Δυο Κορέες 

Το Σάββατο το βράδυ η Αθήνα ήταν άδεια. Περπατώντας από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα θα νόμιζες ότι βρίσκεσαι σε μια πολιορκημένη πόλη. Αστυνομικοί παντού, δρόμοι κλειστοί, ο ήχος του ελικοπτέρου,  η μυρωδιά του καμένου. Άντε να εξηγήσεις σε έναν τουρίστα ότι έτσι γιορτάζεται η επέτειος του Πολυτεχνείου, άντε να το ερμηνεύσεις, να το αναλύσεις και να το καταλάβεις. 

Στο Θέατρο Τέχνης παιζόταν “η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα” του Ζοέλ Πομμερά σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Δυσκολευόσουν να βρεις εισιτήριο, αλλά τελικά η αίθουσα ήταν άδεια, 20-25 άτομα τόλμησαν να κατέβουν στη Στοά Πεσμαζόγλου, οι υπόλοιποι προτίμησαν να χάσουν τα λεφτά που είχαν δώσει για το εισιτήριο για να μην μπλέξουν, κυρίως για να μη βιώσουν το άγχος του τι θα συναντήσουν στο δρόμο, αν θα καταφέρουν να προσεγγίσουν την περιοχή, πού θα παρκάρουν, πώς θα βρουν μετά το αυτοκίνητό τους. 

Οι ταξιθέτες έλεγαν στους θεατές να καθίσουν όπου θέλουν, μια μικρή ανταμοιβή για το θάρρος τους. Οι ηθοποιοί έκαναν αυτό που πρέπει σαν να μην υπήρχε η δυσάρεστη εξωτερική συνθήκη και στο τέλος καταχειροκροτήθηκαν. Πριν ξεκινήσει η παράσταση η συζήτηση όλων ήταν γι αυτό, για τη συλλογική μας ήττα σε μια μάχη που δεν δώσαμε. 

Στην πραγματικότητα έχουμε συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι μειοψηφίες καθορίζουν την τύχη των πλειοψηφιών σε διάφορα επίπεδα. Έχουμε αποδεχθεί ότι υπάρχουν μέρες στις οποίες η Αθήνα δεν μας ανήκει, ότι κάπου απαγορεύεται η πρόσβαση και αλλού μπορεί να γίνει επικίνδυνο ένα πέρασμα. 

Δεν έχουμε διαμαρτυρηθεί ποτέ στα σοβαρά γι αυτή την κατάσταση αφού άλλωστε η έννοια της ανομίας και της παραβατικότητας έχει σχετικοποιηθεί τόσο πολύ που τελικά ορίζεται ανάλογα με την οπτική γωνία απ την οποία βλέπει κανείς τον κόσμο. 

Για το ασφαλιστικό το 2001 βγήκε στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμος. Τα καταφέραμε και η μεταρρύθμιση Γιαννίτση δεν πέρασε. Νομίζαμε πως κερδίσαμε και μετά καταλάβαμε ότι είχαμε χάσει. Για τις συντάξεις (τις παλιές) υπάρχει σήμερα διακομματική συναίνεση και εθνικό μέτωπο. Τα καταφέραμε και οι περικοπές δεν θα γίνουν. Και πάλι νομίζουμε πως κερδίσουμε και μετά θα μάθουμε τι ακριβώς συνέβη. 

Ανάλογη συστράτευση και κινητοποίηση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων δεν έχει γίνει για τα πανεπιστήμια, για τη δημόσια υγεία, για την ασφάλεια, για το κράτος δικαίου. Δεν διεκδικήσαμε ποτέ δυναμικά και αποτελεσματικά καλύτερη παιδεία και περισσότερη αξιοπρέπεια στην καθημερινότητά μας. 

Η Αθήνα δυο-τρεις φορές το χρόνο παραδίνεται στη βία και αυτό είναι η ρουτίνα μας και η μόνη πραγματικότητα που ξέρουμε. Έχουμε εθιστεί στους εμφυλίους χαμηλής και μεγαλύτερης έντασης, έχουμε μάθει να ζούμε στην ένταση, να καταστρέφουμε και να αυτοκαταστρεφόμαστε, να φωνάζουμε χωρίς να ακούμε, να χτυπάμε και να χτυπιόμαστε. 

Το έργο του Ζοέλ Πομμερά μιλά για τους χωρισμούς, για την οδύνη μιας κοινής ζωής  χωρίς αγάπη, για τη σκληρότητα της απώλειας και της ματαίωσης. 

Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα είναι πολύ δύσκολο να γίνει, μπορεί και να μη γίνεται καν.