Οι αλήθειες της Κριστίν Λαγκάρντ

Οι αλήθειες της Κριστίν Λαγκάρντ

Μετά από 6 χρόνια κρίσης, με την οικονομία και την κοινωνία να στενάζουν, δεν έχουμε σταθεί άξιοι να εκπονήσουμε ούτε ένα στοιχειώδες πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Τα περιμένουμε όλα από τους «έξω» και ταυτοχρόνως συγκρουόμαστε κατά καιρούς μετωπικά με τους «έξω», για να δείχνουμε «μέσα» ότι διαπραγματευόμαστε!

Σε μια χώρα όπου ο δημόσιος «διάλογος» διεξάγεται με όρους Εμφυλίου, όπου η ανταλλαγή επιχειρημάτων έχει υποκατασταθεί από ανταλλαγή ύβρεων και βαρύτατων προσωπικών κατηγοριών, όπου η ακυβερνησία και το διευρυνόμενο εσωτερικό χάος συγκαλύπτεται μέσω της σκιαγράφησης «εχθρών του Έθνους» ή «ταξικών εχθρών», δεν είναι δα και περίεργο ότι τα όσα είπε η Κριστίν Λαγκάρντ για την Ελλάδα, στη συνέντευξή της στο Bloomberg, πέρασαν στα «ψιλά». 

Άλλωστε, ως επικεφαλής του τρισκατάρατου ΔΝΤ, η Κριστίν Λαγκάρντ συγκαταλέγεται και στους «ταξικούς εχθρούς» και στους «εχθρούς του Έθνους». Κι έπειτα, ποιόν συμφέρει όχι μόνο από τους νυν κυβερνώντες αλλά και από αρκετούς από τους προηγούμενους, να εστιάσουν στις φράσεις-μαχαίρι, ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί να κωλυσιεργεί συνεχώς και να περιμένει ότι τα πράγματα θα φτιάξουν από μόνα τους» κι ότι « θα πρέπει οι ηγέτες της Ελλάδας να πάρουν περισσότερο πάνω τους την υπόθεση της επαναθεμελίωσης  της χώρας τους»!

Κι όμως, σ’ αυτές τις δυο φράσεις συμπυκνώνεται εν πολλοίς το δράμα που ζει η χώρα τα τελευταία έξη χρόνια των Μνημονίων αλλά και μεγάλο μέρος των σωρευμένων αιτιών που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία στα τέλη του 2009. Από την ένταξή μας στην –τότε-ΕΟΚ αλλά και την είσοδό μας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση, συνεχώς κωλυσιεργούσαμε και αναβάλαμε δύσκολες αποφάσεις προσαρμογής και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ενώ στα χρόνια της κρίσης ρίξαμε όλη την ευθύνη στα Μνημόνια και αντιμετωπίσαμε όλα ανεξαιρέτως τα μέτρα ως επιβληθέντα από τους «έξω», χωρίς ποτέ να πάρουμε καμία δική μας εθνική πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της χώρας μας. Έξη χρόνια, με την οικονομία και την κοινωνία να στενάζουν, δεν έχουμε σταθεί άξιοι να εκπονήσουμε ούτε ένα στοιχειώδες πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Τα περιμένουμε όλα από τους «έξω» και ταυτοχρόνως συγκρουόμαστε κατά καιρούς μετωπικά με τους «έξω», για να δείχνουμε «μέσα» ότι διαπραγματευόμαστε!

Στη συνέντευξή της στο Bloomberg, η Κριστίν Λαγκάρντ είπε κι άλλες δυσάρεστες αλήθειες και όχι μόνο για μας:

Υπογράμμισε για παράδειγμα ότι οι χώρες που έχουν δημοσιονομικά περιθώρια και δανείζονται πολύ φτηνά (βλ. Γερμανία) θα πρέπει να ενισχύσουν την εσωτερική τους ζήτηση και να επενδύσουν, δημιουργώντας ανάπτυξη όχι μόνο για τη δική τους οικονομία αλλά και για τις οικονομίες που δεν έχουν δημοσιονομικά περιθώρια (όπως π.χ. οι χώρες της νότιας Ευρώπης).

Τόνισε ότι «ακόμα και στις  χώρες που χρειάζονται δημοσιονομική προσαρμογή (π.χ. Ελλάδα),  η σύνθεση (το μίγμα) των δημοσιονομικών μέτρων και πολιτικών, πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να υποστηρίζεται η ανάπτυξη».

– Υποστήριξε ότι οι τράπεζες πρέπει να βρουν λύση με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια «ώστε να μπορέσουν επιτέλους να διοχετεύσουν ρευστότητα στην πραγματική οικονομία».

Ζήτησε επιτάχυνση της μεταρρύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, υπογραμμίζοντας ότι «δεν είναι βιώσιμο όσοι επενδύουν στις χρηματαγορές να περιμένουν αποδόσεις σε διψήφια ποσοστά»!

– Χαρακτήρισε «αρχιτεκτονικό λάθος» την οικοδόμηση μιας νομισματικής Ένωσης σε στάδια και υποστήριξε «τη δημιουργία μιας πραγματικής δημοσιονομικής, τραπεζικής και οικονομικής Ένωσης».

Η Κριστίν Λαγκάρντ αναγνώρισε για άλλη μια φορά τα λάθη του Ταμείου στο σχεδιασμό του πρώτου ελληνικού προγράμματος:  Και σε ό,τι αφορά τη μεγαλύτερη του αναμενόμενου υφεσιακή  επίπτωση ορισμένων μέτρων (δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής) αλλά και σε ό,τι αφορά «την υπερεκτίμηση της ικανότητας της Ελλάδας να πάρει πάνω της ορισμένες από τις μεταρρυθμίσεις που χρειαζόντουσαν: Περνούσαμε από τη μια κυβέρνηση στην άλλη και (το αφήγημα) ήταν πάντοτε το ίδιο: δεν πρόκειται για δικό μας πρόγραμμα, δεν πρόκειται για δικές μας μεταρρυθμίσεις, δεν πρόκειται για δικά μας μέτρα. Όλα επιβάλλονται από την τρόϊκα»!

Έχει άδικο; Υπάρχει τρόπος να βγούμε από την κρίση και να δημιουργήσουμε ένα μέλλον για τα παιδιά μας, εάν δεν πάρουμε, πολιτικοί και κοινωνία, την υπόθεση της επαναθεμελίωσης της χώρας, πάνω μας;

 *H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα