Θάνατοι φίλων

Κάθε φορά που χάνεται κάποιος με τον οποίο υπήρξες πολύ κοντά το συναίσθημα του κενού είναι καταλυτικό και σχεδόν συντριπτικό. Την Παρασκευή το πρωί το έδαφος έφυγε σχεδόν κάτω από τα πόδια μου όταν πληροφορήθηκα πως άφησε των ζωή ένας παλιός συμμαθητής με τον οποίο είχαμε σαν νέα παιδιά μοιρασθεί πολλές χαρές και λύπες. Το χειρότερο ήταν πως είχε αφαιρέσει την ζωή του με δική του πρωτοβουλία. Είχε χρεοκοπήσει η επιχείρησή του και δεν άντεχε, έλεγε στον περίγυρό του, να αντικρίσει τους λιγοστούς υπαλλήλους του γραφείου του στους οποίους είχε καθυστερήσει να καταβάλει, λόγω αντικειμενικής αδυναμίας, για δύο εβδομάδες τους μισθούς τους. Η βαθειά αστική του ηθική τον είχε οδηγήσει στην απόγνωση και στην αδυναμία αντιμετώπισης της ζωής. Κόντρα στις κάθε λογής καταγγελίες που ακούγονται για τους αδίστακτους δήθεν επιχειρηματίες που είναι υποτίθεται έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για το ατομικό τους κέρδος ο συνειδητοποιημένος μεγαλοαστός διδάσκει ηθικές αρχές και συνέπεια όταν πάσχει για τις τύχες των εργαζομένων στην επιχείρησή του και δεν αντέχει, ούτε την έμμεση έστω, κοινωνική απαξίωση. Ο φίλος μου άφησε την ζωή συγκλονίζοντας μας όλους  με την απώλειά του και δείχνοντας το μεγαλείο μιας ψυχής γαλουχημένης σε ηθικές αρχές και ορθολογικές αστικές αξίες.

Το Σάββατο σαν κεραυνός με χτύπησε η αναγγελία της δολοφονίας του Μπόρις Νέμτσοφ. Παλιός φίλος από το μακρινό 1999 στην Ουάσιγκτον, όταν είχε βρεθεί εκεί για ένα μικρό διάστημα ενώ είχε υπηρετήσει σαν Κυβερνήτης του Νίζνιι Νόβγκροντ (πρώην Στάλινγκραντ) σε ηλικία 29 μόλις ετών και Αντιπρόεδρος της Ρωσικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον Σεργκέι Κιριγένκο. Έντονα φιλελεύθερος με δημοκρατικές ιδέες και συμφιλιωτικές ιδέες ακολούθησε σχετικά μοναχικούς δρόμους στη συνέχεια που τον έφεραν σε αντίθεση με την εξουσία και τις εθνικιστικούς κύκλους της χώρας του. Κατέληξε νεκρός από δολοφονικές σφαίρες σε μια γέφυρα της Μόσχας απέναντι από το Κρεμλίνο. Μια ακόμα φιλελεύθερη φωνή σίγησε. Χτυπημένη από το μίσος των ακραίων και τις σφαίρες των σκοτεινών κύκλων του πολιτικού φανατισμού.

Για όλους εμάς τους υπόλοιπους η ζωή συνεχίζεται. Με πρόσθετο όμως βάρος στις πλάτες και την υποχρέωση να συνεχίσουμε την προσπάθεια για ιδέες και αξίες.

* Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο.