Άρθρο του Χάρη Θεοχάρη στο NEWS 247: Η κρίση που μας έκανε να χάσουμε τα μυαλά μας

Με αφορμή ένα δημοσίευμα που διάβασα τυχαία πριν λίγες μέρες,  χαμογέλασα πικρά. Το άρθρο έλεγε: «Ποιος σας είπε ότι η Ελλάδα δεν εξάγει; Μέσα σε 5 χρόνια κατάφερε να στείλει στο εξωτερικό περισσότερους από 200.000 νέους υψηλής κατάρτισης- 5% του εργατικού δυναμικού της».

Το φαινόμενο brain drain είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα «αποτυχίας της αγοράς»: Το όφελος του ατόμου είναι να φύγει, το όφελος όμως για την κοινωνία και την οικονομία είναι να μείνει. Ο ρόλος της πολιτείας αλλά και των πολιτικών είναι να στρέψουμε αυτή τη σχέση προς την ίδια κατεύθυνση: όφελος του ατόμου και της κοινωνίας να είναι η  παραμονή στη χώρα.

Το 2013 είχα κάνει μια ανάρτηση στα social media, η οποία είχε προκαλέσει αντιδράσεις. Είχα γράψει ότι αν έρθει ένας 18χρονος και με ρωτήσει: ”Να μείνω ή να φύγω; Θα απαντήσω: Φύγε….”. Γιατί; Γιατί ξέρω πως θα ζήσει άλλη μια ζωή μέχρι να βρει την πρώτη του δουλειά, πως για να με ρωτά δεν έχει μπάρμπα στην Κορώνη, πως στην πρώτη δυσκολία θα απολυθεί γιατί δεν έχει υποχρεώσεις,  πως δε θα μάθει πώς να είναι επαγγελματίας παρά μόνο ως εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Εμείς εδώ πονάμε οικονομικά και πολιτικά, αλλά κάνουμε υπομονή, πεισμώνοντας στις αποτυχίες και παίρνοντας κουράγιο από τις επιτυχίες ώστε να έρθει μια μέρα ένα παιδί να με ρωτήσει και να μπορώ να του πω: ΜΕΙΝΕ!

Όμως μέχρι στιγμής μόνο «κροκοδίλεια δάκρυα» βλέπουμε και επίκληση «στον πατριωτισμό» των νέων προκειμένου να παραμείνουν στη χώρα- κατά την προτροπή και του Συντάγματός μας βεβαιώς… Αλλά οι νέοι δε θα μείνουν σε μια χώρα για «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου (ή το κορίτσι μου)». Θέλουν προοπτική, θέλουν όραμα, θέλουν η δουλειά τους και τα προσόντα τους να πληρώνονται ανάλογα, θέλουν σεβασμό στην προσπάθειά τους.   

Από το βήμα της Βουλής έχω μιλήσει για τους 10 άξονες που θα μας βγάλουν από την κρίση- κρίση που είναι περισσότερο αξιακή και θεσμική, παρά οικονομική. Βασικοί άξονες του σχεδίου αναδιοργάνωσης είναι η ουσιαστική επένδυση στην Παιδεία, η προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων που θα φέρουν δουλειές και η μείωση της γραφειοκρατίας. Πώς αυτοί οι τρεις άξονες εξειδικεύονται και απαντούν στο πρόβλημα του brain drain;

*Επένδυση στην Παιδεία: Η τωρινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, αντιμετωπίζει φοβικά τις προοπτικές σύνδεσης των Πανεπιστημίων μας με την αγορά και την πραγματική οικονομία. Θέλουμε τα Πανεπιστήμιά μας να μπορούν και να αντλούν κεφάλαια από την αγορά, ώστε να χρηματοδοτούν την έρευνα, αλλά και να γίνεται γνωστό το έργο των νέων επιστημόνων.

*Προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων: Να δημιουργηθούν νέες και αξιόλογες θέσεις εργασίας, που να μπορούν να καλυφθούν από ανθρώπους με προσόντα αλλά και να πληρώνονται ανάλογα. Η κρίση, μέσα στα χιλιάδες δεινά, έφερε και ελάχιστα θετικά: Ένα από αυτά ήταν ότι έβαλε τέλος στο όνειρο των περασμένων δεκαετιών για μια σχετικώς καλά αμοιβόμενη και ασφαλή θέση στο δημόσιο. Τώρα όμως χρειαζόμαστε εργοδότες που να μπορούν και να θέλουν να προσλάβουν άτομα υψηλών προσόντων με ανάλογες αμοιβές.

*Μείωση της γραφειοκρατίας, κυρίως σε σχέση με το επιχειρείν. Δεν είναι δυνατόν στην Εσθονία η ίδρυση μιας νέας επιχείρησης να απαιτεί 18 λεπτά και στην Ελλάδα ακόμα και στις μέρες μας να είναι υπόθεση μηνών. Κάνοντας εύκολο το επιχειρείν, βοηθάμε τους νέους που θέλουν να τολμήσουν και να μετουσιώσουν την ιδέα τους σε πράξη δημιουργώντας πλούτο για τους ίδιους και τη χώρα.

*Πέρα από τις συγκεκριμένες προτάσεις, υποχρέωσή μας είναι να προωθούμε τις αρχές ενός σύγχρονου κράτους δικαίου, να δουλεύουμε για την καταπολέμηση της διαφθοράς, να στηρίζουμε την πορεία της χώρας μέσα σε μια Ευρώπη αξιών, δημοκρατίας και ευημερίας. 

Δεν είναι ο ρόλος της πολιτείας να γίνει εργοδότης -δεν θα κρατήσουμε τους νέους με το να τους προσλάβουμε στο δημόσιο. Ρόλο της  όμως είναι να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για πολλές και αξιόλογες θέσεις εργασίας που θα κρατούν τους νέους με προσόντα στη χώρα, είτε ως στελέχη, είτε ως επιχειρηματίες

Τι μπορούμε να υποσχεθούμε στους νέους- τι μπορώ να υποσχεθώ στους νέους;

Κατ’αρχάς πως θα προσπαθήσω να βοηθήσω να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο που οδηγεί συνεχώς τον λογαριασμό να τον πληρώνουν οι «άφωνοι» της κοινωνίας μας:

-Οι αγέννητοι

-Οι νέοι

-Οι άνεργοι και

-Οι μετανάστες

Δεύτερον, και ξέροντας πως τον λογαριασμό τον πληρώνουν πάντα Έλληνες πολίτες -ποτέ άλλοι,η μία τάξη ή η άλλη, η μία γενιά ή η άλλη και εν τέλει ίσως οι μελλοντικές αγέννητες γενιές αλλά πάντως Έλληνες πολίτες, πως θα παλέψω για δίκαιη κατανομή των βαρών.

Δεν μπορώ εν πλήρει συνειδήσει να δεχτώ στο ασφαλιστικό την μη μείωση καμίας σύνταξης, ξέροντας πως αυτό θα σημάνει μεγαλύτερες ασφαλιστικές εισφορές για τους νέους, λιγότερες ευκαιρίες για τους νέους, μεγαλύτερη ανεργία για τους νέους, λιγότερη ανάπτυξη για όλους, και εν τέλει νέους γύρους περικοπών στις συντάξεις πριν αλέκτωρ φωνήσαι…