“Εγώ, ο αναμάρτητος!”

Παρατηρώ και προσπαθώ να ζυγιάσω το παρόν αναλογιζόμενος τα πρόσφατα χρόνια της μεθυστικής μας ευημερίας, τότε που η ευμάρεια έμοιαζε αθρόα κι ατελείωτη, σε βαθμό που ενδεχόμενη αμφισβήτηση ή απόρριψη της ταυτιζόταν αμέσως με κακόβουλη κριτική ή ακόμη χειρότερα με σοφιστείες κάποιων  εκκεντρικών προσηλωμένων στο παρελθόν.

Εύκολα, δίχως καμιά προσπάθεια, ξεκινώντας από τον άμεσο περίγυρό και ακολουθώντας τις φυγόκεντρες τροχιές της όποιας κοινωνικότητας προς τους πιο απομακρυσμένους, αναγνωρίζω τα χαρακτηριστικά ενός πηγαιμού ταγμένου στο αδιέξοδο.

Άξαφνα, «απρόσμενη» κι ενοχλητική μας ξέσπασε μια κρίση, τέτοια που ξεβόλεψε τους ευνοημένους και κατασπάραξε τους ασθενέστερους ρίχνοντάς τους -ως συνήθως- στον Καιάδα του κοινωνικού κανιβαλισμού…

Τ’ αγουροξύπνημα του κυκεώνα μας βρήκε σε βραχνά τυραννικό και οι πιο πολλοί αποδράσαμε σκόρπιοι και περίτρομοι αναζητώντας με λύσσα τους υπαίτιους, που μας παρέσυραν σε τέτοιες ξέρες.  Από μια χάβρα κοσμοχαλασιάς και μισαλλοδοξίας αναφάνηκαν, δήθεν κατακεραυνωμένοι απ’ το αναπάντεχο, οι όψιμοι κριτές, οι τολμηροί δήμιοι, που με περίσσεια ευκολία καταδικάζουν αδιάκριτα ισοπεδώνοντας, εξοστρακίζουν τυφλά αφορίζοντας, κι αποπροσανατολίζουν βιάζοντας τη λογική, την αλήθεια.

Πόσες φορές πριν, μα ακόμη και τώρα, δεν αντιμετώπισα τόσους περισπούδαστους κατήγορους να ξεγυμνώνονται νωθροί απέναντι στα λόγια τους, διάπυροι όμως υπερασπιστές της ασυνέπειάς τους.  Άλλος παραβαίνει το νόμο, διότι βάσει των κριτηρίων του η παρανομία δεν είναι σπουδαία…  Άλλος αγνοεί το συλλογικό συμφέρον, γιατί πρέπει να σκεφτεί τα παιδιά του…  Εμβρόντητη λοιπόν απομένει η λογική να αποζητά στο ζύγι τη σοβαρότητα της παρανομίας, σε πολίτες άτεκνους να υπηρετήσουν το κοινό όφελος…    

Η ανελέητη πραγματικότητα όμως είναι, πως ο πυρήνας της ευθύνης οριοθετείται αρχικά και σταθερά από το ίδιο μας το εγώ, όπως και η όποια εξέλιξη, η όποια αλλαγή, κάθε προοπτική.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον ίδιο μας τον εαυτό…  Ας υπερβούμε τις προσωπικές μας αστοχίες, ας διατρανώσουμε επιτέλους το ατομικό υποταγμένο στο κοινωνικό, ας αναγάγουμε τη συνέπεια λόγων και πράξεων σε βασικό πυλώνα του «φέρεσθαι», έτσι όπως άλλωστε είναι και θα παραμείνει η μοναδική οδός της πολυπόθητης αλλαγής.

Έχει φτάσει η ώρα, που οφείλουμε να αντικρύσουμε την ουσία και τη μοίρα μας κατάματα, αυστηρά, δίχως άγονες δικαιολογίες.  Ας μη ψάχνουμε για φταίχτες, για εκείνους που μας παραπλάνησαν οδηγώντας μας σε τέτοια δραματική γύμνια…

Ας συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν υπάρχουν τόσοι προδότες, όπως δεν υφίστανται σωτήρες και μαύροι καβαλάρηδες ικανοί να μετατρέψουν τις παθογένειες και τις κακοδαιμονίες μας σε αρετές παραδείσων. Τέτοιοι δε βρέθηκαν ποτέ, κι ας μας βόλεψε το παραμύθι τους, κι ας έπλασε η λαϊκή μυθοπλασία υπέρ-ήρωες λυτρωτές.

Ας μην απογοητευόμαστε, ας μη μεμψιμοιρούμε!  Πρώτοι εμείς ξεπουλήσαμε τα οράματα, τις τύχες μας στους βωμούς του «ωχ-αδερφισμού» και της ξιπασιάς, κ’ ύστερα γιγαντώσαμε κάτι νάνους ηθικής και αναξιότητας σε εμβληματικούς θεραπευτές της εθνικής μας αποσάθρωσης.

Ας τελειώνουμε μιας και δια παντός με αυτές τις πλάνες, που μας γέμισαν πληγές έτοιμες να αλλοιώσουν το σώμα μας σε ανυπόφορη σήψη.  Ας απορρίψουμε τις στείρες ομφαλοσκοπήσεις και ας ατενίσουμε το αύριο με θάρρος και σύνεση, σαρώνοντας το ευτελές παρελθόν με συνέπεια και ευαισθησία.  Ήλθε η ώρα το εγώ να καθίσει στον πάγκο της συλλογικής ευημερίας, αποφλοιώνοντας  την καταστρεπτική βουλιμία και αλαζονεία της ευδαιμονίας από το σώμα της κοινωνίας μας…

Είναι η στιγμή, που οι αναμάρτητοι οφείλουν να απιθώσουν τους λίθους τους στη γη…