Αν δεν ήταν μόνο πανηγυράκι…

Τι είναι η Γιουροβίζιον; Ένα ευρωπαϊκό πανηγυράκι, μπορεί και παγκόσμιο, αφού συμμετέχουν και χώρες εκτός Ευρώπης, όπως το Ισραήλ, η Αυστραλία, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν.

Δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, πολύ λίγα από τα τραγούδια του έχουν αντέξει στο χρόνο. Αλήθεια, πόσα είναι αυτά που θυμόμαστε όλα αυτά τα χρόνια; Κυριαρχεί το θέαμα: τα εφέ, τα φορέματα, τα μαλλιά και τα γυαλιά των καλλιτεχνών.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι σχεδόν μάταιο να ελπίζει κανείς ότι ένα τραγούδι μπορεί να προβάλει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μιας χώρας ή να προωθήσει κάποια εθνική ή πολιτική επιδίωξη.

Βλέπουμε αυτές τις μέρες να εγκωμιάζεται το τραγούδι της ελληνικής συμμετοχής, επειδή στηρίζεται σε ένα ιστορικό-εθνικό γεγονός, τη γενοκτονία Ποντίων. «Έχουμε ήδη κερδίσει», έγραψε ένας κυβερνητικός βουλευτής. «Είσθε όλοι νικητές», υπερθεμάτισε ο παρουσιαστής του δελτίου της κρατικής τηλεόρασης τέσσερις ώρες πριν αρχίσει ο διαγωνισμός. Πλήθος τα σχόλια για την «ελληνικότητα» των στίχων, την «Καρυάτιδα» τραγουδίστρια και τα παρόμοια.

Όμως, αυτό το πανηγυράκι είναι (ή φαίνεται) α-πολιτικό, έτσι το θέλουν οι διοργανωτές του. Δεν επιτρέπονται πολιτικά μηνύματα. Πόσο πιθανό, λοιπόν, είναι το πολυπληθές κοινό που παρακολουθεί αυτό το φεστιβάλ να είναι σε θέση να καταλάβει ένα τραγικό γεγονός με ιδιαίτερα εθνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, όπως η γενοκτονία των Ποντίων που συνέβη πριν από έναν αιώνα;

Αν η Γιουροβίζιον δεν ήταν απλώς ένα πανηγυράκι με κυριαρχικό μόνο τον εμπορικό χαρακτήρα, δεν θα γύριζε την πλάτη στα μεγάλα γεγονότα των ημερών μας. Ας αναλογιστούμε τι θα συνέβαινε αν ένας (ή μία) από τους καλλιτέχνες (ας πούμε η δική μας Κλαυδία, που το τραγούδι της θέλει να στείλει μήνυμα), έλεγε πριν τραγουδήσει:

«Αφιερώνω το τραγούδι μου στο λαό της Ουκρανίας, που έχει δεχθεί τη βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας. Το αφιερώνω, επίσης, στο λαό της Παλαιστίνης, που εξοντώνεται από το Ισραήλ, το οποίο δεν έπρεπε να συμμετέχει σε αυτόν το διαγωνισμό».

Για όσους δεν το γνωρίζουν, μετά την εισβολή στην Ουκρανία, η Ρωσία αποκλείστηκε- και σωστά- από την Γιουροβίζιον. Όμως, το Ισραήλ, ο πρωθυπουργός του οποίου διώκεται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ως εγκληματίας πολέμου, εξακολουθεί να συμμετέχει κανονικά.

Η Γιουροβίζιον να είναι μεν ένα πανηγυράκι, αλλά οι διοργανωτές του έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες. Αποκλείουν τη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία, αλλά κάνουν ότι δεν βλέπουν την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων στη Γάζα. Και δεν μπορεί έστω ένας από τους συμμετέχοντες να κάνει αυτό που κάνουν καλλιτέχνες στο φεστιβάλ των Καννών.

Οπότε τι να κάνει η (κάθε) Κλαυδία, που θέλει να περάσει κάποιο μήνυμα για τη δική της χώρα; Αυτό θα χαθεί μέσα στο γενικό χυλό. Και στο «δόγμα» του «μη πολιτικού» φεστιβάλ. Το οποίο είναι «μη πολιτικό» για να κρατάει μέσα στο Ισραήλ που σκοτώνει Παλαιστινίους, αλλά γίνεται πολιτικό όταν διώχνει τη Ρωσία που σκοτώνει Ουκρανούς.

Η υποκρισία δεν είναι προνόμιο μόνο των πολιτικών…

ΥΓ1: Το ότι το ελληνικό τραγούδι βγήκε έκτο δεν αλλάζει κάτι από τα παραπάνω. Και πρώτο να έβγαινε δεν σημαίνει ότι μετέδωσε κάποιο μήνυμα «ελληνικότητας». Οπότε ας χαζεύουμε το πανηγυράκι και ας αφήσουμε εθνικοπατριωτικά. Συμπαθητικό το τραγουδάκι, αλλά το πανηγυράκι δεν είναι για μηνύματα…

YΓ2: Ευτυχώς που υπήρξε και μια τηλεόραση, η ισπανική, η οποία δεν σιώπησε.