Είναι οι Έλληνες πανηγυρτζήδες; Αυτή είναι η γνώμη μας

Με αφορμή την σκληρή κριτική στην Εθνική Ομάδα και τους ξέφρενους πανηγυρισμούς μετά (όλοι το έλεγαν ότι θα περάσει), απαντάμε στο εξής ερώτημα: Είμαστε πανηγυρτζήδες ως λαός;

Μετά του πανηγυρισμούς για την ιστορική είσοδο της Ελλάδας στους 16 του μουντιάλ της Βραζιλίας, άρχισε και το social πανηγύρι . Κριτική σε πρόσωπα και  προπονητή, εντός και εκτός ορίων. Ενδεικτικό είναι ότι ακόμα και ομάδα δημιουργήθηκε  στο Facebook για να μην ξεκινήσει στην αρχική, o αρχηγός της Εθνικής ομάδας Κώστας Κατσουράνης.

Οι συντάκτες του NEWS 247 απαντούν στο δύσκολο κατά πόσο είναι θεμιτή η όχι η κριτική για την Εθνική και αν υπάρχουν όρια. 

Διαβάστε όλα τα νέα για το Μουντιάλ της Βραζιλίας και δείτε φωτογραφίες και videos από τη γιορτή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου στο Sport24.gr

Στείλτε μας την άποψή σας στο τέλος του κειμένου

Ο προπονητής της κερκίδας – Έλληνας οπαδός θέλει να έχει πάντα δίκιο, λέει ο Χρήστος Δεμέτης

Ποτέ δε μου άρεσαν οι γενικεύσεις, ούτε πατάω σε στερεότυπα. Στη παρούσα γνώμη θα αναφερθώ σε μια εικόνα που έχω (προσωπική άποψη) για τον μέσο όρο. Εικόνα που έχει σχηματιστεί βάσει βιωμάτων. Ο Έλληνας λοιπόν δεν είναι απαραιτήτως “πανηγυρτζής” ως λαός. Το κακό του, είναι ότι βιάζεται να κρίνει, δεν έχει υπομονή για να μπορέσει να κρίνει το τελικό αποτέλεσμα και προσπαθεί να εκφέρει απόλυτη γνώμη όσο τα πράγματα είναι σε εξέλιξη. Σε όλους τους τομείς της κοινωνικο-πολιτικής ζωής.

Από την άλλη, ναι, η αλήθεια είναι πως είμαστε και εγωιστές ως λαός. Ο προπονητής της κερκίδας – Έλληνας οπαδός, θα υπερθεματίσει τη γνώμη του για να δικαιωθεί στο τέλος και να πει, “τα έλεγα πως αν ξεκινήσει τον Χριστοδουλόπουλο θα κερδίσουμε”. Αν δεν κερδίζαμε, δεν θα μιλούσε καν μετά τον αγώνα, θα έμενε με την γκρίνια του διαστήματος πριν τη σέντρα. Από την άλλη όμως, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, γκρινιάζουμε γιατί θέλουμε το καλύτερο μέσα στην κρίση. Στην τρικυμία, θες και μια καλή στιγμή λιακάδας για να πάρεις τα πάνω σου και να συνεχίσεις. Αν ο καπετάνιος κάνει λάθη ακόμα και στη νηνεμία, θα τον κρίνεις αρνητικά.

Άλλωστε, κανείς δεν μπαίνει στο απυρόβλητο όταν είναι δημόσιο πρόσωπο. Υπομονή χρειαζόμαστε και πράξεις που να ακολουθούν τα λόγια. Όχι κωλοτούμπες. Στην τελική ρε αδερφέ, γκρινιάζεις που γκρινιάζεις, στήριξε την γκρίνια σου μέχρι τέλους. Αυτό είναι το σωστό και τίμιο.

ΥΓ. Κρίμα για τον Κονέ. Ελπίζω ο Σάμαρης να παίξει και στον αγώνα εναντίον της Κόστα Ρίκα. 

Είμαστε πανηγυρτζήδες, δηλώνει ο Στέφανος Νικήτας

Απαίδευτοι πανηγυρτζήδες. Αυτό είμαστε. Εκεί που εξυμνούμε κάποιον μετά από μια γκέλα τον λιθοβολούμε. Κερδίζει η ομάδα βγαίνουμε στους δρόμους και φωτογραφιζόμαστε μαζί τους. Χάνουν, βρίσκουμε τον πιο ευάλωτο και αρχίζουμε τα “καντήλια”.

Η ψυχοθεραπεία των Ελλήνων είναι οι ομάδες που υποστηρίζει. Όπως όταν πας στο ψυχολόγο και βγάζεις τα σωθικά σου έτσι γίνεται και με τις ομάδες με τη διαφορά ότι με αυτές έχεις τη δυνατότητα να βρίζεις και να φωνάζεις δυνατά.

Άλλαξε κάτι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μετά τη νίκη της ομάδας πριν 10 χρόνια στην Πορτογαλία; Βεβαίως και όχι. Η ομάδα έχει αποδείξει μέσα στα χρόνια ότι είναι υπολογίσιμη δύναμη στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και έχει καλές αλλά και τις κακές τις μέρες αλλά οι οπαδοί- φίλαθλοι εξακολουθούμε να είμαστε του ύψους και του βάθους…Πανηγυρτζήδες

Η γκρίνια στο ελληνικό DNA, λέει η Μαρίνα Κουτσούμπα

Η γκρίνια βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στο ελληνικό DNA. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που θα πρέπει να συνδέεται με την εθνικότητά μας όπως το φιλότιμο και η φιλοξενία.

Το συναίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας μετά την πρόκριση της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου στις 16 καλύτερες του κόσμου εκδηλώθηκε με έξαλλους πανηγυρισμούς.

Ας μην ξεχνάμε όμως τι είχε προηγηθεί. Πόσο σκληρή ήταν η κριτική με την οποία βρέθηκαν αντιμέτωποι οι διεθνείς μας και ο προπονητής της ομάδας Φερνάντο Σάντος.

Είναι όμως στη φύση μας. Ένας παίκτης από “παλτό” μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου τρέπεται σε “παικταρά μου” στα μάτια του ίδιου ανθρώπου και το αντίστροφο. Με την ίδια μάλιστα πάντα ευκολία.

Μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί τι θα είχε ακολουθήσει σε περίπτωση που ο Γιώργος Σαμαράς δεν είχε πετύχει το καθοριστικό πέναλτι, το οποίο και μας έστειλε στην επόμενη φάση του Μουντιάλ.

Από ήρωας θα είχε αυτομάτως μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο. Το “παλτό” που στέρησε από την Εθνική μας να συνεχίσει το “ταξίδι” της στη Βραζιλία.

Θέλουμε να είμαστε πρώτοι ακόμα και όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν είμαστε οι καλύτεροι. Αυτό που δεν έχουμε κατορθώσει και φαίνεται απίθανο να πετύχουμε, είναι το να μάθουμε να αποδεχόμαστε την ήττα μας.

Λοιπόν δικαίωμα στην κριτική έχει ο καθένας. Η εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου αναμφισβήτητα τα τελευταία χρόνια έχει, καταφέρει σημαντικά αποτελέσματα σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Τώρα ήρθε η διάκριση και στο παγκόσμιο μουντιάλ της Βραζιλίας.

Κανείς στο απυρόβλητο αλλά υπάρχουν και όρια, υποστηρίζει ο Φώτης Νάκος

Στο απυρόβλητο δεν είναι κανείς και ειδικά όσοι αμείβονται πλουσιοπάροχα για να προσφέρουν τις υπηρεσίες στην Εθνική ομάδα, γιατί μην ξεχνάμε ότι στο τέλος  θα ανακοινωθεί και το πριμ της ΕΠΟ, που θα είναι εισόδημα πολλών χρόνων για κάποιους από εμάς .Χρήματα που συμφώνησε και τίμησε παίρνει και ο προπονητής της Εθνικής ομάδας, Φερνάντο Σάντος. Η εθνική ομάδα εκπροσωπεί την Ελλάδα και απευθύνεται στους οπαδούς της, άρα σε εμάς. Με αυτήν την αρχική τοποθέτηση,  κατά την άποψη του τεκμηριώνω το δικαίωμα  του κάθε Έλληνα φιλάθλου να ασκεί κριτική, σε πρόσωπα και συντελεστές.

Είμαι και εγώ από αυτούς που δεν καταλαβαίνω γιατί ξεκινά στην ενδεκάδα ο Κώστα Κατσουράνης, όμως το κατηγορώ μου απευθύνεται προς τον προπονητή και όχι προς τον παίκτη. Από την άλλη όμως, εφ’ όσον δηλώνω φίλαθλος στης Εθνικής, θα δω τον αγώνα ανεξαρτήτως  ενδεκάδας και εύχομαι να πανηγυρίσουμε την πρόκριση στους 8.

 Το ερώτημα μου  και ειδικά σε αυτούς που έφτιαξαν στο Facebook την ομάδα για να μην ξεκινήσει ο Κατσουράνης με την Κόστα Ρίκα, επειδή μπάλα είναι και γυρίζει αν προκριθούμε με γκολ του αρχηγού θα πανηγυρίσουν;;;

Πανηγύρια ή για τα πανηγύρια, όλα χρειάζονται, λέει η Ανθή Κουτσουμπού

Η υπερβολή είναι στο αίμα του Έλληνα. Και στην χαρά και στη λύπη. Όταν λοιπόν το μεσογειακό ταμπεραμέντο, που φέρουμε περήφανα, συνδέεται με τον αθλητισμό και δη με το ποδόσφαιρο, το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό. Είτε με οικονομική κρίση είτε χωρίς, όπως το 2004 των “παχιών αγελάδων”, η “στρογγυλή θεά” πάντα ξεσηκώνει τους Έλληνες-προπονητές της εξέδρας, του καναπέ και της καφετέριας.

Όλους αυτούς που τη μία στιγμή κατακεραυνώνουν έναν παίκτη, και την αμέσως επόμενη τον αποθεώνουν. Όλους αυτούς που ξενύχτησαν σε σπίτια και καταστήματα, αν και εργάσιμη η επόμενη μέρα, για να δουν την πρόκριση της Εθνικής στην 16άδα του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Όλους αυτούς που ξεχύθηκαν στη συνέχεια στους δρόμους και στις πλατείες, τραγουδώντας, κορνάροντας, φωνάζοντας συνθήματα, ρίχνοντας βαρελότα και πυροτεχνήματα.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά εντάσσονται στην κατηγορία “πανηγύρια” ή “για τα πανηγύρια”, αλλά η αλήθεια είναι, ότι ακόμα και εγώ που θεωρώ το ποδόσφαιρο βαρετό, τα απολαμβάνω. Άλλωστε είναι χρήσιμο να μην παρακολουθείς το ματς αλλά να “ενημερώνεσαι” για τις καλές φάσεις, τις αλλαγές (πάντα υπάρχει άποψη), τα γκολ, τις κάρτες και όλα τα “απαραίτητα” από τους γείτονες. Και δεν νομίζω ότι μόνο οι δικοί μου γείτονες είναι φωνακλάδες. “Ραντεβού” την Κυριακή, λοιπόν.   

Ο Έλληνας είναι αυτό που λέμε “των άκρων”, λέει ο Στέλιος Μπαμιατζής

Κατηγορηματικά δηλώνω πως δεν είμαστε πανηγυρτζήδες. Είναι μία έννοια άκρως υποτιμητική αλλά πέραν τούτου δεν αποδίδει ακριβώς το νόημα της συμπεριφοράς του Έλληνα.

Ο Έλληνας είναι αυτό που λέμε “των άκρων”. Παθιάζεται εύκολα, τσακώνεται με ένταση, εκφράζεται με απολυτότητα, ενίοτε και επιθετικότητα όταν πιστεύει πως έχει δίκιο. Δηλαδή πολύ συχνά!

Συγχρόνως, όταν συμβαίνει κάτι καλό, κάτι που τον ανεβάζει, αφήνεται εντελώς μέσα σε αυτό και λειτουργεί ως αυτός να ναι και ουδείς άλλος στον κόσμο ετούτο.

Από την άλλη, στα πολύ άσχημα ή όταν κάτι δεν του… κάθεται, τότε πέφτει στα Τάρταρα! Χάνει κάθε αυτοπεποίθηση, “γονατίζει” και μεταμορφώνεται σε έναν μοιρολάτρη λαό ο οποίος περιμένει τον ηγέτη – σωτήρα να τον ανεβάσει πάλι.

Όλο αυτό το πλαίσιο έχει και τη θετική και την αρνητική του πλευρά.

Η θετική είναι πως ευτυχώς μιλάμε ακόμα για ανθρώπινες αντιδράσεις. Μιλάμε για συναισθηματική ευφυία, για έναν λαό με ευαισθησίες ο οποίος έχει αποδείξει πως όταν γίνει το “κλικ” κάνει πολλά.

Όσο για την αρνητική, καλύτερα να μην την πολυπιάσουμε. Φόβος και φοβικά σύνδρομα, ανασφάλεια στα ύψη και κατακόρυφη πτώση από το ζενίθ στο απόλυτο ναδίρ!

Τώρα, τι εχει μεγαλύτερες και βαρύτερες συνέπειες, η θετική ή η αρνητική πλευρά, θα απαντήσω με δύο παραδείγματα:

Το ένα είναι το Euro 2004 και η κατάκτηση του! “Ξεδιπλώσαμε” όλες μας τις αρετές στο χορτάρι!

Το δεύτερο είναι η πλήρης ανικανότητα – αδυναμία να αποφασίσουμε τι θέλουμε ως λαός, το πρότυπο το κοινωνικό και πολιτικό που θέλουμε να ακολουθήσουμε, με αποτέλεσμα να μην κατορθώνουμε χρόνια τώρα να έχουμε σοβαρό πολιτικό σύστημα.

Είμαστε “καφενόβιοι”, λέει ο Κωστής Χριστοδούλου

Για “πανηγυρτζήδες” δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στην φωτιά. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι (είμαστε) καφενόβιοι, “τζογαδόροι”, προπονητές, παντογνώστες, κολοτούμπες και σε αρκετές περιπτώσεις μικρόψυχοι. Η συζήτηση (και ο καυγάς) στο καφενείο πάντα θέλει δύο, τον δεξιό με τον αριστερό, τον “βάζελο” με τον “γαύρο” – οι συνδυασμοί εδώ είναι άπειροι – τον μνημονιακό με τον αντιμνημονιακό και πάει λέγοντας. Σε όλα τα παραπάνω, με εξαίρεση το πρώτο, έχει βάλει το χέρι του και το δικό μας δημοσιογραφικό “σινάφι”. Κάτι η αγγλική σχολή της Sun, που θαύμαζαν και θαυμάζουν αρκετοί συνάδελφοι, η οποία μπορεί να σε ανεβάσει την μία μέρα στους ουρανούς και την επόμενη να σε θάψει στα δέκα μέτρα βάθος. Κάτι η υπερπληροφόριση και η ανάγκη για να διαφοροποιηθεί ο δημοσιογράφος ή ο “δημοσιογράφος” και το “κακό” δεν αργεί να γίνει.

Κατά τα άλλα η Ελλάδα παρουσιαζόταν για την συγκεκριμένη διοργάνωση ως ο αδύναμος κρίκος του ομίλου για να περάσει στην επόμενη φάση. Λογικό είναι οι “τζογαδόροι” του καφενείου (του γραφείου, του μπαλκονιού) να έχουν “ποντάρει” σε μία κακή εμφάνιση και να προσπαθούν να στηρίξουν την στάση τους με κάθε τρόπο. Σχολιάζοντας μικρόψυχα είτε το κλίμα ήταν καλό και έβγαιναν οι selfie είτε κακό και υπήρχαν τσακωμοί. Δεν νομίζω όμως ότι σαν λαός διαφέρουμε στις αντιδράσεις μας αρκετά από τον μέσο όρο του πλανήτη, και λέω τον μέσο όρο μιας και βγάζω έξω από τους ψυχρούς Σκανδιναβούς μέχρι τα λαϊκά δικαστήρια που στήθηκαν στην Βόρεια Κορέα στο περασμένο μουντιάλ.