Aγαπάς τον Τσίπρα; Δεν χρειάζεται απόδειξη. Σε πιστεύω.

Εχω την ίδια αίσθηση για τον Αλέξη από την πρώτη ημέρα ως σήμερα. Δεν έχει αλλάξει καθόλου ούτε αυτό που νιώθω ούτε αυτό που πιστεύω. Είναι ένας γοητευτικός παραμυθάς ανίκανος για οποιαδήποτε πράξη ή αποτέλεσμα.

Αυτό πιστεύω εγώ – όχι ότι παίζει σοβαρό ρόλο για την ανθρωπότητα όμως, επειδή καλούμαι να γράψω, θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι σκέφτομαι και τι εννοώ. Νομίζω πως βοηθά το ότι έχω κάνει πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία – με αυτό εννοώ πως μετά από πολλές αναλύσεις και ομάδες θεραπείας, αναγνωρίζεις κοινά συμπτώματα, αναγνωρίζεις συμπεριφορές, αιτίες και πρακτικές. Όπως λέμε patterns.

Χρησιμοποιώ επίτηδες τη λέξη patterns και όχι τις ελληνικές πρότυπο ή μοτίβο διότι ο ίδιος χρησιμοποίησε στον λόγο του αρκετές ξένες λέξεις, μερικών των οποίων την ερμηνεία έψαξα – ελπίζω ότι ο ίδιος τις γνώριζε ήδη. Ετσι, για να δείξει ότι άμα θέλει, μπορεί!

Παραθέτω:

• Trickle-Down economics
• Clusters
• Logistics sparks
• Virtual Net metering
• National Wealth Fund

Αναγνωρίζω τον ίδιο ήρεμο, αμετροεπή, συμπαθή Αλέξη, τον καλό μαθητή που μελετά αλλά άμα κάνει και κανά λάθος «δικό μας παιδί είναι». Εκείνον που ρεζιλευόταν με τα αμίμητα και αξέχαστα αγγλικά του, αλλά δεν πειράζει μωρέ «και το δικό μας το παιδί δεν τα μιλάει τέλεια τα εγγλέζικα, να όπως ο Πρωθυπουργός μας».

Εκείνον που χωρίς ντροπή επικαλείται Πλάτωνα «αιτία ελομένου, θεός αναίτιος» για να μας πει με τέσσερις λέξεις πως εμείς φταίμε για όσα τραβάμε αφού τον καταψηφίσαμε κάποτε. Αλλά εντάξει «να μην κάνει και το παράπονό του το δικό μας το παιδί;».

Εχω την αίσθηση πως πολλές οικογένειες είδαν στον Αλέξη το εγγόνι τους που τις έβγαλε ασπροπρόσωπες, που πρόκοψε από το πουθενά, που έκανε τα λάθη του αλλά χωρίς κακή πρόθεση.

Εκείνος, πάντως, κατάφερε να πλανέψει τόσους και τόσους χωρίς καν τη γοητεία του Ανδρέα, τον λόγο ενός Πάγκαλου, το τσαγανό ενός Φλωράκη.

Το μελιστάλακτο γλυκούτσικο και καλοσυνάτο ύφος και βλέμμα με λόγια και ατάκες του συρμού, της βολής, με όσα διψούσαν αυτιά και ψυχή να ακούσουν, σε μια συγκυρία που το επέτρεπε, τον γιγάντωσαν χωρίς πραγματικό λόγο και αντίκρισμα. Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν άφησε στη χώρα και ένα ΕΣΥ όπως ο Γεννηματάς πχ. Δεν άφησε τίποτα. Αφησε μόνο τα συντρίμμια ενός κεντρώου χώρου που έχει διασπαστεί σε χίλια κομμάτια και έναν Μητσοτάκη χωρίς αντίπαλο.

Και όμως ο κόσμος τον αγάπησε πολύ. Κυρίως οι νέοι και οι μεγάλοι.

Ακουσα τον λόγο του προσεκτικά. Τα είπε όλα και τίποτα. Εγραψε μια έκθεση ιδεών με πυλώνες και αναλύσεις χωρίς πολιτικό πρόσημο. Αν έκλεινες τα μάτια και παραποιούσες τη φωνή για να μην αναγνωριστεί, δεν θα ήξερες αν αυτός που μιλάει είναι αριστερός ή δεξιός, αν παίζει άμυνα ή επίθεση. Μίλησε ως και για τον στρατό και τον πατριωτισμό και μας τόνισε πως χρειαζόμαστε έναν Τρικούπη ή Βενιζέλο. Στο πρόσωπό του; Ημαρτον Θε μου.

Απάντησε τις ερωτήσεις των Πανελληνίων με το ίδιο μειλίχιο ύφος που είχε πάντα, ανακουφισμένος πια ασφαλώς και από ό,τι πρόσεξα χωρίς κάποιο άγχος να τον κατατρώγει σε σχέση με τη θέση από την οποία μας απευθύνθηκε και σε σχέση με την αγωνία που έχει προκαλέσει για τις μελλοντικές του κινήσεις. Εκείνος άλλωστε, γιατί να έχει άγχη; Τα μεταφορτώνει στους άλλους με χαρακτηριστική άνεση.

Είναι να γελάς ή να κλαις, τελικά, που οι μισές ειδήσεις της ημέρας αφορούν σε εκείνον και τα σενάρια που υποκινεί; Είναι να γελάς ή να κλαις που ολόκληρη αντιπολίτευση δεν κατάφερε τόσα χρόνια να βρει κάποιον καλύτερο; Είναι να γελάς ή να κλαις με το θράσος του να μιλά για ήθος και εμπιστοσύνη; Ηθος και εμπιστοσύνη!

Να ξεκαθαρίσουμε και κάτι: δεν είναι να αντιπαθείς τον Τσίπρα. Είναι να λυπάσαι εκείνους που τον αγαπούν. Και είναι πολλοί – το πιστεύω. Δεν είμαι σίγουρη αν θα τον ξαναψήφιζαν – γιατί ο φόβος φυλά τα έρμα – αλλά από τους παλιούς του οπαδούς δεν ακούω και κάποιον να τον μέμφεται. Εννοώ στον δρόμο, όχι στην πολιτική σκηνή. Οι περισσότεροι, με κάποιον τρόπο, τον κατανοούν και στενοχωριούνται για όσα πέρασε.

Ο Αλέξης κατάφερε να είναι το δικό τους παιδί. Και ως τέτοιο παιδί έγραψε την έκθεσή του και τη διάβασε στη ΔΕΘ. Αναβαθμισμένη κάπως σε λεξιλόγιο – λογικό αφού είχε χρόνο για μελέτη – μα πανομοιότυπη σε έπεα πτερόεντα. Και αν δεν είχε απέναντί του τα τόσα κόμματα που ο ίδιος κατάφερε στην απουσία του να δημιουργήσει, «άχου άχου… μια ευκαιρία να μην του τη δίναμε του παιδιού;»