153 χτυπήματα πριν το τελικό “κραχ”

Και 153 σκέψεις για την επόμενη μέρα. 153 Έλληνες βουλευτές υπερψήφισαν τα νέα μέτρα του πολυνομοσχέδιου. Ήταν βράδυ Τετάρτης, 7 Νοεμβρίου. Ήταν το Μνημόνιο 3, το τρίτο “σίκουελ” μιας ιστορίας που κρατάει την χώρα διασωληνωμένη εν μέσω πολιτικής αστάθειας και κοινωνικής εξαθλίωσης.

Σου λένε συνήθως, οι οπαδοί της αισιόδοξης σκέψης και της θετικής αντιμετώπισης των πραγμάτων, να βρίσκεις τα θετικά μέσα σε κάθε τι αρνητικό. Σου λένε να αισιοδοξείς και να χαμογελάς. Προσπάθησα να θυμηθώ, πότε βρέθηκα σε κηδεία και κατάφερα να γελάσω, να μην είμαι συνοφρυωμένος και μελαγχολικός, χωρίς να κλαίω. Πότε κατάφερα να χαμογελάσω μέσα σε ένα πένθιμο κλίμα; Ποτέ.

Τις ίδιες σκέψεις έκανα και το πρωί της Πέμπτης (για την ιστορία, 8 Νοεμβρίου του ’12). Μία ημέρα μετά την υπερψήφιση των νέων αντικοινωνικών μέτρων της Τρόικας, των μέτρων που έχουν χαρακτηριστεί αντισυνταγματικά τόσο από την Κομισιόν όσο και από τον Άρειο Πάγο, προσπάθησα να σκεφτώ πιο λογικά και νηφάλια και να βρω το επιμύθιο του τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και στο εξής.

Πριν προχωρήσω, να σημειωθεί το εξής. Ζήτημα νομιμότητας πολλών διατάξεων του μνημονίου θέτει και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής με μπαράζ αποφάσεων της για την αύξηση των ορίων ηλικίας, τη μείωση των εφάπαξ και την κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Συγκεκριμένα, η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής θεωρεί ότι Συλλογική σύμβαση εργασίας που βρίσκεται σε ισχύ δεν μπορεί να τροποποιηθεί ή να καταργηθεί με τυπικό νόμο και θέτει υπό αμφισβήτηση την κατάργηση της ισχύουσας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβαση Εργασίας.

Κενές προσδοκίες σε μια εξαρθρωμένη δημόσια σφαίρα

Για κάποιους η υπερψήφιση των μέτρων θα ξελασπώσει τη χώρα, θα προσελκύσει επενδύσεις και θα κινητοποιήσει τις αγορές.

Το άλλο ανέκδοτο με τον Τοτό, προφανώς το ξέρετε. Χρειάζεται βαθιά ρήξη και σκληρή διαπραγμάτευση με τους εταίρους, ριζική αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα, αλλαγή της φορολογίας και κίνητρα για επενδύσεις και κυρίως, να επιτευχθεί η ελάχιστη συμφωνία στη δημόσια σφαίρα. Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα επικυρώνεται από την παραγκωνισμένη μεσαία τάξη και από τη νέα γενιά που θα έπρεπε να κινεί τις παραγωγικές διαδικασίες στη χώρα.

Στο κοινοβούλιο οι ισορροπίες είναι πλέον λεπτές. Σύμφωνοι, το πολυνομοσχέδιο πέρασε με πολύ εύθραυστη πλειοψηφία, δεν παύει όμως να πέρασε. Τι δεν πέρασε;

H ρύθμιση που προώθησε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας στο πολυνομοσχέδιο, με την οποία ουσιαστικά οι εργαζόμενοι στη Βουλή εξομοιώνονται με όλους τους άλλους δημόσιους υπαλλήλους.

Οι οποίοι υπάλληλοι της Βουλής απήργησαν αρχικά για μόλις 7 λεπτά, πρόκειται για την πιο σύντομη απεργία στην ιστορία ίσως, και κατάφεραν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων στάθηκαν υπέρμαχοι πλάι τους. Από τη στιγμή που η στάση τους ήταν αυτή προς όλους τους εργαζομένους, δεν θα μπορούσαν να πράξουν διαφορετικά και για τους διορισμένους της Βουλής.

Δεν παύει όμως να είναι ακόμα μία ιστορία πίσω από την οποία παίζονται μικροκομματικά συμφέροντα και αναδεικνύει συστημικά κενά που διαιωνίζουν την ελληνική παθογένεια.

Ένα ακόμα στοιχείο που ξεχώρισε, είναι οι επτά διαγραφές βουλευτών λόγω μη ψήφισης του πολυνομοσχεδίου. Έξι για το ΠΑΣΟΚ, ένας για τη Νέα Δημοκρατία. Οι διαγραφές μπορεί από μόνες τους να μη σημαίνουν κάτι, αν εξεταστούν όμως πολιτικά, σηματοδοτούν την ακόμα μεγαλύτερη αποδυνάμωση της σταθερότητας ενός πολιτικού συστήματος που νοσεί και αδυνατεί να προσφέρει ρεαλιστική λύση. Σε ότι αφορά τουλάχιστον την τρικομματική κυβέρνηση.

Από την άλλη, η κοινοβουλευτική αριστερά αδυνατεί ακόμα να μεταφράσει την οργή και την απόγνωση του λαού σε κυβερνητική εντολή.

Όχι, δεν μπορώ να συγκαταλέγω πλέον την κυβερνητική ΔΗΜΑΡ στις δυνάμεις της Αριστεράς, μετά και τη χθεσινή της στάση α λα Πόντιος Πιλάτος, κρίνεται πλέον επισφαλής και κενή νοήματος.

ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να συνομιλήσουν επί της ουσίας. Ο κόσμος έξω από τη Βουλή, οι εκατό χιλιάδες διαδηλωτές, έδειξαν τον δρόμο. Για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια, μπλοκ του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, βρέθηκαν μαζί έξω από το Κοινοβούλιο σε μια κίνηση συμβολική και καθόλου τυχαία. Η απόσταση είναι μεγάλη, μπορεί όμως και επιβάλλεται να καλυφθεί. Αντιπροτάσεις υπάρχουν, χρειάζεται ωστόσο και κοινό μέτωπο.

Η επόμενη μέρα μπορεί να σηματοδοτήσει άμεσα, εκλογές.

Βουλευτές ανεξαρτητοποιούνται, οι συμμαχίες αλλάζουν. Το ζήτημα είναι ότι χρειάζεται ένας κοινός και στιβαρός πυρήνας αντιπροτάσεων που θα πείσουν τον ελληνικό λαό ότι μπορεί να συμπορευτεί μαζί του. Το δημοκρατικό πολίτευμα βάλλεται από την αδυναμία του να υπερασπιστεί τη μεσαία τάξη που έχει εξαθλιωθεί και θα έπρεπε να είναι ο βασικός παράγοντας σταθερότητας της κοινωνικής και πολιτικής συνοχής.

Η τρικομματική κυβέρνηση οφείλει απλά να αναλογιστεί αν ο μέσος Έλληνας τριαντάρης είναι σε θέση να κάνει οικογένεια στην Ελλάδα του 2012. Με 600 ευρώ έκαστος, στην καλύτερη 1300 σε νοικοκυριό που εργάζονται δύο άτομα, δεν είναι εφικτό. Στην καλύτερη περίπτωση, αν το ζευγάρι έχει δικό του σπίτι, να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Το πολύ.

Ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία της ισχύουσας κυβέρνησης να αναπροσαρμόσει την πολιτική της, διαφορετικά να δώσει τη θέση της στα κόμματα που διεκδικούν το πηδάλιο του “καραβιού”. Τα οποία με τη σειρά τους δικαιούνται να δοκιμάσουν και κυρίως, καλούνται να παρουσιάσουν ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες προτάσεις σε κοινό μέτωπο.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, η μετανάστευση θα αποτελέσει εναλλακτική για τους νέους μιας χώρας που γερνάει και σταδιακά θα εργάζεται μέχρι τα εβδομήντα της χρόνια όντας όμως ταυτόχρονα, αντιπαραγωγική.

“Η δικαιοσύνη και η ελευθερία δεν είναι απλές λέξεις. Είναι τρόπος ζωής”.

Το μοτίβο της ταινίας V for Vendetta. Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα. Οι σκέψεις και οι προβληματισμοί δεν τελειώνουν άλλωστε εδώ. Αντιθέτως, οι τελευταίες εξελίξεις, μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο κινητοποίησης κάθε είδους, για όσους έχουν πραγματικά συμφέροντα αξιοπρεπούς διαβίωσης και ελεύθερης έκφρασης με πραγματικά δημοκρατικούς όρους ισηγορίας, ισονομίας και ίσων ευκαιριών, σε μια χώρα που κλυδωνίζεται. Δηλαδή, για όλους.

Με την ελπίδα να μην επαληθευτεί ο στίχος της Κατερίνας Γώγου.

“Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.

Είναι το γαμώτο που δεν έζησα”.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.