Δημόσιο ‘λάκτισμα’ στους νεοναζί

Προσωπικά κατατάσσομαι σε αυτούς που έχουν τόση σχέση με το kick boxing όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο, ή ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι του κόσμου της εργασίας.

Χρειάστηκε λοιπόν να ψάξω λιγάκι το θέμα για να καταλάβω τι σημαίνει αγώνας Κ1 για μια ζώνη και να πληροφορηθώ ότι είναι η μεγαλύτερη οργάνωση του kick boxing, αυτού του αθλήματος που συνδυάζει πυγμαχία και λακτίσματα, πυξ λαξ δηλαδή που έλεγαν και οι αρχαίοι.

Αυτό που δεν χρειάστηκε να ψάξω αλλά απλά με εντυπωσίασε, αφού πρώτα με εξέπληξε θετικά, ήταν η απόφαση του προπονητή Ηλία Λάμπρου από το White Tiger Muay Thai Camp να αποσύρει από τον αγώνα αθλήτριά του επειδή -όπως περιγράφει ο ίδιος- “Με το που φτάσαμε στο χώρο διεξαγωγής των αγώνων, αντιληφθήκαμε πως ‘πρώτο τραπέζι πίστα’ ήταν μεγάλη παρέα αποτελούμενη από τον Κασιδιάρη, το Λαγό και άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής, αντίστοιχου ή μικρότερου βεληνεκούς”.

Γιατί η μαύρη αλήθεια είναι ότι, παρά την αναμφισβήτητη αντίθεση της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών στους χρυσαυγίτες και παρά τα συλλαλητήρια κατά του ρατσισμού και του φασισμού, που έχουν ακυρώσει εκδηλώσεις τους και έχουν αποτρέψει την ασύδοτη δράση τους, δεν είναι συχνό το φαινόμενο της έμπρακτης διαμαρτυρίας για την παρουσία εκπροσώπων του νεοναζιστικού μορφώματος στις καθημερινές “κοινωνικές” εκδηλώσεις.

Ευχάριστη έκπληξη λοιπόν η αντίδραση του προπονητή, της αθλήτριας και των άλλων μελών του συλλόγου και ουσιαστικό μήνυμα με πολλούς αποδέκτες: παράγοντες του αθλητισμού, στελέχη της αυτοδιοίκησης αλλά και το πολιτικό προσωπικό όλων των κατηγοριών.

Γιατί όπως δήλωσε ο κ. Λάμπρου “Επειδή ο αθλητισμός δε μας ενώνει (και καλά κάνει), επειδή οι σχολές και τα γυμναστήρια μας δε χωρούν τους φασίστες και τους ναζί, δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραμείνουμε στον ίδιο χώρο με αυτούς, νομιμοποιώντας την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους. Δεν έχω τη λογική του no politica στον αθλητισμό, πολύ περισσότερο όταν αφορά μισάνθρωπους νοσταλγούς του Χίτλερ, των κρεματορίων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης”.

Αν αυτές τις ξεκάθαρες, σταράτες κουβέντες τις ενστερνίζονταν οι διάφοροι παράγοντες της πολιτικής και κοινωνικής ζωής όλα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Αν δεν άφηναν λόγου χάριν τον Άγιο Παντελεήμονα και τον Κολωνό στην τύχη τους, με τους ανθρώπους να βυθίζονται στην απόγνωση και τις συνοικίες να γίνονται πεδία βολής φτηνά που πάνω τους ασκούνται τα χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου. Αν οι έρευνες για αυτούς που έκαψαν αποθήκες με εφόδια αλληλεγγύης στους πρόσφυγες δεν έμεναν στο σκοτάδι. Αν οι ένοχοι των ρατσιστικών πογκρόμ δεν έμειναν ατιμώρητοι.

Αν, την ώρα που έπρεπε, όλοι αυτοί οι “υπεύθυνοι” και οι “αρμόδιοι” είχαν πάρει μια απόφαση απλή και ουσιαστική, όπως ο δάσκαλος με όλη τη σημασία της λέξης Ηλίας Λάμπρου, όλα θα ήταν καλύτερα. Και ίσως να μην είχαμε φόνους σαν κι αυτόν του Παύλου Φύσσα, που εκτελέστηκε γιατί δεν το έβαλε στα πόδια όπως ήθελαν οι φονιάδες για να μπορούν ανενόχλητοι να επιβάλλουν τις απόψεις τους.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.