Αποβλάκωση: Στο ΠΑΣΟΚ βρήκαν τον “εχθρό” Καρυστιανού και στον ΣΥΡΙΖΑ τον Τσίπρα…
Διαβάζεται σε 4'
Τα βασικά κόμματα της Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα έχουν μία εν πολλοίς ανεξήγητη πολιτική συμπεριφορά.
- 29 Σεπτεμβρίου 2025 06:11
Στην πολιτική μας ζωή συμβαίνουν ορισμένα ανεξήγητα και παλαβά πράγματα. Αλλά φαίνεται ότι τα έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει που οι παλαβομάρες έχουν καταντήσει «φυσιολογική» συμπεριφορά.
Η ηγεσία της δικαστικής εξουσίας, ταυτιζόμενη με τις κυβερνητικές θέσεις, ξιφουλκεί εναντίον του αιτήματος γονέων θυμάτων των Τεμπών για εκταφή των παιδιών τους και εκφέρει απαξιωτικές κρίσεις για τη συμπεριφορά τους (των γονέων). Αυτά στην πρώτη φάση.
Σε δεύτερη φάση, η κυβέρνηση συνειδητοποιεί πόση ζημιά της προκαλεί αυτή η ακατανόητη απόρριψη ενός αιτήματος, το οποίο υποστηρίζουν και δικοί της βουλευτές και αλλάζει γραμμή: βγαίνει ο υπουργός Δικαιοσύνης και, «ερμηνεύοντας» τις δηλώσεις του ανώτατου εισαγγελέα, προαναγγέλλει την αποδοχή του αιτήματος. Ουσιαστικά πρόκειται για δημόσια εντολή προς τη δικαστική εξουσία.
Η οποία σε λίγες ώρες γίνεται δεκτή έστω ως προς το ένα σκέλος της. Το υποκριτικό κυβερνητικό μοτίβο «ό,τι αποφασίσει η δικαιοσύνη» γίνεται «ό,τι διατάζει η κυβέρνηση». Όμως, πώς θα επέλθει η, κατά Βενιζέλον, «κάθαρση», όταν η (υποτίθεται) ανεξάρτητη δικαστική εξουσία εμφανίζεται ως εντολοδόχος της εκτελεστικής;
Κι ενώ η τραγωδία των Τεμπών, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και η επελαύνουσα ακρίβεια καταβαραθρώνουν τα ποσοστά της ΝΔ, κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατάνε τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην πρώτη θέση και τα ίδια να τους βλέπουν από απόσταση 10 έως 15 μονάδων.
Την ώρα που υποψήφιοι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ διαπιστώνουν αυτήν την καχεξία του κόμματός τους, άλλη μια υποψήφια αρχηγός δίνει τη «λύση»: «Να μη γίνουμε Καρυστιανού και Κωνσταντοπούλου», λέει. Και αρχίζει ένα εσωκομματικό σύστριγγλο, που αναδεικνύει την αξία της παροιμίας «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε».
Δηλαδή, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ παλεύει να πείσει για το «κυβερνητικό πρόγραμμα» που εξήγγειλε ο Νίκος Ανδρουλάκης στη Θεσσαλονίκη και για να πλησιάσει κάπως τα ποσοστά της ΝΔ, μπας και νικήσει «έστω με μια ψήφο διαφορά», το δεύτερο τη τάξει στέλεχός του πετάει στην αγορά μια παρόλα, το νόημα της οποίας είναι ακατανόητο. Κινδυνεύει το ΠΑΣΟΚ να γίνει (σαν την) Κωνσταντοπούλου; Αστειότητες.
Αλλά, χάριν του διαλόγου, ας πούμε ότι κινδυνεύει κι έπρεπε να επισημανθεί. Το άλλο («να μη γίνουμε Καρυστιανού») τι χρειαζόταν; Είναι πολιτικός αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ η Καρυστιανού και οι άλλοι γονείς των θυμάτων των Τεμπών; Ή τέτοιες αχρείαστες παρόλες το μόνο που κάνουν είναι να φανερώνουν τη δυσανεξία μιας μερίδας στελεχών του προς οτιδήποτε προέρχεται «από τα κάτω» και ταυτίζεται με την πάλαι ποτέ κυβερνητική άποψη «τελείωσαν τα Τέμπη»;
Στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι ανακάλυψαν έναν εσωτερικό «εχθρό» τους. Και το όνομα αυτού Αλέξης Τσίπρας. Σε μια συνεδρίαση κομματικού οργάνου σπατάλησαν μπόλικη φαιά ουσία, για να διαπιστώσουν πόση ζημιά παθαίνουν από τη φιλολογία για το «κόμμα Τσίπρα». Βέβαια τέτοιο κόμμα δεν υπάρχει. Και, αντί στον ΣΥΡΙΖΑ-και σε άλλα κομματίδια και συνιστώσες που προέρχονται από αυτόν- να προσεύχονται νυχθημερόν να γίνει, μπας και δουν όλοι μαζί άσπρη μέρα, τσακώνονται για το φύλο των αγγέλων. Δηλαδή, για το αν πρέπει να μείνουν συνεπείς στην πούρα αριστερή γραμμή(του 3%) ή μήπως τους ξεφύγει καμιά «δεξιά απόκλιση». Φαίνεται σαν να μην βλέπουν τι συμβαίνει γύρω τους.
Τα δύο βασικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, μαζί μετρώνται σήμερα κάτω από 20%, ενώ το ανύπαρκτο «κόμμα Τσίπρα» τα ξεπερνάει (μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μονοψήφιος στα χαμηλά και η Νέα Αριστερά σταθερά κάτω από το 3%). Και αντί όλα αυτά να τους προβληματίζουν και να «σπρώχνουν» τον Τσίπρα να βγει μπροστά, μπας και βρεθεί κάποια υπολογίσιμη εναλλακτική στη ΝΔ του Μητσοτάκη, αρκούνται στη μίζερη και φθοροποιό σημερινή πραγματικότητα.
Γι’ αυτό η ΝΔ και ο Μητσοτάκης καταφέρνουν να επιπλέουν, παρά τη συνεχή φθορά τους. Διότι οι αντίπαλοί τους έχουν να επιδείξουν ακατανόητες ενέργειες σαν κι αυτές που καταγράψαμε.
Είναι αυτό που περιγράφει η πασίγνωστη ρήση «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Κι επειδή δεν είναι σίγουρο ότι την καταλαβαίνουν, σημαίνει: Ο θεός (της πολιτικής εν προκειμένω) αποβλακώνει όποιον θέλει να καταστρέψει…