Όταν οι δικαστές κάνουν πολιτική και οι δημοσιογράφοι δικάζουν

Όταν οι δικαστές κάνουν πολιτική και οι δημοσιογράφοι δικάζουν

Ενίοτε οι δημοκρατίες διολισθαίνουν ύπουλα και υποδόρια προς τον αυταρχισμό όταν η διάκριση των εξουσιών και θεμελιώδη δικαιώματα παραβιάζονται από τους ίδιους τους θεματοφύλακές τους

Την περίοδο του Διαφωτισμού η Ελλάδα είχε την ιστορική ατυχία να βρίσκεται υπό οθωμανική κυριαρχία. Έτσι, δεν  εμπέδωσε τον Βολταίρο και τον Μοντεσκιέ, δεν μπολιάστηκε επαρκώς από αυτό το σημαντικότατο πνευματικό κίνημα που σάρωσε την Ευρώπη. Και θεμελίωσε στην ουσία τον ορθολογισμό, την πίστη στην πρόοδο, στην ελευθερία, στα δικαιώματα του ανθρώπου.

Από συστάσεως του ελληνικού κράτους το κουβαλάμε αυτό το έλλειμμα. Κι είναι αυτό –και όχι η γεωγραφική μας θέση-που μας κάνει να κινούμαστε διαρκώς, σαν το εκκρεμές, ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Μας κάνει να μην υπερασπιζόμαστε επαρκώς τους θεσμούς μας, τη Δημοκρατία μας,  τη διάκριση των εξουσιών, γιατί δεν υπάρχουν στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως «κτήμα» μας ως  αλλά ως αποτέλεσμα της επιρροής του ξένου παράγοντα στη χώρα.

Σε περιόδους σχετικής «κανονικότητας», κυρίως δε οικονομικής και κοινωνικής προόδου, το έλλειμμα δεν φαίνεται και πολύ. Όμως οι κίνδυνοι σε περιόδους κρίσης σαν τη σημερινή είναι μεγάλοι. Και η αλήθεια είναι ότι όταν η χρεοκοπία κτύπησε την πόρτα μας απορροφηθήκαμε πλήρως από την οικονομική συρρίκνωση και δεν αφυπνιστήκαμε επαρκώς από τον κίνδυνο συρρίκνωσης της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Δεν αφυπνιστήκαμε  όταν ο  όποιος ορθολογισμός εξανεμίζονταν μέρα με τη μέρα και οι λίγοι εκφραστές ή υπερασπιστές του στέλνονταν στο πυρ το εξώτερον. Κάπως έτσι η κοινωνία διχάστηκε κάθετα στη βάση ψευδεπίγραφων  διλημμάτων : «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», «πατριώτες-γερμανοτσολιάδες», «παλιοί-νέοι», «διεφθαρμένοι-καθαροί».

Τι κι αν όλα τα ψευδεπίγραφα διλήμματα έχουν πλέον πλήρως αποδομηθεί; Επινοούνται νέα διαρκώς, γιατί αυτός ο ιδιότυπος νέος Διχασμός είναι που έφερε τις εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα διασφαλίζει την παραμονή του στην εξουσία.

Αυτά δεν συμβαίνουν για πρώτη φορά. Η νεότερη ιστορία μας είναι γεμάτη με εθνικούς διχασμούς, Εμφύλιους, κάθετες διαιρέσεις και πολώσεις, που τις έχουμε πληρώσει.

Το ερώτημα σήμερα, είναι πού βρίσκονται και τί κάνουν τα θεσμικά αναχώματα, αυτά που υπάρχουν σε κάθε δημοκρατικό καθεστώς για να διασφαλίζονται βασικές αρχές λειτουργίας ενός κράτους δικαίου. Πού είναι η εγγύηση της ενότητας του Έθνους όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ταυτίζεται δημοσίως και συχνά απροκάλυπτα με τον Πρωθυπουργό, όταν εμπλέκεται στην διαπραγμάτευση ζητώντας «να φύγει το ΔΝΤ και να αντικατασταθεί από τον ΕSM», όταν απευθύνει προσκλητήριο για «να εξοντώσουμε τον Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού» που μας κατατρώει.

Πού είναι τα θεσμικά αναχώματα όταν η –τότε- Προέδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων στέλνει επιστολές στους Προέδρους των ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, καταγγέλλοντας το Μνημόνιο και ζητώντας στήριξη του πρωθυπουργού που αγωνιζόταν –τότε-για δίκαιη αντι-μνημονιακή λύση; Και που μετά μηνύει τον συνταγματολόγο Τσακυράκη που της έκανε κριτική και στέλνει επιστολή διαμαρτυρίας στην Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για τον ίδιο λόγο;

Πού είναι τα θεσμικά αναχώματα όταν ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης συναντάται με δικαστικούς την ώρα που αυτοί χειρίζονται ευαίσθητες υποθέσεις;

Πού είναι τα θεσμικά αναχώματα όταν το πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ αποφασίζει να διαγράψει ή να επιπλήξει δημοσιογράφους, επειδή είχαν υποστηρίξει στα κανάλια τους το «ναι» στο δημοψήφισμα του περασμένου Σεπτεμβρίου!  Πού είναι τα θεσμικά αναχώματα όταν η ελεύθερη έκφραση άποψης και γνώμης, διασφαλισμένης κατά το Σύνταγμα για όλους τους πολίτες, ποινικοποιείται για δημοσιογράφους και μάλιστα από το συνδικαλιστικό τους Όργανο. Να λοιπόν πού έχουμε σήμερα βρεθεί :

Δημοσιογράφοι «δικάζουν» και καταδικάζουν δημοσιογράφους όχι για αντιδεοντολογική ή αντισυναδελφική συμπεριφορά, αλλά για έκφραση γνώμης!

Δικαστές κάνουν πολιτική και πολιτικοί εμπλέκονται στη λειτουργία της Δικαιοσύνης.

Ας προσέξουμε όμως κι ας αφυπνιστούμε έστω τώρα . Γιατί τα αυταρχικά καθεστώτα δεν εγκαθιδρύονται μόνο μέσα από συγκρούσεις ή δικτατορίες. Ενίοτε οι δημοκρατίες διολισθαίνουν ύπουλα και υποδόρεια προς τον αυταρχισμό όταν η διάκριση των εξουσιών και θεμελιώδη δικαιώματα -όπως η ελευθερία έκφρασης και η ελευθερία του Τύπου-παραβιάζονται από τους ίδιους τους  θεματοφύλακές τους.

 *H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα