Δημόσιο: Αν όχι απολύσεις, τι;

H συζήτηση για τις απολύσεις στο Δημόσιο ξεκίνησε μαζί με την εφαρμογή των μνημονίων στη χώρα και, όπως είναι φυσικό, θα συνεχίζεται όσο θα εφαρμόζονται. Πόσο μάλλον που το ένα από τα δύο σημερινά κόμματα εξουσίας όχι μόνο τάσσεται, με λιγότερο ή περισσότερο κεκαλυμμένο τρόπο, υπέρ, αλλά και στην ηγεσία του βρίσκεται ένας πολιτικός που πιστεύει στο μικρότερο Δημόσιο.

Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που με κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση και το Μέγαρο Μαξίμου κατηγορούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι σε περίπτωση που η ΝΔ αναλάβει την εξουσία, θα προχωρήσει σε απολύσεις στο Δημόσιο. Τις ευκαιρίες για το ΣΥΡΙΖΑ τις δίνει ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή τα στελέχη του, με πρόσφατο παράδειγμα την ευρωβουλευτή Μαρία Σπυράκη η οποία μίλησε για διάλυση κρατικών δομών και απολύσεων στο Δημόσιο. Οι δηλώσεις της κ. Σπυράκη δεν είναι, βεβαίως, κεραυνός εν αιθρία. Αν και ο ίδιος ο πρόεδρος της ΝΔ αποφεύγει πλέον να μιλήσει ευθέως για απολύσεις στο Δημόσιο τόσο το πρόγραμμα της ΝΔ όσο και η προηγούμενη θητεία του στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης αφήνουν το παράθυρο ορθάνοιχτο.

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι οι απολύσεις στο Δημόσιο είχαν μπει και στην ατζέντα της προεκλογικής μάχης στη ΝΔ με τον αντίπαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη, Βαγγέλη Μεϊμαράκη να τον «καρφώνει» για την κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας αλλά και την απόλυση των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων. Απολύσεις που, όπως έχει αποδειχτεί περίτρανα, έγιναν μόνο και μόνο για να πιάσει η τότε ελληνική κυβέρνηση έναν αυθαίρετο αριθμητικό (15.000) στόχο και όχι, βεβαίως, για να μεταρρυθμιστεί το Δημόσιο.

Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα σήμερα στο ελληνικό Δημόσιο; Όπως προκύπτει από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι 940.000 υπάλληλοι του 2009 έχουν μειωθεί (στοιχεία Απριλίου 2016) σε 565.000. Δηλαδή, τα ελληνικό Δημόσιο έχει χάσει, κυρίως, από συνταξιοδοτήσεις-αποχωρήσεις μέσα σε 6,5 χρόνια 375.000 υπαλλήλους. Και, όπως προκύπτει από τα σχετικά στοιχεία, το ποσοστό του στο συνολικό απασχολούμενο δυναμικού της Ελλάδας βρίσκεται σχεδόν στο μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ.

Άρα, όσοι μιλούν για μεγάλο ελληνικό Δημόσιο είτε το κάνουν από άγνοια είτε για να δημιουργήσουν σκόπιμη σύγχυση με στόχο να στρέψουν τους εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους του ιδιωτικού τομέα εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων στη λογική «γιατί εμείς και όχι αυτοί».

Ωστόσο, αυτή είναι μία κοντόφθαλμη και ταυτόχρονα επικίνδυνη τακτική: Γιατί οι απολύσεις στο Δημόσιο το μόνο που θα κάνουν είναι να διογκώσουν ακόμη περισσότερο την ανεργία και, βεβαίως, να μεγιστοποιήσουν τόσο το κοινωνικό όσο και το οικονομικό πρόβλημα της χώρας βυθίζοντάς την σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση.

Η χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται δεν θα λύσει το πρόβλημά της με απολύσεις αλλά με αντικειμενική και σε βάθος αξιολόγηση δομών και υπαλλήλων στο Δημόσιο. Με αξιολόγηση που θα οδηγήσει σε πλήρη αναδιοργάνωσή του με την ενίσχυση δομών και υπηρεσιών που παράγουν μετρήσιμο αποτέλεσμα και την κατάργηση άλλων που αποδεικνύεται ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Θα το λύσει με κίνητρα στους άξιους υπαλλήλους και αντικίνητρα, που σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να φτάνουν έως και την απόλυση, σε όσους δεν μπορούν και, κυρίως, δεν έχουν διάθεση να προσφέρουν.

Κι όλα αυτά με γνώμονα την ώθηση στην ανάπτυξη και την εξυπηρέτηση του πολίτη: Του συνταξιούχου, του ΑΜΕΑ, του γονέα, του ιδιωτικού υπάλληλου, του ελεύθερου επαγγελματία, του επιχειρηματία.

Η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης δείχνουν ότι θέλουν να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση: Αξιολόγηση, κατάργηση άχρηστων δομών, μείωση δαπανών. Επειδή όμως από την θεωρία στην πράξη η απόσταση είναι μεγάλη, καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι τουλάχιστον ως τις αρχές του 2017. Με την ελπίδα ότι τότε θα έχουν μπει, επιτέλους, οι βάσεις για ένα καλύτερο Δημόσιο…

* Ο Χρίστος Βούζας έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος σε όλο φάσμα των ΜΜΕ και είναι διευθυντής της βραβευμένης από το Ίδρυμα Μπότση ιστοσελίδας  aftodioikisi.gr, της οποίας είναι και ιδρυτής.