Δικαιούται ο Έλληνας να λέει “Δεν Πληρώνω”; Αυτή είναι η γνώμη μας

Οι νέες αυξήσεις στα διόδια, προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων στην ελληνική κοινωνία, με πολίτες και φορείς να φωνάζουν και πάλι “Δεν πληρώνω”.

Οι κινητοποιήσεις είναι προ των πυλών, καθώς όπως διαμορφώνονται οι τιμές, οι μετακινήσεις γίνονται απαγορευτικές για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Επτά συντάκτες του NEWS 247 αναρωτιούνται αν ο Έλληνας δικαιούται να λέει “Δεν Πληρώνω”, μετά από 4 χρόνια σκληρής λιτότητας.

Στείλτε μας την άποψή σας στο τέλος του κειμένου

Υπέρ του “Δεν ξελασπώνω” η Μίκα Κοντορούση

Μία γρήγορη ματιά στα ιλιγγιώδη ποσά είναι αρκετή. Αθήνα-Λαμία μετ’ επιστροφής από 14.20 ευρώ εκτινάσσεται στα 22.40 ευρώ και Αθήνα-Θεσσαλονίκη από  44,30 στα 56. Εύγε! Για τους δρόμους – καρμανιόλα – και ιδίως την «Μακάρια Οδό» Αθηνών – Πατρών, με τα εκκλησάκια κάθε 100 μέτρα να σου υπενθυμίζουν τον αριθμό των «πεσόντων» στη μάχη για να φτάσουν στον προορισμό τους – ο Έλληνας καλείται και πάλι να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, με καραμπόλα παράπλευρων επιπτώσεων: Την αύξηση στο κόστος μεταφοράς βιομηχανικών προϊόντων, τα «γκάζια» στις τιμές των αγροτικών προϊόντων που φτάνουν σε ράφια ή λαϊκές αγορές και την τιμολογιακή ενίσχυση στις εισαγωγές.

Από την μία δηλαδή, η κυβέρνηση διακηρύσσει τον στόχο της ανάπτυξης και το επόμενο λεπτό, την υποσκάπτει με κάθε τρόπο, ενώ αναγκάζει τη μέση ελληνική οικογένεια να πληρώσει από την τσέπη της αυτοκινητόδρομους χαμηλής αισθητικής και ισχνής οδικής ασφάλειας.

Δεν τάσσομαι υπέρ του κινήματος «Δεν Πληρώνω». Τάσσομαι υπέρ του «Δεν ξελασπώνω» καμία εργολαβική κοινοπραξία, χωρίς πραγματική επανεκκίνηση οδικών έργων που δεν θέτουν μάλιστα σε κίνδυνο τη δημόσια ζωή. Και τάσσομαι υπέρ της άμεσης εύρεσης ισοδύναμων μέτρων, όπως την κατάργηση πολλαπλών σταθμών διοδίων και την απαλλαγή από το τσουχτερό αντίτιμο όσων επαγγελματιών δραστηριοποιούνται στις περιοχές «ληστρικών» διελεύσεων.

Μήπως το πρόβλημα το έχουμε εμείς, λέει η Ανθή Κουτσουμπού

Άλλη μία πονεμένη ελληνική ιστορία είναι και τα διόδια των μεγάλων κεντρικών οδικών αξόνων στη χώρα μας. Η γνωστή και καθιερωμένη πλέον, του “χρυσοπληρώνω χωρίς να μου παρέχονται οι ανάλογες υπηρεσίες”, δηλαδή. Έργα που ήταν “παγωμένα” για χρόνια, ωστόσο τα πληρώναμε κανονικά. Εθνικές οδοί με την παγκόσμια πρωτοτυπία να έχουν μόνο μιάμιση λωρίδα κυκλοφορίας ανά ρεύμα, χωρίς διαχωριστικό στηθαίο και φωτισμό και με τεράστιες πινακίδες να σε ενημερώνουν για την επικινδυνότητα τους.

Και αυτές, ωστόσο, τις πληρώναμε κανονικά. Και μέσα σε όλα τα παράλογα και εξωφρενικά, ήρθαν και οι κάμερες-φόβητρο που καταγράφουν όσους δεν καταβάλουν το αντίτιμο για να υποστούν τις ανάλογες συνέπειες. Τελικά, μήπως το πρόβλημα δεν το έχει το κράτος αλλά όλοι εμείς, που δεχόμαστε και ανεχόμαστε για χρόνια και για διάφορα θέματα, να είμαστε και κερατάδες και δαρμένοι;

Δικαίωμά μας το “Δεν Πληρώνω”, λέει ο Μάνος Χωριανόπουλος

Έχουμε ακούσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια, για τις ευθύνες και τα λάθη μας. “Λαμόγια”, “τζαμπατζήδες”, “τεμπέληδες”, “αργόμισθοι”.

Κάποιοι ήταν πολλά από αυτά -συνήθως αυτοί που πρωτοστάτησαν και στους χαρακτηρισμούς, όταν το πάρτι έλαβε τέλος και αποφάσισαν να γίνουν κήρυκες της λιτότητας.

Ωστόσο, αυτός ο Έλληνας, που έχει κατηγορηθεί για τα πάντα, μετά από μια τετραετία πόνου και χαρατσιών, έχει δικαίωμα να πει “δεν πληρώνω”.

Στις εισπρακτικές που αγνοούν τις ρυθμίσεις των τραπεζών και παίρνουν τηλέφωνα φτωχούς και ηλικιωμένους. Στους πλούσιους εργολάβους, που αυξάνουν τις τιμές όποτε γουστάρουν και τηρούν κατά γράμμα ληστρικές συμβάσεις, που υπογράφηκαν από ψοφοδείς πολιτικούς. Στα χαράτσια, που ακυρώνονται στα δικαστήρια.

Το “δεν πληρώνω” είναι δικαίωμα, από τη στιγμή, που η καθημερινή ληστεία, γίνεται νόμος του κράτους, συνήθεια του μεγαλοεργολάβου, απαίτηση του άθλιου, που ως άλλος κουκουλοφόρος της κατοχής, τρομοκρατεί με τηλεφωνήματα γριούλες και φτωχούς.

Πόσες φορές να πληρώσεις για έναν δρόμο σκοτώστρα, που δεν κατασκευάζεται ποτέ;

“Όχι” άλλες αυξήσεις, φωνάζει η Μαρίνα Κουτσούμπα

Μια ακόμα φορά που βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Όχι άλλες αυξήσεις. Άμεσες. Έμμεσες. Φανερές ή κρυφές. Έλεος.

Μισθοί και συντάξεις μειώνονται συνεχώς. Το κόστος ζωής από την άλλη πλευρά αυξάνεται δραματικά.

Όσο αδειάζουν οι τσέπες, τόσο πιο δύσκολο θα γίνεται να ανταποκρίνονται ακόμα και οι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.

Η εκτόξευση στην τιμή της βενζίνης έχει καταστήσει το αυτοκίνητο πολυτέλεια και οι νέες αυξήσεις στα διόδια έρχονται να το επιβεβαιώσουν.

Η “εξίσωση” δεν βγαίνει και αυτό γίνεται κατανοητό ακόμα και σε όσους δεν το “είχαν” ποτέ με τα μαθηματικά.

Δεν θα αργήσουμε να αντικρίσουμε τις σημαίες του “δεν πληρώνω” να ανεμίζουν. Ένα ακόμα μέτρο που “φωνάζει από μακριά” για απόσυρση. Ακούει κανείς;

Το “Δεν πληρώνω” έγινε αντίδραση λέει ο Χρηστος Δεμέτης

Ο Άρειος Πάγος απεφάνθη. To πρώτο “χαράτσι” (το έκτακτο ειδικό τέλους ηλεκτροδοτημένων δομημένων επιφανειών) το οποίο εισπράττεται μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ κρίθηκε αντισυνταγματικό και αντίθετο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ)

Ε και; Το χαράτσι πληρώνεται κανονικά μέχρι να υπάρξει οριστική δικαστική απόφαση, λέει η κυβέρνηση. Από την άλλη, σύμφωνα με το νέο σύστημα διοδίων η χρέωση στα μετωπικά διόδια Ελευσίνας και Ισθμού θα γίνεται πλέον και στις δύο κατευθύνσεις. Πλήρωνε κι άλλο δηλαδή μέχρι και την τελευταία ρανίδα του αίματός σου για την “πατρίδα”. Για την τρόικα μάλλον. Έτσι δεν είναι; Ο Έλληνας έχει μάθει να ζει στη λαμογιά, δυστυχώς. Ωστόσο, από τα όσα του κρατάνε, δεν παίρνει πίσω τίποτα σαν κοινωνική παροχή. Δεν είμαι υπέρ του “δεν πληρώνω γιατί έτσι θέλω”, ή γιατί έτσι έχω μάθει να κάνω, δεν είμαι υπέρ του τζαμπατζή λόγω νοοτροπίας, αλλά υπάρχει και μια ελάχιστη γραμμή, ένα όριο αξιοπρέπειας το οποίο κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να περάσεις χωρίς να αντιδράς. Το “δεν πληρώνω” λοιπόν, έγινε αντίδραση. Και ως τέτοια, δεν μπορώ παρά να το αποδεχτώ. Μακάρι να γινόταν και σε συλλογικά οργανωμένο επίπεδο.

Σε τι (αυθαίρετο) κράτος ζούμε, αναρωτιέται ο Στέλιος Μπαμιατζής

Σε μία υποτιθέμενη χώρα δικαίου ένας κυβερνήτης σκέφτεται έναν νέο φόρο ή φοροεισπραχτικό μέτρο. Αφού συσκεφθεί με τους σύμβουλους του , ανοίγει διάλογο με την ΚΟ του κόμματος του και μετά με την τοπική κοινωνία. Κάνει πραγματικό διάλογο.

Στην περίπτωση που το μέτρο είναι απόλυτα αναγκαίο πείθει τους πολίτες του, όσους περισσότερους μπορεί. Στη συνέχεια επιβάλλει τον νόμο! Στην ίδια και πάντα υποτιθέμενη χώρα δικαίου, ο πολίτης δεν λειτουργεί παρορμητικά, δεν δρα με το “θυμικό” και σίγουρα όχι ατομικά ή μεμονωμένα.

Αφού ο πολίτης προσέλθει στο διάλογο, εκφράσει τις απόψεις του, στη συνέχεια βρίσκει τους κατάλληλους τρόπους ώστε να αντιδράσει σοβαρά και υπεύθυνα. Στην Ελλάδα έχουμε μία εξουσία η οποία δρα σχεδόν όπως θέλει, με εντελώς ξαφνικές αποφάσεις, χωρίς να μπορεί ή να θέλει να εξηγήσει γιατί κάνει κάτι και με υποψία στενής σχέσης με μεγάλα συμφέροντα να πλανάται από πάνω της. 

Σε αυτό το κράτος, όπου ψηφίζεται αυτή η κυβέρνηση – εξουσία ο πολίτης δεν μπορεί, δεν έχει μάθει και δεν θέλει να δρα υπεύθυνα, οργανωμένα  και όχι ατομικά και να βρίσκει τους κατάλληλους τρόπους δράσης.

Άλλο συνεπής και άλλο…. λέει η Μαρίνα Χατζηδημητρίου

Πόσες φορές να πληρώσεις για τον ίδιο δρόμο-σκοτώστρα, που δεν τελειώνει ποτέ; Το “Δεν πληρώνω” του σύγχρονου Έλληνα, είναι στην πραγματικότητα “δεν έχω να πληρώσω”.

Μπορεί οι Λιάπηδες να ψάχνουν δέκα τρόπους να φοροαποφύγουν, ενώ είναι πάμπλουτοί, αλλά ο απλός κόσμος αγωνιά και προσπαθεί με κάθε τρόπο να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του.

Όταν λοιπόν, το κράτος τον αφήνει απροστάτευτο, για να κερδίζουν οι μεγαλοεργολάβοι ή τον υπερφορολογεί για να βγαίνουν τα νούμερα του κ. Στουρνάρα, τότε το “Δεν πληρώνω” είναι η μόναδική λογική επιλογή. 
Άλλο συνεπής και άλλο η… πρώτη λέξη που μαθαίνει ένας τουρίστας, που επισκέπτεται τη χώρα μας.