The Road to Hope: Ο Άρης Κατσίγιαννης τρέχει 100 χλμ. στη Ζανζιβάρη για καλό σκοπό

Ζανζιβάρη, 29 Νοεμβρίου. Ο σκηνοθέτης Άρης Κατσίγιαννης ολοκλήρωσε τα πρώτα 42 από τα 100 χλμ., σε έναν αγώνα που δεν μοιάζει με τους προηγούμενους που έχει τρέξει.

Γιατί αυτή τη φορά, θα διασχίσει ολόκληρη τη Ζανζιβάρη με τα πόδια για να στηρίξει τα παιδιά του σχολείου Seeds of Light.

Ο ίδιος λέει για τη σύλληψη της ιδέας: “Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό, στο σχολείο, ήμουν ένα παιδί που δεν ήταν καλό σε κανένα άθλημα. Κι αν τότε μου έλεγες ότι μια μέρα θα έτρεχα μαραθώνιο; Θα γελούσα. Θα σου έλεγα: «Δεν γίνεται, δεν είναι για μένα». Κι όμως, Μερικά χρόνια αργότερα θα έτρεχα τον πρώτο μου μαραθώνιο στην Αθήνα και σήμερα έχω ολοκληρώσει πέντε. Τον τελευταίο μήνα, έτρεξα δύο μέσα σε μόλις επτά μέρες. Ο καθένας από αυτούς μου θύμιζε κάτι: ότι τα όρια που πιστεύουμε πως έχουμε…είναι σχεδόν πάντα πιο χαμηλά από αυτά που πραγματικά μπορούμε.

Όμως αυτούς τους δύο τελευταίους μαραθωνίους δεν τους έτρεξα μόνο για να ξεπεράσω δικά μου ρεκόρ, αλλά και για να προετοιμαστώ. Να προετοιμαστώ για κάτι μεγαλύτερο.

Πριν 2 μήνες είχα ένα τηλέφωνο με τον φίλο μου τον Ρένο, που ήρθε στην Αφρική πριν κάποια χρόνια με τον αδελφό του. Είχαν μια ιδέα: να φτιάξουν ένα σχολείο σε ένα χωριό, το Kizimkazi, το οποίο θα παρείχε δωρεάν εκπαίδευση.

Στο ενδιάμεσο, μέχρι αυτό το όνειρο να γίνει πραγματικότητα, ο αδελφός του έφυγε από τη ζωή. Και ο Ρένος το έκανε μόνος του, εις μνήμην του αδελφού του. Αυτό το σχολείο φέτος κλείνει 5 χρόνια λειτουργίας.

Όταν λοιπόν μου πρότεινε να ξανάρθουμε στο σχολείο, σκέφτηκα: «Για κάτσε να δω… πόσα χιλιόμετρα είναι η Ζανζιβάρη από πάνω μέχρι κάτω;»
Γιατί το σχολείο είναι κάτω-κάτω. Και βλέπω: 100 χιλιόμετρα. Του λέω: «Μ’ αρέσει ο αριθμός. Θα το τρέξω. Και θα κάνουμε ένα fundraiser να μαζέψουμε κάποια χρήματα για το σχολείο».

Φτάνουμε στη Ζανζιβάρη και σε μια συνομιλία μας με τον Gautam, τον συνέταιρο στο πρότζεκτ πια, μου λέει: «Απίστευτο! Και τώρα ψάχναμε χρήματα για το γήπεδο του μπάσκετ».Τον ρωτάω: «Πόσο κοστίζει;» Μου λέει: «10.000 δολάρια».

Και κάπως έτσι, αυτό το τρέξιμο… δεν είναι μόνο για μένα”.

Ο ίδιος μετά την ολοκλήρωση των 42χλμ. και λίγο πριν συνεχίσει με τον σημερινό αγώνα μου λέει πως “η αλήθεια είναι ότι το περίμενα πολύ πιο εύκολο σε πολλά επίπεδα. Η ατμόσφαιρα είναι δύσκολη στην αναπνοή πάντα καίνε κάτι, έχει στάχτες παντού, και εισπνέεις πράγματα που δεν μπορείς καν να καταλάβεις

Χθες, λίγο πριν ξεκινήσουμε, σκεφτόμουν τι πάω να κάνω, ότι έφτασε η στιγμή αυτή η ιδέα να γίνει πραγματικότητα, και ότι δεν είναι πλάκα.

Δεν υπάρχει οργάνωση, δεν υπάρχει επίσημος αγώνας, δεν υπάρχουν υποδομές. Υπάρχει ένας τύπος που του ήρθε μια τρελή ιδέα. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Αυτός ο τύπος έχει άλλους τέσσερις ανθρώπους πίσω του που, παρότι δεν φαίνονται πάντα, είναι εκεί σε κάθε στιγμή. Γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί θα έμενε απλά μια ωραία τρελή ιδέα. 

Και όταν έπεφτα, ήταν εκεί να μου πουν “πάμε λίγο ακόμα”, να βγουν να τρέξουν μαζί μου για να μου δώσουν δύναμη. Ο φίλος μου ο Άρης μου είπε: “πρώτη φορά κάνω 10 χλμ”. Είναι ένας αγώνας αγάπης, μια αγάπη που ο ένας στηρίζει τον άλλον.

Και όλος αυτός ο αγώνας στο τέλος θα γίνει ένα γήπεδο μπάσκετ. Ένας χώρος όπου τα παιδιά θα νιώσουν ελεύθερα, όπως νιώθω κι εγώ όταν τρέχω”.

Μπορείτε να στηρίξετε την προσπάθεια του Άρη Κατσίγιαννη μέσω του fundraising.