Προοδευτικές συγκλίσεις: Τέσσερις προϋποθέσεις

Η προσπάθεια για διάλογο ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές. Στη συνέχεια, και ανάλογα με το αποτέλεσμα της κάλπης, είναι αναπόφευκτη η συνεννόηση μεταξύ των δύο παρατάξεων, για την ακρίβεια μεταξύ στελεχών της μιας και της άλλης όχθης, προκειμένου να επαναπροσδιοριστεί ο προοδευτικός πόλος. Μέχρι τότε οι προοδευτικές συγκλίσεις θα εξελίσσονται στο επίπεδο των διακηρύξεων. Αλλά και οι διακηρύξεις έχουν αξία εφόσον έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο και δεν εξαντλούνται στη συνθηματολογία. Ειδικότερα: 

-Η λογική “ΣΥΡΙΖΑ plus” δεν οδηγεί πουθενά. Αν στην κυβέρνηση νομίζουν ότι μπορούν να ηγηθούν της συγκρότησης ενός προοδευτικού μετώπου μέσα από ατομικές προσχωρήσεις στη βάση ανταλλαγμάτων, τότε κάνουν λάθος. Θα το καταλάβουν όταν θα διαπιστώσουν στην πράξη ότι αυτού του είδους η διεύρυνση δεν έχει εκλογική απήχηση. 

-Σε ένα προοδευτικό μέτωπο δεν γίνεται να χωρούν και ο Τέρενς Κουίκ με τον Θανάση Παπαχριστόπουλο και ο Νίκος Μουζέλης με τον Αντώνη Λιάκο. Πρόκειται για διαφορετικούς πλανήτες που δεν γίνεται να συνυπάρξουν στο ίδιο πολιτικό σύμπαν. Με άλλα λόγια προηγείται η διαμόρφωση κοινού προγράμματος κεντροαριστεράς-αριστεράς και εφόσον αυτό συμβεί εκ των πραγμάτων θα οδηγήσει σε επιλογές με πολιτικά και αξιακά κριτήρια, ξένα προς τις αγωνίες καριέρας. 

-Οσοι έχουν πολιτική καταγωγή στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και πιστεύουν ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι ο φυσικός ηγέτης του προοδευτικού μετώπου δεν πρέπει να κάνουν εκπτώσεις στις απόψεις και στις αρχές τους. Πρέπει να θέτουν σαφείς όρους προκειμένου να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινώντας από συγκεκριμένες πολιτικές και φθάνοντας σε πολιτικές συμπεριφορές. Για παράδειγμα, η αξιολόγηση και ο αντιπελατειασμός δεν είναι λεπτομέρειες αλλά ζητήματα που αγγίζουν την καρδιά του ελληνικού προβλήματος. 

-Η αμοιβαία αυτοκριτική είναι αναγκαία για να γίνουν βήματα μπροστά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η κεντροαριστερά πρέπει να ξανασκεφτούν το παρελθόν τους και να μιλήσουν για τα λάθη τους με θάρρος και ειλικρίνεια. Ο αναστοχασμός δεν δηλώνει αδυναμία αλλά δύναμη και σίγουρα δείχνει αποφασιστικότητα για υπερβάσεις. 

Συμπέρασμα: Οι προοδευτικές συγκλίσεις για να έχουν νόημα πρέπει να έχουν κίνηση από μέσα προς τα έξω και όχι το αντίστροφο. Δεν έχει νόημα το άθροισμα προσώπων στο ίδιο κάδρο αν δεν έχει προηγηθεί μια ουσιαστική συνάντηση, ανταλλαγή και όσμωση, η οποία θα καταλήξει σε ένα ιδρυτικό συνέδριο για τη συγκρότηση νέου πολιτικού φορέα. 

Να μιλάς για τη σοσιαλδημοκρατία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το να είσαι σοσιαλδημοκράτης στη σκέψη και στην πράξη. Να μιλάς για την αριστερά είναι εύκολο και ανώδυνο, να είσαι αριστερός είναι δύσκολο και επώδυνο. Οι προοδευτικές συγκλίσεις είναι ζήτημα πολιτικό αλλά και υπαρξιακό. Σίγουρα δεν είναι επικοινωνιακό.