Άκου, ανθρωπάκο. Την Κλαυδία.

Είναι 22 ετών. 22. Ακούει κανείς; Και έχει ωραία φωνή. Την ακούσατε. Και δοκιμάζεται διεθνώς. Σε κάτι, μάλλον όχι εύκολο.

Και διαβάζω μέρες τώρα, από κόσμο και «συναδέλφους» – τύπου σοβαρούς κιόλας – εμετικές κοροϊδίες, σχόλια αδιανόητα, σπόντες και σιχαμένες δηλώσεις. Που σήμερα οι μισοί τα παίρνουν πίσω.

Να σοβαρευτούμε λίγο γίνεται;

Κατ’ αρχάς αυτό το μπρος-πίσω στις απόψεις, που πρέπει οπωσδήποτε να εκφράσεις, μπορεί να με τρελάνει. Ειδικά όταν έχει περιεχόμενο υβριστικό και προσβλητικό και μετά ό,τι να ‘ναι. Ειδικά όταν δεν έχει σκέψη από πίσω για το τι σημαίνει αυτό που λες για έναν άνθρωπο, τι επιπτώσεις μπορεί να έχει, τι μπορεί να προκαλέσει στην ψυχή του. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεται μπροστά σε έναν αγώνα, όταν προετοιμάζεται για ένα μεγάλο δύσκολο τεστ, όταν κάνει το πρώτο μεγάλο άλμα της ζωής του.

Θα μου πεις «Να μην έχουμε άποψη δηλαδή;».

Και για πρώτη φορά θα σου πω «Ναι, να μην έχεις». Στην εποχή του bullying, της βίας των ανηλίκων και των εφήβων, των γυναικοκτονιών (*** παρένθεση: Αχ δεν μπορώ που ακόμα την κοκκινίζει το ρημάδι τη λέξη γυναικοκτονία – καλέ βάλτε την επισήμως στα λεξικά να μην μας τη βγάζει λάθος ο υπολογιστής) και των βασανισμών ηλικιωμένων, της απαξίωσης των ζώων και άλλων, ΟΧΙ να μην πεις τη χολή σου.

Να μην ενδυναμώνεις την ακροδεξιά φιλοσοφία πραγμάτων, να μην ρίχνεις λάδι στη φωτιά των συμπλεγματικών, να μην καλλιεργείς πάλι κλίμα πόλωσης όπως πάντα συνηθίζεις, εσύ ασυνείδητε Έλληνα, ειδικά στην πλάτη ενός κοριτσιού. Είναι τόσο δύσκολο να σκεφτείς πως όταν κοροϊδεύεις στο Facebook τα γυαλιά της, το διαβάζει ο γιος σου που είναι 14 ετών ο οποίος μεθαύριο θα φτύσει τη συμμαθήτριά του που έχει μυωπία; Τόσο τυφλό είναι το μυαλό σου; Τυφλό από μίσος, τυφλό από λογική;

Εν τω μεταξύ… να πω και να ξεκαθαρίσω πως Eurovision δεν βλέπω και φανατικά, δεν με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως, γενικώς θέλω να πω δεν είμαι fun. Πέρυσι, με τη Μαρίνα Σάττι, επίσης είχα εκπλαγεί με όλον τον ντόρο που είχε συμπαρασύρει, το «πάλι μίσος και αλληλοσπαραγμό», όλο αυτό που προφανώς την έφερε στο τοπ της δημοτικότητάς της, χωρίς η κοπέλα να το θέλει (με αυτόν τον τρόπο) και χωρίς να το έχει φανταστεί προφανώς. Οπότε, κοίταξα λίγο απλώς για να ξέρω τι γίνεται και παρότι το τραγούδι δεν μου πολυάρεσε, κατανόησα γιατί άρεσε τουλάχιστον και γιατί ξεσήκωσε τέτοιες αντιδράσεις.

Φέτος, κάθισα να δω το κορίτσι γιατί ο άνδρας μου, ο Δημήτρης, είναι Πόντιος. Και γιατί ήθελα να δω τι κάνει μήπως και καταλάβω γιατί τόσος χαμός.

Είδα λοιπόν ένα φρέσκο πλάσμα με πάθος, σε ένα μαγευτικό ρούχο μέσα να τραγουδάει με σθένος και συναίσθημα, με βάθος και ένταση ένα τραγούδι με νόημα. Ναι, μάλλον δεν πρόκειται για ένα σύνηθες Eurovisioνικό τραγούδι, αλλά και τι με αυτό; Εγώ, ως 50something θυμάμαι πως ο θεσμός έγινε για νέους καλλιτέχνες για να προτείνουν κάτι. Και αυτό έκανε η Κλαυδία. Επέλεξε να τραγουδήσει την καρδιά της και την παράδοσή της, τον πόνο ενός λαού, την ιστορία. Και πέσανε να την φάνε.

Ας μην μιλήσουμε για τα απίθανα εικαστικά εφέ και φώτα – Φωκά, η ομάδα σου σκίζει – και για την εκπληκτική δημιουργία των Deux Hommes, η οποία ήταν ένα αριστούργημα για τη στιγμή, τη σκηνή, τη συνθήκη. Όποιος δεν ξέρει, ας μην μιλάει.

Αυτό εν κατακλείδι – μην μιλάς όταν δεν ξέρεις. Όταν δεν έχεις δει.

Και τέλος πάντων, σεβάσου τον κόπο και τον μόχθο τόσων ανθρώπων. Την αγωνία και την ελπίδα ενός κοριτσιού. Μην μισείς τόσο τη φάρα σου – γιατί όπως φαίνεται καλή δεν είναι, αλλά είσαι ένας από αυτήν.

ΥΓ. Μας έλεγε η φίλη μας Λένα Παπαληγούρα πως για τα πολύ δύσκολα – τύπου Επίδαυρος, πρέπει να έχεις διανύσει χιλιόμετρα επί σκηνής. Φαντάσου το κορίτσι αυτό που δεν έχει χιλιόμετρα και είναι εκεί αφού έχει ακούσει τόσα. Φαντάσου σθένος και αντοχή. Και χειροκρότα μικρέ άνθρωπε.

‘Η αλλιώς «Ακου, ανθρωπάκο!»