Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν

– Μπορείς να μου δώσεις κάτι να φάω;

Συνηθισμένο να το ακούς πια, στους αφιλόξενους δρόμους της Πρωτεύουσας.

Να βλέπεις νέα παιδιά να ζητιανεύουν για την δόση τους, να βλέπεις γέροντες να παρακαλούν για ένα πιάτο φαγητό, να βλέπεις νεαρά κορίτσια να παρακαλούν, να ικετεύουν….να ζητάνε βοήθεια. Να βλέπεις τους περισσότερους μ’ αποστροφή, να τρέχουν να προσπεράσουν. Προσπερνιέται η πείνα ,η αρρώστια, η δυστυχία  άραγε;

Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον πόνο, την δυστυχία, την μοναξιά.

Μπροστά σου ο θάνατος, η αδιαφορία, η αρρώστια, η απελπισία.

Σήμερα  δεν πρέπει, ούτε αξίζει στην περίσταση  να ψάξουμε φταίχτες  και εγκληματίες. Σήμερα θα πρέπει να πούμε μιαν μικρή  αληθινή ιστορία πόνου.

Όχι δεν ήταν η περίσταση.

Μπροστά μου ένα ερείπιο της ζωής  γνωστός, λαμπρός άνθρωπος και επιστήμονας με εξαιρετική πελατεία και γνωριμίες. Αγωνιστής σε όλους τους  αγώνες, μπροστάρης στους αγώνες για τη κοινωνική δικαιοσύνη. Τίμιος, ευθύς ανιδιοτελής. Μελετημένος, επιφανής επιστήμονας ,τώρα σχεδόν τυφλός ,άρρωστος .δυστυχισμένος, απόκληρος. Ο άνθρωπος μας ,ο σπουδαίος νομικός  στο παρελθόν, πάμπτωχος τώρα, με την εικόνα του ζωντανού νεκρού να ζητιανεύει για λίγο φαγητό. Δεν σπατάλησε την περιουσία του, δεν χάλασε το τελευταίο  του Ευρώ στα γλέντια. Όχι έπεσε στην ανάγκη ,η δουλειά είναι πλέον ανύπαρκτη, οι πελάτες δεν έχουν να πληρώσουν ,έκλεισε το γραφείο, πούλησε ότι είχε να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, αρρώστησε οδεύει στην έσχατη ταπείνωση, στην φτώχεια. Τι είναι άραγε ο Γολγοθάς που μαρτυρούν οι Ευαγγελικές περικοπές; Είναι το μαρτύριο του Θεού στο πρόσωπο του καθημερινού ανθρώπου «….ἐπείνασα γὰρ καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με.» (Ματθ. κε’ 42-43)

Πόσοι τέτοιοι περήφανοι και τίμιοι άνθρωποι έχουν φτάσει στην απόγνωση της φτώχειας; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ,γιατί είναι άνθρωποι περήφανοι που σπάνια εξωτερικεύουν την δυστυχία τους. Οχι και στην φτώχια μέσα δεν προσκυνάνε ,υπομένουν καρτερικά ως το τέλος και κτυπούν πόρτες που ξέρουν πώς μπορεί ν’ανοίξουν.

 Οι  δύσκολες οικονομικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα, μας  έχουν επηρεάσει όλους και ακόμα περισσότερο την ευπαθή ομάδα των  ηλικιωμένων, οι οποίοι είδαν τις συντάξεις τους να μειώνονται δραματικά.  Είδαν δραστικές περικοπές στο κοινωνικό κράτος και εντεινόμενη βία με  αποτέλεσμα την – σε πολλές περιπτώσεις – πλήρη αίσθηση μοναξιάς και  αδυναμία . Είναι η εποχή του άφατου πόνου του συνεχούς μαρτυρίου . 

Αυτό το δράμα έζησα μόλις χθες . Πιστεύω όμως στην σιωπηλή αγάπη για όλους που  είναι ο σκοπός….. Και το γνώρισμα της  αγάπης είναι το έλεος, η ευσπλαχνία, το άνοιγμα  της  καρδιας για όλο τον κόσμο.

ΥΓ :Παρακαλώ μην λοιδορήσετε το γραφτό μου, κανείς δεν μπορεί  να ξέρει αν θα βρεθεί στην θέση αυτού του δυστυχισμένου συνανθρώπου μας…Ας με συγχωρήσει ο  πρωταγωνιστής που αποκάλυψα την ιστορία του, ίσως πρέπει να μιλήσουμε . Αξίζει να θυμίσουμε τι είπε ο Κουσνέρ: «Δεν αρκεί να είμαστε ανθρωπιστές. Η ανθρωπιστική παρέμβαση πάντα έρχεται πολύ αργά, αφού αρχίσει να πεθαίνει ο κόσμος».

«Ο σιωπών δοκεί συναινείν»

*Ο Αντώνης Αργυρός είναι δικηγόρος και νομικός Σύμβουλος του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΦΩΤΟ SOOC