13ωρο και λίγο είναι

Παραδέξου πως πίστεψες ότι ο τίτλος είναι ειρωνικός. Δεν είναι.

Ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος, δεν το μαθαίνεις από μένα. Μέσα σε αυτό το χαοτικό τοπίο των ανθρώπων, καμία συμπεριφορά δεν αποτελεί έκπληξη, όσο ξένη και να είναι σε εμάς. Δεν υπάρχει μπούσουλας ζωής, ούτε νόρμες, ούτε κανονικό, ούτε αφύσικο. Αυτά είναι στερεότυπα ανάλογα με τον πολιτισμό, το μέρος που γεννήθηκες, αυτούς που σου μάθαν γράμματα και εκείνους που σου έμαθαν πώς να νιώθεις, να αισθάνεσαι τον κόσμο, όχι να τον εξηγείς. Τι να εξηγήσεις;

Διαβάζω έρευνες που δημοσιεύονται στο εξωτερικό που προσπαθούν να βάλουν μία τάξη σε αυτά που μας συμβαίνουν, πώς σκεφτόμαστε, τι πραγματικά θέλουμε. Αναφέρομαι βέβαια σε έρευνες που αφορούν τον Δυτικό κόσμο, του οποίου είμαστε κομμάτι και είναι πιο οικεία τα ευρήματα, για τον υπόλοιπο ούτε μυρωδιά δεν μπορούμε να πάρουμε.

Έρχεται μία πιτσιρικαρία που δεν θέλει η ζωή της να είναι η δουλειά της. Αποστασιοποιείται από τις μαζικές κρεατομηχανές, θέλει να έχει χρόνο να κάνει τα δικά της, κι ας είναι τα φράγκα λίγα. Δεν θα το σχολιάσω αυτό, δεν μπορώ να υποδυθώ εκείνον που καταλαβαίνει τους νέους, με το ζόρι καταλαβαίνω τον εαυτό μου.

Κατανοώ βέβαια όλες τις επιθυμίες τους, αλίμονο αν δεν έχεις επιθυμίες, διατηρώ μία μικρή διαφωνία όταν δαιμονοποιείται η εργασία γενικά. Θα ήμασταν κάτι πολύ λιγότερο χωρίς αυτήν. Δεν συνδέεται πάντα με την εκμετάλλευση.

Στον αντίποδα όμως, υπάρχουμε εμείς, οι άνω των σαράντα πέντε, που κοίτα τώρα να δεις τι έχουμε πάθει! Έχουμε μία παβλοφική συμπεριφορά -με ισόποσες δόσεις από Σύνδρομο Στοκχόλμης-απέναντι στην εργασία. Κάτι λίγο οι υποχρεώσεις που τρέχουν και με τα παιδιά αυξάνονται και δεν έχεις περιθώρια να κατεβάσεις ταχύτητα, κάτι οι ψιλοφολοδοξίες ανέλιξης, κάτι μία ρουτίνα που θέλει κότσια να την σπάσεις. Αλλά και κάτι που οι περισσότεροι το γνωρίζουμε αλλά δεν το παραδεχόμαστε ούτε στον εαυτό μας. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, αν κερδίσουμε χρόνο. Όπως το ακούς. Πολύ φοβάμαι πως εκείνα τα «να πάω ένα σινεμά, ένα θέατρο, να διαβάσω ένα βιβλίο, να κάνω βόλτες, να σαχλαμαρίζω περισσότερες ώρες με τους φίλους μου, να παίζω με τα παιδιά μου» αφορούν μειοψηφίες ή ευσεβείς πόθους πλειοψηφίας που τα λέμε αλλά δεν ξέρουμε πια πώς γίνονται. Έχουμε ξεμάθει στα ωραία. Είναι αβάσιμο να υποστηρίζεις πως ο ελεύθερος χρόνος θα γίνει αυτόματα και μαγικά προσωπική καλλιέργεια, ή χαρά, δεν γίνονται έτσι αυτά.

Επίσης, είναι λίγο εστέτ η κατηγορία που απευθύνεται σε πολλούς που προσβλέπουν στο 13ωρο για να κερδίσουν εκατό, διακόσια – ή όσα τέλος πάντων- ευρώ περισσότερα τον μήνα, τα έχουν απόλυτη ανάγκη. Μην τους κατηγορούμε επειδή δεν ξεκινάνε πρώτοι την Επανάσταση.

Ο ελεύθερος χρόνος, όπως και ο δημόσιος χώρος, είναι ακατανόητες έννοιες για τον καπιταλισμό, το ξέρουμε πια. Τα έχει πολεμήσει και τα δύο με όλους τους τρόπους. Αλλά δεν μας νικάνε, μόνοι μας χάνουμε. Έχουμε σπάσει τα καλάθια, δεν μπαίνει μέσα η μπάλα με τίποτα.

Σε ακούω να γελάς και να διαφωνείς. Να λες: «καλά, δώσε μου εμένα λεφτά και ξέρω πολύ καλά τι θα κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου». Είσαι τόσο σίγουρος; Ψάξου!

Ακούγεται τρελό αλλά για πολλούς το 13ωρο είναι «μία κάποια λύσις». Χάνουμε. Για την ζωή που ονειρευτήκαμε δεν είναι τα λεφτά το κύριο πρόβλημα. Είναι που έχει καταλαγιάσει πια ο χαμός μέσα μας. Είναι και που πιστεύουμε πως μπορούμε να ζήσουμε χαρούμενοι μόνοι μας, χωρίς ανθρώπους, συνοδοιπόρους, φίλους, συντρόφους. Ακόμη κι αν την πιάσουμε την «καλή», έχουμε σκεφτεί με ποιους θα πρέπει να κάνουμε παρέα στον «Παράδεισο»;