Το αιματοβαμμένο ‘κράτος’ της Μανωλάδας

Πάνω από 500.000 ευρώ συνολικά καλείται να καταβάλει η Ελλάδα στους 42  εργαζόμενους στην καλλιέργεια φράουλας της Μανωλάδας οι οποίοι  προσέφυγαν εναντίον της χώρας μας  μετά την επίθεση που δέχθηκαν από  τους εργοδότες τους.

Το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων  στο Στρασβούργο, έπειτα από την εξέταση της προσφυγής, αποφάσισε να  καταδικάσει την Ελλάδα για εμπορία ανθρώπων και εξαναγκαστική εργασία.

«Οι φράουλες στην Ηλεία, ο “κόκκινος χρυσός” της Μανωλάδας και της Βάρδας, κρύβει ανθρώπους πρωτοπόρους, αναπτύχθηκε εκστατικά », έλεγε κάποιος επίσημος. Η χώρα μας θα πρέπει να καταβάλει σε κάθε έναν από τους 42 εργαζόμενους από 12.000 έως 16.000 ευρώ επειδή απέτυχε να εμποδίσει την ανθρώπινη εμπορία και να υπερασπιστεί τα θύματα.

Σημειώνεται ότι το 2014 το δικαστήριο Πάτρας είχε απαλλάξει όλους τους κατηγορουμένους από την κατηγορία για τράφικινγκ γι’ αυτό και οι Μπαγκλαντεσιανοί προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Υπενθυμίζεται ότι στις 18 Απριλίου του 2013, 42 εργαζόμενοι δέχθηκαν επίθεση με όπλα στο αγρόκτημα που εργάζονταν παράνομα στην Μανωλάδα Ηλείας επειδή ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους.

Εκεί λοιπόν έγιναν τα σκλαβοχώραφα που αποκαλύφθηκαν στον κόσμο και βάφτηκαν με το αθώο αίμα των θυμάτων, για να ντραπούμε τελικά όλοι μας.

Εκεί ήταν το πραγματικό θύμα «Ο αληθινός Χριστός περπατάει και αγωνίζεται μαζί με τους ανθρώπους», που λέει κι ο Καζαντζάκης .

Εξοπλισμένοι με τρόπο που παραπέμπει στην εποχή της δουλείας στις φυτείες της Αμερικής ήταν οι «ανθρωποφύλακες», που πυροβόλησαν περίπου 200 μετανάστες από το Μπαγκλαντές, τραυματίζοντας 28 από αυτούς, επειδή διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους.

Αλήθεια «και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και με αισθήματα» και ζούμε σε μια Χώρα που διεκδικεί για τους πολίτες της Ανθρώπινα Δικαιώματα, αλλά σ’ αυτήν υπάρχουν ακόμη δούλοι!!!

Δεν μπορούσα να φαντασθώ πως δίπλα σ’ αυτούς που αγωνίζονται , «σαν σύγχρονοι δούλοι» για ένα κομμάτι ψωμί, υπάρχουν και «ανθρωποφύλακες» που δεν διστάζουν να στρέψουν, ναι, τα όπλα, στον αδύναμο συνάνθρωπο τους.

Αυτές οι κτηνώδεις ενέργειες στοχεύουν στο σπάσιμο κάθε έννοιας ηθικής ή δικαίου σε αδύναμους φτωχούς και πονεμένους ανθρώπους, αλλά και σε σ’ όλους μας που θέλουμε να πιστεύουμε πως ζούμε σε μια κοινωνία, με Αξιοπρέπεια .

Πώς μπορούσα να φαντασθώ πως υπάρχει ένα ακόμα « θλιβερό και επώδυνο ταξίδι στη φρίκη…», δίπλα μας.

Είναι πόνος καρδιάς, πως η τοπική κοινωνία βίωνε τον βιασμό του ανθρωπισμού μας, χωρίς να αντιδράσει.

Έτσι λοιπόν γίναμε «θηρία» οι άνθρωποι, μπροστά στο κέρδος και έτσι περιφρονούμε αδίστακτα την ανθρώπινη ζωή κι αξιοπρέπεια.

Οι πάσης φύσεως Αρχές του Τόπου δεν άκουγαν, δεν έβλεπαν, δεν ασκούσαν τα καθήκοντα τους, σιωπούσαν, όλοι στη Μανωλάδα. Γι’ αυτούς δεν μιλάει κανείς, ούτε για το Συνταγματικό «καθήκον» που έχουν να προστατεύουν την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ.

Μια σιωπή θανάτου.

Υπήρχαν άραγε κάποιοι που προειδοποιούσαν και ποιοι κώφευαν;

Φοβήθηκαν κάποιοι να πάρουν αποφάσεις: και οι αρμόδιοι άφησαν τη βραδυφλεγή βόμβα εξελιχθεί σε σύγχρονη τραγωδία;

Όλοι όμως ήξεραν και όλοι σιωπούσαν, αφού η τραγική ιστορία επαναλαμβάνεται, λέγεται ότι ένας από τους θύτες είχε διαπληκτιστεί και πάλι με αλλοδαπούς εργάτες, γιατί δεν τους πλήρωναν. Όταν ένας Αιγύπτιος εργάτης προσπάθησε να σταματήσει το αυτοκίνητο, με το οποίο επιχείρησαν να φύγουν, δύο Έλληνες που επέβαιναν στο όχημα έκλεισαν το παράθυρο πιάνοντας το χέρι του μετανάστη και τον έσυραν για αρκετή απόσταση με αποτέλεσμα να τραυματιστεί.

Ελάχιστα πράγματα, από όσα συμβαίνουν στους χώρους της σύγχρονης σκλαβιάς έρχονται στην επιφάνεια -κι αυτό αν τα χαλάσουν στο μοίρασμα και αλληλοκαρφωθούν οι ανθρωποφύλακες, ή συμβούν αιματηρά επεισόδια – για όλο αυτό το αλισβερίσι, που οδηγεί τους σκλάβους στον θάνατο -αργό ή ακαριαίο δεν έχει και τόση σημασία- και τους αφεντάδες τους να θησαυρίζουν αλλά και την κοινωνία μας στην ηθική σήψη και παρακμή . Το «κράτος της Μανωλάδας» επιβάλλεται να τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα… κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα σ’ όλη τη Χώρα: να σταματήσει ΤΩΡΑ η διαρκής ασύδοτη εκμετάλλευση ανυπεράσπιστων μεταναστών και όχι μόνο, που αναζητούν λίγα ψίχουλα επιβίωσης, από μερικές δεκάδες θρασύτατους αλήτες, με την ανοχή και της τοπικής κοινωνίας, αλλά και της λεγομένης κρατικής εξουσίας.

Ευτυχώς η κοινωνία  ευαισθητοποιήθηκε ,το ΕΔΔΑ έπραξε το αυτονόητο  ελπίζουμε να γίνει το κεντρικό ζήτημα η αντιμετώπιση αυτής της κρίσης αξιών.

Άλλωστε, εμείς οι Έλληνες και οι μετανάστες «Μπορεί να έχουμε έρθει όλοι με διαφορετικά καράβια, αλλά είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα τώρα» είπε ο μάρτυρας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

*Ο Αντώνης Αργυρός είναι δικηγόρος και νομικός Σύμβουλος του Πανεπιστημίου Αθηνών.