργασία με τον ΟΟΣΑ και τους ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες, θα επικαιροποιήσουν έως τον Απρίλιο 2016 την αξιολόγηση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, που εκπόνησε ο ΟΟΣΑ το 2011. Η εν λόγω επανεξέταση θα καλύπτει όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης, περιλαμβανομένων των δεσμών μεταξύ έρευνας και εκπαίδευσης και της συνεργασίας μεταξύ πανεπιστημίων , ερευνητικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων, με σκοπό την ενίσχυση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας»1.

Ποιος είναι καταλληλότερος να τα πράξει αυτά; Σίγουρα όχι ο μαρξιστικός ΣΥΡΙΖΑ των κ. Μπαλτά – Κουράκη. Για αυτούς η αριστεία είναι ρετσινιά, έτσι συνεπείς με τις αρχές τους φρόντισαν όχι μόνο να μην αριστεύσουν αλλά να αφήσουν μια παρακαταθήκη που θα πρέπει να ξηλωθεί αμέσως αν θέλουμε να προλάβουμε την προβλεπόμενη αξιολόγηση του Απριλίου 2016.

Στην Ανώτατη Εκπαίδευση πρέπει να αποκατασταθεί και να ενισχυθεί η λειτουργία των Συμβουλίων Ιδρυμάτων που είχε ψηφιστεί από 255 βουλευτές και γνώρισε τη συντριπτική αποδοχή των πανεπιστημιακών. Πρέπει να φύγουν οι «αιώνιοι φοιτητοπατέρες» που ο κ. Μπαλτάς επανέφερε. Πρέπει να επανέλθει η πρόβλεψη του νόμου Διαμαντοπούλου για δημιουργία ΝΠΙΔ στα ΑΕΙ, που θα διαχειρίζεται την περιουσία τους με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Πρέπει να εφαρμοστούν οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες στις εκλογές πρυτάνεων ώστε οι πανεπιστημιακοί να μην είναι όμηροι των τραμπούκων όταν πάνε να ψηφίσουν. Πρέπει να ενισχυθούν τα αγγλόφωνα Τμήματα των ΑΕΙ, τα οποία προσείλκυαν και αλλοδαπούς φοιτητές με δίδακτρα και ήταν μια πηγή εσόδων. Πάνω από όλα πρέπει να γίνουν σεβαστές οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Σύμβαση της Μπολόνια που ήταν κόκκινο πανί για τον κ. Μπαλτά και τους ομοϊδεάτες του.

Στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να ξαναλειτουργήσει το Ψηφιακό Σχολείο που έπαυσαν. Πρέπει να εγκαταλειφθεί ο ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Πρέπει να γυρίσουν αμέσως στις θέσεις τους οι 1.805 εκπαιδευτικοί που αποσπάστηκαν σε διοικητικές θέσεις στις 25 Αυγούστου όταν οι ελλείψεις εκπαιδευτικών έφτασαν τον αριθμό ρεκόρ των 25.000, λίγες μόλις μέρες πριν την έναρξη των μαθημάτων! Πρέπει επιτέλους να υπάρξει μια ορθολογική διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Η Ελλάδα έχει μια από τις καλύτερες αναλογίες εκπαιδευτικών ανά μαθητή στις χώρες του ΟΟΣΑ  και κάθε χρόνο έχουμε κενά. Κάποιο λάθος γίνεται. Πρέπει να καταργηθεί η παγκόσμια πρωτοτυπία της δια ψηφοφορίας ανάδειξης Διευθυντών. Πρέπει να αποκατασταθεί η λειτουργία των Πειραματικών σχολείων και να επανέλθουν οι εισαγωγικές εξετάσεις σε αυτά.

Στην προσχολική εκπαίδευση πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα που θα διασφαλίζουν θέση για κάθε παιδί. Επίσης πρέπει να διευρυνθεί το πολύ περιορισμένο ωράριο λειτουργίας, που δεν εξυπηρετεί τους εργαζόμενους γονείς, ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα.

Όλα αυτά τα αποκυήματα της μαρξιστικής ιδεοληψίας πρέπει να αλλάξουν αμέσως αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τις δεσμεύσεις που ως χώρα αναλάβαμε.

Επανέρχομαι στο αρχικό μου ερώτημα. Ποιος να είναι καταλληλότερος άραγε να εφαρμόσει το Πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών στην Παιδεία μας; Στην ίδια προφανή απάντηση πιστεύω ότι θα οδηγηθούμε αναλύοντας με αντίστοιχο τρόπο κάθε επί μέρους πολιτική. Μια Κυβέρνηση ευρείας συναίνεσης με κορμό τη Νέα Δημοκρατία είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να ελπίζει σήμερα η Ελλάδα.