Κάντο όπως ο ΣΥΡΙΖΑ;

Αρνήθηκε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην εφ όλης της ύλης συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του Σκάϊ, ότι η Νέα Δημοκρατία είναι σε στρατηγικό αδιέξοδο: «Ακούω με μεγάλο ενδιαφέρον αυτή τη συζήτηση που γίνεται», είπε,για να προσθέσει αμέσως μετά ότι ό ίδιος παρέλαβε το κόμμα αφού είχε χάσει τις εκλογές «με 7 μονάδες διαφορά και σήμερα είναι μπροστά 8-10 μονάδες σε κάθε δημοσκόπηση».

Ας παρακάμψουμε τη μάλλον υπερ-αισιόδοξη εκτίμηση Μητσοτάκη σε ό,τι αφορά το δημοσκοπικό προβάδισμα -όπως και τις εμφανείς αιχμές προς τον προκάτοχό του Αντώνη Σαμαρά- κι ας πάμε στην ουσία:

Είναι το δημοσκοπικό προβάδισμα μια επαρκής και πειστική απάντηση ως προς το εάν η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο ή, έστω, αντιμετωπίζει κρίση στρατηγικής; Όταν μάλιστα, από όλες ανεξαρτήτως τις δημοσκοπήσεις προκύπτει ότι η δημοσκοπική υπεροχή της οφείλεται κατά κύριο λόγο στα υψηλά ποσοστά συσπείρωσης των οπαδών της έναντι της θεαματικής -της τάξης του 55%- αποσυσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ;

Ως ευφυής νέος πολιτικός Αρχηγός ο κ. Μητσοτάκης προφανώς γνωρίζει και αντιλαμβάνεται πλήρως ότι η ολοκλήρωση της αξιολόγησης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, χωρίς μάλιστα απώλειες στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, έχει οδηγήσει το κόμμα του –αλλά και συνολικά τα κόμματα της φιλο-ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης- σε στρατηγικό αδιέξοδο, όχι βεβαίως εξ ορισμού αλλά εξαιτίας της αντιπολιτευτικής τακτικής τους όλο το προηγούμενο διάστημα.

Διότι από την πολύμηνη πίεση «κλείστε την αξιολόγηση γιατί η καθυστέρηση κοστίζει», η αντιπολίτευση πέρασε στο «παραιτηθείτε» όταν ακόμα ήταν ασαφές εάν ο Τσίπρας θα κατάφερνε να περάσει το 7.500 σελίδων πολυνομοσχέδιο χωρίς να ανοίξει ρουθούνι-όπως είπε, με εμφανή θαυμασμό(!) και ο Γάλλος Πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς-για να φτάσει σήμερα στο «τα δώσατε όλα χωρίς να πάρετε τίποτα» του κ. Μητσοτάκη ή στο «τα δώσατε όλα στον Σόϊμπλε» της κυρίας Γεννηματά.

Πέραν της εμφανούς ανακολουθίας στην αντιπολιτευτική τακτική, αλλά και της απουσίας πλήρως επεξεργασμένων και τεκμηριωμένων αντιπροτάσεων γύρω από το σήμερα και το αύριο –αντί του λογαριασμού για το χθες- η ρητορική της αντιπολίτευσης, με όλες τις επιμέρους διαφορές της, υποδηλώνει κρίση στρατηγικής καθώς την εμφανίζει να υποδύεται τον παλιό αντι-μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ.

Στη χθεσινή του συνέντευξη ο κ. Μητσοτάκης ήταν πειστικός και τεκμηριωμένος όταν απαριθμούσε τον αρνητικό αντίκτυπο των μέτρων και κυρίως της επερχόμενης φορο-καταιγίδας στην οικονομία και την επιχειρηματικότητα. Αλλά, ενώ έκανε κριτική στην κυβέρνηση που «επέλεξε να αυξήσει δυσανάλογα τους φόρους και να μην περικόψει κρατικές δαπάνες», στη συνέχεια απέρριψε κατηγορηματικά τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και μίλησε, γενικώς και αορίστως για «στοχευμένη μείωση των κρατικών δαπανών» χωρίς να προσδιορίσει ούτε το «πόσο» ούτε το «από πού».

Από το ήδη εξαερωμένο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων; Από τις δαπάνες για αναλώσιμα σε δημόσιους Οργανισμούς, Ιδρύματα και υπουργεία που δεν έχουν σήμερα ούτε χαρτί τουαλέτας;

Αυτό το «από πού» είναι που περιμένει να ακούσει ο κόσμος κι αυτό είναι που συνεχώς αποσιωπάται και μετατίθεται..

Στα ζητήματα της ανάπτυξης, που είναι ζωτικής σημασίας για τη χώρα, ο κ. Μητσοτάκης υπογράμμισε –και πολύ ορθώς-ότι η Ελλάδα «χρειάζεται ένα αναπτυξιακό και επενδυτικό σοκ», με «ιδιωτικές επενδύσεις της τάξης των 100 δις. ευρώ μέχρι το 2020»!

Δεν εξήγησε όμως πώς είναι δυνατόν να έρθει αυτό το «επενδυτικό σοκ» εάν ανακυκλωθούμε ξανά, όπως κάναμε σε όλη την εξαετία της κρίσης, σ ένα κλίμα αβεβαιότητας, πολιτικής αποσταθεροποίησης και διαρκούς επανάληψης του αιτήματος για παραίτηση της κυβέρνησης και πρόωρη προσφυγή σε εκλογές.

Η στρατηγική του «παραιτηθείτε» προϋποθέτει πειστική, ρεαλιστική και ολοκληρωμένη εναλλακτική πρότασης διακυβέρνησης και κυρίως συνυπολογισμό των κινδύνων που εγκυμονεί για τη χώρα μια νέα ανακύκλωση της κρίσης εμπιστοσύνης που θα δημιουργούσε μια νέα πολιτική αποσταθεροποίηση.

Στη χθεσινή του συνέντευξη στο Σκάι ο κ. Μητσοτάκης διατύπωσε συγκεκριμένες και συγκροτημένες προτάσεις για αλλαγή πολιτικής. Είπε συγκεκριμένα:

– «δεν πρέπει να προτάσσουμε το χρέος ως το πρώτο μέλημα των πολιτικών μας επιλογών».

-«θα πρέπει να δούμε ποιες είναι εκείνες οι μεταρρυθμίσεις που μπορεί να επιτρέψουν στην ελληνική οικονομία να αναπτυχθεί για τα επόμενα 4-5 χρόνια, με ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 4%».

-«αφού κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις και αποκτήσουμε αξιοπιστία να διαπραγματευτούμε έναν χαμηλότερο στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης του 2%».

-«αφού πετύχουμε αυτούς τους δυο στόχους να δούμε τί απομείωση του χρέους χρειάζεται».

Δεν θα ήταν πολύ πιο παραγωγικό για τη χώρα και εν τέλει εξυγιαντικό για το πολιτικό σύστημα εάν η ΝΔ πίεζε την κυβέρνηση να πάει μ’ αυτό το «πακέτο» στη διαπραγμάτευση του Eurogroup; Διότι αυτό το «πακέτο», που περιέγραψε χθες τόσο γλαφυρά ο κ. Μητσοτάκης, δεν έχει καμία σχέση με τα όσα είπε η ΝΔ λίγο πριν και λίγο μετά τη συμφωνία στο Eurogroup.

Το «παραιτηθείτε τώρα» δεν αποτελεί στρατηγική που στηρίζεται σε επεξεργασμένη διεκδίκηση προγραμματικής υπεροχής αλλά επένδυση στην κρίση εμπιστοσύνης που έχει δημιουργήσει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η στρατηγική των πρόωρων εκλογών μοιάζει τόσο πολύ με την παλαιά πολιτική όλων των αντιπολιτεύσεων -και κυρίως βεβαίως της τελευταίας καταστροφικής που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2014 και κόστισε στη χώρα μερικές δεκάδες δις. ευρώ -που δεν είναι πειστική. Μοιάζει τόσο παλαιά που σπρώχνει μοιραία τους εμπνευστές της στην ταύτιση με το «παλιό» και τους μετριοπαθείς σκεπτόμενους πολίτες, μαζί με τους εξαπατημένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ στην αποχή αλλά και στην αποστροφή προς την πολιτική.

Κι έπειτα, εκτός της κόπωσης των πολιτών υπάρχει και η δεδομένη και γνωστή στον κ. Μητσοτάκη κόπωση των εταίρων/δανειστών που δεν έχουν απολύτως καμία διάθεση να μπουν ξανά σε οποιαδήποτε συζήτηση/διαπραγμάτευση γύρω από κάποιο άλλο (;) εναλλακτικό πρόγραμμα που θα αντικαθιστούσε αυτό που συμφώνησε η κυβέρνηση Τσίπρα. Γι αυτό και, συγκεκαλυμμένα ή απροκάλυπτα, οι περισσότεροι τον στηρίζουν..

Ποια είναι η πρόταση λοιπόν; Παραιτηθείτε – Νέες Εκλογές – Νέα Κυβέρνηση-Νέα Διαπραγμάτευση- Νέο Πρόγραμμα;

Νέα Αβεβαιότητα – Νέα Αστάθεια;

Μετά από έξι χρόνια μνημονίων και διάλυσης της πραγματικής οικονομίας αλλά και της κοινωνίας, εξαιτίας –μεταξύ άλλων αιτιών-των πολλών, παρατεταμένων και συνήθως αδιέξοδων διαπραγματεύσεων και επαναδιαπραγματεύσεων και της ανακυκλούμενης οικονομικής και πολιτικής αστάθειας, τίποτα δεν έχουμε διδαχθεί;

Το «Παραιτηθείτε τώρα» είναι μια α-στρατηγική επιλογή. Είναι το «κάντο όπως ο Τσίπρας», από την ανάποδη..

*H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.