Aυτό που δεν μας λένε για το Μεταναστευτικό

Αυτό που μας καθιστά Ευρωπαίους δεν είναι η γεωγραφική μας θέση, μήτε το ευρώ. Είναι ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων και η λειτουργία κράτους δικαίου. Πρόκειται, βέβαια, για στοιχεία που μπορούν να αναθεωρηθούν. Όμως τότε δεν θα είμαστε Ευρωπαίοι, υπό την κλασική έννοια. Και θα είμαστε εμείς που αλλοιώνουμε τον πολιτισμό μας, όχι οι μετανάστες.

Προσπαθούσα να το εξηγήσω σε κάποιους θερμόαιμους ακροατές μου, στο ραδιόφωνο, αλλά δεν πέτυχα υψηλό σκορ. Οι άνθρωποι μου έγραφαν ότι το Πολεμικό Ναυτικό οφείλει να βυθίζει τα σκάφη με μετανάστες από την Αφρική. Και αν δεν το κάνει, τότε να τους συγκεντρώσει σε βραχονησίδες απ’ όπου θα μεθοδεύεται ο επαναπατρισμός τους. Δεν καταλάβαιναν ότι η παρεμπόδιση σκάφους εν πλω είναι παράνομη και αντίκειται σε βασικούς κανόνες ανθρωπισμού και δικαίου. Ούτε αντιλαμβάνονται ότι πολλοί από τους ανθρώπους που μπαίνουν στα σκάφη προς Ευρώπη έχουν προηγουμένως ξεφορτωθεί ταξιδιωτικά έγγραφα. Συνεπώς δεν μπορείς να τους στείλεις στις χώρες τους. Δεν μπορείς να τους στείλεις ούτε πίσω, στο λιμάνι αναχώρησης, αν δεν τους δέχεται η Λιβύη. Εκτός αν νομίζουμε ότι οι ελληνικές και οι ιταλικές φρεγάτες μπορούν να εισέρχονται κάθε τόσο, με κανονιοβολισμούς στο λιμάνι του Τομπρούκ. Τώρα θα ρωτήσει κάποιος τι κάνουν οι φρεγάτες εκεί κάτω. Κρουαζιέρα για εσωτερική κατανάλωση. Καίνε τσάμπα πετρέλαιο.

Μεσοπρόθεσμα μία λύση υπάρχει και το ξέρουν και στην Αθήνα και στη Ρώμη: να μπουκώσουν με χρήμα τους διάφορους πολέμαρχους που λυμαίνονται τη χώρα, μήπως και περιορίσουν τις ροές. Διότι η αύξηση των ροών και η εκδίωξη των Ευρωπαίων υπουργών από τη Λιβύη αυτό μας δείχνει -κάποιοι εκεί θέλουν περισσότερο χαρτζιλίκι. Αλλά φεύγουν και από την Αίγυπτο. Από όλη τη Βόρεια Αφρική. Η μόνη εφικτή λύση είναι να φτιαχτεί στην ακτογραμμή ένα οχυρωματικό τείχος από ευρώ, μήπως και οι τοπικές αρχές συγκρατήσουν κομμάτι των ροών.

Αυτήν την περίοδο στην Ευρώπη κυριαρχεί ο λαϊκισμός που προσπαθεί να πείσει τους πολίτες ότι υπάρχει τρόπος ανακοπής των ροών. Είναι ψέμα. Αν περιοριστεί η φτώχεια, σταματήσουν οι πόλεμοι και αποτραπεί η κλιματική κρίση στο νότιο ημισφαίριο, τότε ναι, μπορούμε να συζητήσουμε κάτι τέτοιο.

Η έξαρση του λαϊκισμού σε συνδυασμό με την εντεινόμενη δυσφορία, δεν επιτρέπουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες να κάνουν μία ειλικρινή συζήτηση, οι ηγεσίες δεν τολμούν να πουν την αλήθεια στους λαούς τους. Και έτσι, αντί να συζητάμε ρεαλιστικές λύσεις για τη διαχείριση του μεταναστευτικού ρεύματος και την οικονομική και δημογραφική αξιοποίηση του, αναλωνόμαστε σε αδιέξοδες συζητήσεις. Λες και δεν γνωρίζουμε ότι, στην ανθρώπινη ιστορία, από το Homo Sapiens μέχρι σήμερα, τίποτα δεν στάθηκε ικανό να εμποδίσει τις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών.