Διορισμοί

Δεν υπάρχει περίπτωση η πολιτική συζήτηση στην σύγχρονη Ελλάδα να μην συνδεθεί με τους διορισμούς στον δημόσιο τομέα. Είτε αυτοί αφορούν εκτάκτους υπαλλήλους, μόνιμους διορισμένους κατ΄ επιλογήν η  μέσω ΑΣΕΠ, μετακλητούς η τους γνωστούς συμβασιούχους έργου το δημόσιο αποτελεί για πολλούς πολίτες δέλεαρ αποκατάστασης για την υπόλοιπη ζωή τους. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια εκπροσώπου κοινοβουλευτικού κόμματος  που σε ερώτηση για τον διορισμό της κόρης της σε κρατική θέση τόνισε πως «το κορίτσι δεν θα μπορούσε να μείνει ανενεργό επειδή η μητέρα της ήταν αναμεμιγμένη στην πολιτική». Ούτε στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό της εξοργισμένης μαμάς η δυνατότητα του ‘κοριτσιού’ να κάνει καριέρα στον ιδιωτικό τομέα.

Στην ουσία δεν υπάρχει αθώος στην διαδικασία αυτή. Τα κόμματα είναι υποχρεωμένα να υποκύπτουν στις πιέσεις των εκλογέων  εφ’ όσον το δημόσιο θεωρείται τρόπαιο για όσους εξασφαλίσουν την πλειοψηφία στις εκλογές και καταλάβουν την πολιτική εξουσία. Από τα πράγματα είναι σχεδόν αδύνατον να ξεφύγουμε από τον αδιέξοδο αυτό κύκλο λαϊκής προτίμησης στις κάλπες και λεηλασίας του κράτους από τους ευνοημένους της σχετικής πλειοψηφικής ετυμηγορίας. Μοναδικός τρόπος εξόδου από το αδιέξοδο αυτό, ένα είδος απότομου ρήγματος του σχετικού Γόρδιου Δεσμού, είναι η κατάργηση του σταυρού προτίμησης στις βουλευτικές εκλογές. Η σταυροδοσία αποτελεί την γενεσιουργό αιτία τη διαφθοράς στην ελληνική πολική σκηνή και προκαλεί κατά βάση την αγωνιώδη προσπάθεια των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων να αποκαταστήσουν τους εκλογείς τους επαγγελματικά στον μοναδικό χώρο που έχουν την σχετική δυνατότητα: στον δημόσιο τομέα.

Ο σταυρός προτίμησης συνιστά την απαρχή της διαφθοράς διότι εθίζει εκλογείς και αντιπροσώπους στην κάτω από το τραπέζι συναλλαγή. Η απόσταση μεταξύ «διόρισέ με για να σε ψηφίσω» και «κάνε μου τη δουλειά για να σου δώσω τόσα» είναι πολύ μικρή.  Γειτνίαση, μέσω στενών πολυεδρικών εκλογικών περιφερειών, εκλογέων και εκλεγμένων εκπροσώπων υποκαθιστά τον πολιτικό διάλογο και την ιδεολογική αντιπαράθεση με την εσωκομματική αντιπαλότητα και την ψηθοδιεκδίκηση με την σταυροθηρία. Η κατάργηση του σταυρού και η αντικατάστασή του με μονοεδρικές περιφέρειες η πολυεδρικές αλλά με μικτό σύστημα (μονοεδρικό και λίστα) θα καταργήσει το πελατειακό σύστημα και θα επαναφέρει τον ιδεολογικό διακομματικό διάλογο στην καρδιά του πολιτικού συστήματος. Στην περίπτωση αυτή θα κρίνονται πολιτικές επιλογές και προοπτικές διακυβέρνησης κι όχι δυνατότητες ατομικού βολέματος κι επαγγελματικής αποκατάστασης εκλογέων. 

Εξ ίσου με την κατάργηση τη σταυροδοσίας θα απελευθερωθούν οι πολιτικές αρχές από το άγχος της ικανοποίησης ατομικών συμφερόντων και θα επικεντρωθούν στην κατάρτηση πολιτικών  που θα σχεδιάζουν το συλλογικό μέλλον και θα αποκαλύπτουν τον οραματισμό τους για το μέλλον. Μόνο έτσι κάποια στιγμή θα απελευθερωθούμε από το άγχος της συζήτησης για διορισμούς στο δημόσιο τομέα. Και θα γίνει εφικτή και η στελέχωση του κράτους με λίγους αλλά ικανούς ανθρώπους, που θα βρίσκονται εκεί όχι για να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα αλλά για να προσφέρουν, σύμφωνα με τα προσόντα τους, στο μέλλον της χώρας και της κοινωνίας.      

ΥΓ

Σε προηγούμενη ανάρτησή μου εξήγησα πως είναι αδικαιολόγητη η άποψη πως το ακραίο Ισλάμ αντιδρά εκδικητικά λόγω του αποικιοκρατικού παρελθόντος της Δύσης. Διότι αυτό πρώτο είχε, εντελώς απρόκλητα, αιματοκυλίσει την Ευρώπη μέχρι και τον 17ο αιώνα. Αναγνώστες του news247 σχολίασαν πως, μεταξύ άλλων, λησμόνησα τις Σταυροφορίες και τις Αμερικανικές επιθέσεις στο Ιράκ.  Το ερώτημα βέβαια, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, είναι  πως τα εδάφη στα οποία κατίσχυσε το Ισλάμ ήταν κατακτημένα. Ξεκινώντας από τις ερήμους της Αραβίας γύρω στον 7ο αιώνα,  το Ισλάμ επιτέθηκε καταλαμβάνοντας, με αγριότητες και σφαγές, τον μισό τότε γνωστό κόσμο. Αν οι κατακτήσεις αποτελούν κυριαρχικό δικαίωμα του νέου εξουσιαστή, τότε στο Ισλάμ (στο Χαλιφάτο) δικαιωματικά ανήκει και η Ισπανία, η Ουγγαρία, τα Βαλκάνια όπως και η  Ευρωπαική Ρωσία. Χωρίς να υπολογίζω βέβαια πως και η Μέση Ανατολή, η Περσία και τα εδάφη της Σογδιανής, κομμάτια της Κεντρικής Ασίας μέχρι το Αφγανιστάν και το Δυτικό Πακιστάν θα μπορούσαν να διεκδικηθούν  από την Ελλάδα λόγω Μακεδονικών κατακτήσεων και κυριαρχίας εκεί (ελληνιστικά χρόνια) για πάνω από εκατό χρόνια !! Παραλογισμοί…   

*Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο.