Θέατρο του παραλόγου…

Είναι ένα ιονεσκικό σκηνικό, αντάξιο των κορυφαίων έργων του μεγάλου ρουμάνου συγγραφέα που θεμελίωσε το «θέατρο του παραλόγου».

Με τη διαφορά ότι η παράσταση είναι ακουσίως διαδραστική. Παρακολουθεί αλλά και συμμετέχει μια κοινωνία εξουθενωμένη αλλά και απελπισμένη από τη διαρκή ανακύκλωση της κρίσης, στοιχείο που παραδόξως δεν φαίνεται να πτοεί και να συγκινεί κανέναν από τους βασικούς συντελεστές.

Το πρώτο στοιχείο του παραλόγου είναι η αξίωση του ΔΝΤ να εξειδικευτούν και να νομοθετηθούν «εκ των προτέρων» επιπρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα για να καλυφθεί ένα ενδεχόμενο δημοσιονομικό κενό σε τρία χρόνια από σήμερα: το 2018. Το Ταμείο αμφισβητεί την εγκυρότητα των πρόσφατων στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat, πάνω στα οποία θεμελιώνονται οι προβλέψεις για τα επόμενα χρόνια. Ακόμα κι αν κάνουμε την (βάσιμη)υπόθεση εργασίας ότι το Ταμείο έχει δίκιο, η νομοθέτηση προληπτικών μέτρων που θα εφαρμοστούν εάν και εφόσον οι δικές του προβλέψεις επαληθευτούν, δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Αντιθέτως θα το περιπλέξει και θα το επιδεινώσει. Θα παρατείνει την αβεβαιότητα, θα επιτείνει την ανασφάλεια δυνητικών επενδυτών, θα ενθαρρύνει τη συνέχιση της εκροής καταθέσεων, με άλλα λόγια θα αποσταθεροποιήσει κι άλλο την οικονομία. Μετά βεβαιότητας λοιπόν θα δημιουργήσει την ανάγκη λήψης επιπρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων, αναδεικνυόμενο σε άλλο ένα επώδυνο κεφάλαιο της λογικής της αυτό-εκπληρούμενης προφητείας, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στη διάρκεια της κρίσης.

Η κυβέρνηση έχει δίκιο να αντιδρά και να χαρακτηρίζει παράλογες τις αξιώσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αλλά λειτουργεί σπασμωδικά, σοκαριστικά ερασιτεχνικά και απολύτως επικοινωνιακά,  ενισχύοντας στην ουσία τα επιχειρήματα του Ταμείου! 

Βάζει το ένα αυτογκόλ μετά το άλλο, αποδεικνύοντας συνεχώς ότι δεν έχει σχέδιο ούτε στρατηγική. Λειτουργεί απρόβλεπτα και παίζοντας συνεχώς και ατυχώς το χαρτί του εκβιασμού, τρώει τη μια ήττα μετά την άλλη. Διαρρέει επισήμως ότι ζητά έκτακτη Σύνοδο κορυφής, ανακυκλώνοντας σενάρια εκλογών, δημοψηφίσματος κι οτιδήποτε άλλο επαναφέρει σενάρια πολιτικής αποσταθεροποίησης και κρίσης και την επομένη τα διαψεύδει. Εμπεδώνει και δικαιώνει το απόλυτο έλλειμμα εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας προς τη χώρα, που είναι το βασικό επιχείρημα και του Ταμείου και των σκληροπυρηνικών της Ευρώπης που επιμένουν στα μέτρα λιτότητας με την πεποίθηση ότι η χώρα ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές που θα σταθεροποιήσουν την οικονομία της και θα διασφαλίσουν την παραμονή της στην ευρωζώνη.

Στο χορό του παραλόγου και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Σιωπούν και δεν παίρνουν θέση για το ίδιο το μνημόνιο-κάβα που ζητά το ΔΝΤ, όταν ακόμα και ο (συντηρητικός) Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ αποδοκιμάζει δημόσια και ανοικτά τις απαιτήσεις του Ταμείου. Επιμένοντας να λειτουργούν με όρους τους χθες, περιορίζονται στην καταγγελία της κυβέρνησης που προκάλεσε τις αξιώσεις του ΔΝΤ για επιπρόσθετα μέτρα. Αρνούνται ή αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι, καλώς ή κακώς, το παιχνίδι δεν παίζεται πια με τη σύγκριση του mail Χαρδούβελη με τα mail Κατρούγκαλου-Τσακαλώτου. Αυτά, μπορεί να αφορούν τα συρρικνούμενα συνεχώς κομματικά ακροατήρια, να συσπειρώνουν οπαδούς, αλλά δεν αφορούν την κοινωνία. 

Το κερασάκι, είναι το διαρκώς επαναλαμβανόμενο πλέον από τη Νέα Δημοκρατία αίτημα για παραίτηση της κυβέρνησης και για εκλογές, που διατυπώνεται εκ του ασφαλούς, με τη βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν πρόκειται να εγκαταλείψει με κανένα τρόπο την εξουσία.

Όλα αυτά δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα και επάξια κατατάσσονται στην κατηγορία «θέατρο του παραλόγου».

Βέβαια, κατά τον  Ευγένιο Ιονέσκο και τους άλλους μεγάλους του είδους «τα πάντα στη ζωή είναι κωμικά, τίποτα δεν είναι τραγικό». Δυστυχώς η Ελλάδα κινδυνεύει να τους διαψεύσει…

 *H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.