Δεν τα φάγαμε μαζί, κανάγιες…

Πέρασαν χρόνια αλλά ο Παγκάλειος αφορισμός διατηρείται εν ισχύει. Πολίτες διαχρονικώς βολεμένοι από την εκάστοτε εξουσία-ένα ικανό κοινωνικό υποσύνολο-, περισπούδαστοι αναλυτές και πολιτικοί ρηχών καταδύσεων στα βάθη της κοινωνίας, περιφέρουν την χυδαιότητα αυτή εν είδει κανόνα γενικής ισχύος, βεβαιωμένου εμπειρικώς.

Ο ικανότατος πλήν κυνικός και άνισος εκείνος πολιτικός, ο Θόδωρος Πάγκαλος, δεν εννοούσε απλώς ή κατά κύριο λόγο τους τρόφιμους στα κυβερνητικά σιτηρέσια της κάθε εποχής.

Περιελάμβανε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που υποδέχονταν με ανακούφιση διορισμούς και ρουσφέτια, καθώς και κατάργηση ορισμένων Οργανισμών χωρίς να απολυθούν οι υπάλληλοί τους.

Αν σ΄ αυτά προστεθούν οι συνήθεις προεκλογικές παροχές με επιδοτήσεις, οι συντεχνιακές προσαρμογές σε συγκεκριμένα αιτήματα, οι πρόσκαιρες οικονομικές ελαφρύνσεις και άλλα ομοειδή ωφελήματα, που επιβάρυναν τελικά την οικονομική κατάσταση της χώρας, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει ότι για το «Μαζί» την αποκλειστική ευθύνη φέρουν τα κυβερνώντα κόμματα.

Μιλάμε για εκδουλεύσεις εκμαυλιστικές, εξόχως ψηφοθηρικές, οι οποίες έβγαιναν προεκλογικά από το ταγάρι των κομμάτων εξουσίας ή αποτελούσαν υλοποίηση προεκλογικών δεσμεύσεων (διορισμοί) ή ρουσφέτια στους ημετέρους.

Αρχαγέτες και στελέχη ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Επένδυαν στην ψυχολογική ανάγκη μεγάλου μέρους της κοινωνίας να νιώσει ότι οι παροχές, έστω και οι γλίσχρες, καθώς και οι ποικίλες εξυπηρετήσεις, συνιστούν δικαίωση του κόπου τους και προπάντων ότι πρόκειται για απότοκο της πρόσδεσής τους στο…γενναιόδωρο κυβερνόν κόμμα.

Πρόκειται για φρικώδη τακτική που ξεπερνά το όριο της πρόσκαιρης ψηφοθηρίας. Είναι βαθύτερη η καταστροφική της επήρεια.

Διότι εκπαιδεύει την κοινωνία στην πλήρη ηθική νομιμοποίηση του εκμαυλισμού, της ταπεινωτικής εξάρτησης από βουλευτές, στελέχη και κόμματα εξουσίας, εμπεδώνοντας την αντίληψη ότι έτσι έχουν τα πράγματα, έτσι είναι η Ελλάδα και επομένως με αυτό θα συμμορφωθούμε, με αυτό θα ζήσουμε.

Δηλητήριο, σαράκι και φάουσα μαζί στο σώμα της κοινωνίας. Μια εξουσιαστική λειτουργία που φροντίζει με τον τρόπο της να εκπαιδεύει εξαρτημένους πολίτες, που συν τω χρόνω συνηθίζουν το…ανταποδοτικό λαβείν, τη λαμογιά, την ιδιοτέλεια και την παράκαμψη του νόμου ιδιωφελώς.

Η κοινωνία συμπεριφέρεται όπως τη μάθεις. Υπακούει σε συγκεκριμένους παιδευτικούς κανόνες οι οποίοι «διδάσκονται» και επιβάλλονται κυρίως από τα κυβερνητικά κόμματα. Και επιδρούν είτε θετικά είτε αρνητικά.

Από το πολύπλοκο κοινωνικό όλον δεν ενδίδουν μονάχα οι επιρρεπείς αλλά ενίοτε και εκείνοι που δεν διανοούνται να μετάσχουν σ΄αυτό το αισχρό πανηγύρι του δούναι και λαβείν με την εξουσία, αλλά συχνά κάμπτονται και αυτοί. Για να μην τους πούνε και μαλάκες ή γιατί τους αναγκάζουν επείγουσες βιοτικές ανάγκες.

Αυτά είναι γνωστά στα τζίνια της εξουσίας. Κι όταν συναισθάνονται ότι ξέφυγαν τα πράγματα εξ αιτίας της δικής τους συμπεριφοράς(π.χ. άχρηστοι διορισμοί, αποφυγή απολύσεων σε καταργημένους Οργανισμούς κλπ), ομολογούν μεν-όχι με συντριβή, βέβαια- την δική τους ευθύνη, αλλά φροντίζουν να θεωρήσουν συμπαίχτη και συμπότη την κοινωνία. Αυτό ακριβώς είπε ο Πάγκαλος μέσα στη Βουλή, το 2010, αντιπρόεδρος ων της κυβερνήσεως.

Φυσικά, το κράτος δεν πτώχευσε από τα ρουσφέτια και τους διορισμούς. Συνέβαλαν, αλλά η κατάρρευση προήλθε από την ανερμάτιστη οικονομική πολιτική, από την καλπάζουσα διαφθορά(συνεταιρισμοί, μίζες σε μεγάλα και μικρά έργα κλπ), και από την άθλια κατάσταση του κρατικού ερειπιώνα.

Για όλα αυτά δεν ευθύνεται η κοινωνία. Ούτε καν όσοι έχουν ευνοηθεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Να γιατί δεν ευσταθεί το «Μαζί». Ο χυδαίος αφορισμός του Πάγκαλου έχει μοναδικό αποδέκτη τους κυβερνήσαντες μέχρι τότε. Και όσους μέχρι σήμερα δημιούργησαν νέα έλκη στο σώμα της χώρας, όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ και πλείστα όσα παρόμοια κυριαρχούν στη χώρα μας…