Ζητείται ελπίς…

Ζητείται ελπίς…

Το "ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη" έχει προφανώς σημασία, αλλά το μείζον αυτή τη στιγμή δεν είναι ο καταλογισμός της ευθύνης αλλά η συνεννόηση

Δυο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το Ευρωβαρόμετρο αλλά και η ΜRB, συμπίπτουν στην εικόνα απόλυτης απογοήτευσης των Ελλήνων πολιτών για το παρόν αλλά και το μέλλον τους.

Το Ευρωβαρόμετρο κατατάσσει τους Έλληνες ως τον πλέον απογοητευμένο αλλά και τον πλέον απαισιόδοξο λαό μεταξύ των «28» ενώ η έρευνα της MRB επισφραγίζει τον κατακερματισμό και την ολοένα και βαθύτερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του: συντριπτική φθορά για την κυβέρνηση ένα τετράμηνο μετά τις εκλογές, αλλά και πτώση της δημοτικότητας των κομμάτων της αντιπολίτευσης στο σύνολό τους!

Μ αυτή την εικόνα αποχαιρετούμε σε λίγο το 2015 και υποδεχόμαστε τη νέα χρονιά. Μια χρονιά που μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί είτε σε «άλλη μια χρονιά» ανακύκλωσης της κρίσης είτε σε μια χρονιά που θα σηματοδοτήσει την «αλλαγή σελίδας» και την ανάκαμψη.

Επιβάλλεται να πάμε προς τη δεύτερη επιλογή κι αυτό είναι το ηχηρό  μήνυμα που στέλνουν προς πάσα κατεύθυνση, με την συντριπτική απογοήτευση που εκφράζουν, οι Έλληνες πολίτες.

Βασική προϋπόθεση είναι «ο παλιός ο χρόνος» να πάρει μαζί του και τις παλιές νοοτροπίες αλλά επ αυτού, δυστυχώς, τα δείγματα γραφής δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά.

Έχουμε μπροστά μας αποφάσεις δύσκολες, κυρίως για τη ριζική αναμόρφωση του ασφαλιστικού, στις αρχές του χρόνου. Κι ενώ, κατά γενική ομολογία, το ασφαλιστικό μας σύστημα αιμορραγεί και οδηγείται σύντομα σε πλήρη κατάρρευση εάν δεν υπάρξει μια δίκαιη, σοβαρή και βιώσιμη μεταρρύθμιση, που δεν θα ψηφιστεί απλώς αλλά και θα εφαρμοστεί με συνέπεια τα επόμενα (πολλά) χρόνια, κυβέρνηση κι αντιπολίτευση περί άλλων τυρβάζουν: εξακολουθούν να ρίχνουν ο ένας το μπαλάκι στον άλλο γύρω από το ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάρρευση του συστήματος κι εάν οι προηγούμενες ή οι επικείμενες περικοπές στις συντάξεις (θα) είναι οι μεγαλύτερες και οι πλέον οδυνηρές! 

Το «ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη» έχει προφανώς σημασία, αλλά   το μείζον αυτή τη στιγμή δεν είναι ο καταλογισμός της ευθύνης αλλά η συνεννόηση. Όχι ως επικοινωνιακό πυροτέχνημα και σύνθημα κενό περιεχομένου, αλλά «επί της ουσίας», ώστε να υπάρξει μια εθνική γραμμή για το ασφαλιστικό,  με γνώμονα την εξασφάλιση της βιώσιμότητάς του με δικαιοσύνη και όχι με γνώμονα τον επιμερισμό του πολιτικού κόστους. Η συνεννόηση ήταν το βασικό ζητούμενο σε όλη την εξαετία της κρίσης και η συστηματική απουσία της είναι η βασική αιτία της διαρκούς ανακύκλωσης.

Το «απελθέτω απ εμού το ποτήριον τούτο» που ακολουθήσαμε το 2001, στέλνοντας στις ελληνικές καλένδες τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση, δεν το πλήρωσε ακριβά μόνο το ασφαλιστικό αλλά η εθνική οικονομία και κοινωνία στο σύνολό της.

Η κυβέρνηση, που έχει και τη βασική ευθύνη, οφείλει πρώτη να σοβαρευτεί και αντί να καμώνεται ότι «διαπραγματεύεται σκληρά  για να αποκρούσει τις πιέσεις των δανειστών», να παρουσιάσει τις θέσεις και τις προτάσεις της όχι με διαρροές αλλά με κείμενα «επί της ουσίας».

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κυρίως δε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που έχουν τις δικές τους ιστορικές ευθύνες για το ασφαλιστικό, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν προσφεύγοντας, ειδικά για το ασφαλιστικό, στην προσφιλή Συριζαϊκή τακτική της στείρας άρνησης και καταγγελίας.

Υπάρχουν άλλωστε μυριάδες θέματα επί των οποίων όχι απλώς νομιμοποιούνται αλλά επιβάλλεται να κάνουν σκληρή αντιπολίτευση, με πρώτο και κύριο, την συνεχιζόμενη κατάρρευση -με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ -της πραγματικής οικονομίας και την απουσία οποιουδήποτε αναπτυξιακού σχεδιασμού-βασική προϋπόθεση (εκτός όλων των άλλων) και για τη βιωσιμότητα οποιουδήποτε ασφαλιστικού συστήματος.

Επίλογος:

Εμπνεύστηκα τον τίτλο από το ομώνυμο βιβλίο του Αντώνη Σαμαράκη. Κι από τον ήρωά του, στο ομώνυμο διήγημα που «…ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, τίποτε ἄλλο. Οὔτε ἀριστερὸς οὔτε δεξιός. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐλπίσει ἄλλοτε, καὶ τώρα δὲν ἔχει ἐλπίδα, καὶ ποὺ νιώθει χρέος του νὰ τὸ πεῖ αὐτό.. Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς».

Εφόσον συνεννοηθούμε έστω στα βασικά, η ελπίδα θα έρθει και δεν θα μείνει σ ένα φύλλο χαρτί, όπως στο βιβλίο του Σαμαράκη..

*H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα