Εκλογικές επιλογές

Όπως συνήθως συμβαίνει πριν από κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, ο αέρας είναι γεμάτος από λόγια αλλά και τα λόγια είναι πλημμυρισμένα αέρα. Σε ένα κλίμα απογοήτευσης και αγωνίας των περισσότερων για το μέλλον, ο κόσμος καλείται να επιλέξει υπεύθυνους άρχοντες για τις πόλεις και τις περιφέρειες της διαμονής του αλλά και εκπροσώπους της χώρας για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Τα περισσότερα κόμματα, με τις διατυπωμένες θέσεις τους, έχουν μετατρέψει τις ευρωεκλογές σε οιονεί εθνική αναμέτρηση υποβαθμίζοντας την ευρωπαϊκή διάσταση της μάχης. Ενώ και σε τοπικό επίπεδο στις περισσότερες περιπτώσεις κομματικοί φορείς στηρίζουν υποψήφιους συνδυασμούς ελπίζοντας να εκμεταλλευθούν τις όποιες εικαζόμενες επιτυχίες τους. Οι επιλογές για όλους εμάς, που δεν δεσμευόμαστε από κομματικές ταμπέλες, γίνονται περίπλοκες κι ενδεχόμενα πολιτικά ασαφείς.

Στο επίπεδο των ευρωεκλογών ένας μετριοπαθής και μάλλον συντηρητικών αντιλήψεων εκλογέας γιατί θα διάλεγε εκπροσώπους του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού; Εχουν πολλοί βαλθεί να μας πείσουν πως η κυβέρνηση πετυχαίνει τους στόχους της.

Και για επιβράβευση ο Υπουργός των Οικονομικών ετοιμάζεται να φορέσει το κοστούμι του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ενώ ο σημερινός οικονομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού να τον διαδεχθεί στο τωρινό του πόστο.

Στηρίζοντας φιλοκυβερνητικούς υποψηφίους – ιδίως στις ευρωεκλογές– επικυρώνουμε αυτό το σκεπτικό και μετέχουμε και εμείς στην σχετική επιβράβευση.

Ποιες είναι ακριβώς αυτές οι επιτυχίες; «Πρωτογενές πλεόνασμα» την ώρα που ομολογημένα το κράτος οφείλει πάνω από 4 δις σε ιδιώτες επιχειρηματίες και άγνωστο ποσό σε προμηθευτές και εργολάβους; Που υπόσχεται τέλος στα Μνημόνια, αλλά ουδείς αμφισβητεί πως μετά τις εκλογές θα πρέπει να βρεθούν πάνω από 10-12 δις για τα επόμενα δύο χρόνια; Λησμονώντας επίσης πως η σημερινή κυβέρνηση, δίχως ευθύνη της τρόικας, επέλεξε να προστατεύσει τις συντεχνίες του δημόσιου τομέα ακυρώνοντας κάθε σχεδιασμό συρρίκνωσής του (από πόσους μήνες ακούμε για απολύσεις και κατάργηση κρατικών φορέων δίχως ουσιαστικά να γίνεται το παραμικρό!) κι επέλεξε αντίθετα να ρημάξει τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και να δημεύσει τις ατομικές ιδιοκτησίες με απεριόριστους φόρους και με συντήρηση γραφειοκρατικών διαδικασιών.

Με ποιο τρόπο τέτοιες συμπεριφορές συμβαδίζουν με επιλογές φιλελεύθερες η έστω συντηρητικές; Η κατάργηση επίσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η διάλυση των ελεύθερων οικονομικών συναλλαγών με ακύρωση του τραπεζικού απορρήτου και τις δημεύσεις καταθέσεων των πολιτών καθώς και το πήγαιν’ έλα σε ζητήματα ουσίας για τις αγορές (όπως λ.χ. η υποχρεωτική συνδρομή στα επιμελητήρια και η περιοριστική κάτω του κόστους αύξηση μετοχικού κεφαλαίου σε κάποιες τράπεζες) γελοιοποιεί κάθε έννοια ανοιχτής κοινωνίας και ελεύθερης αγοράς. Θα επιβραβευθούν για όλα αυτά;

Για πολλούς σώφρονες πολίτες διέξοδος θα μπορούσε να είναι η επιλογή ψηφοδελτίων με ιδιαίτερα αξιόλογους ανθρώπους (Ποτάμι) η με σαφώς εκφρασμένες μετριοπαθείς θέσεις που ανοίγουν δρόμους για κοινωνία ανοιχτών προοπτικών δίχως πάθη και μισαλλοδοξία (Δράση – Γέφυρα). Σε αντίθετη περίπτωση οι συνακόλουθες καταστάσεις θα οφείλονται σε ενέργειες όλων μας και δικαιολογίες δεν θα υπάρχουν. Θα κοιμηθούμε όπως θα στρώσουμε…

Σε τοπικό επίπεδο τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Σε Αθήνα και Θεσ/νίκη οι σημερινοί Δήμαρχοι (Καμίνης και Μπουτάρης) σαν κανονικοί άνθρωποι, είχαν και φυσιολογική συμπεριφορά και πολιτικές. Υπόσχονται πολιτισμένη και λογική διοίκηση, τολμηρές κινήσεις εκεί που χρειάζεται (μετριοπάθεια απέναντι σε εξαλλοσύνες) και επιλογές για το μέλλον δίχως καταπίεση και μεγαλοστομίες. Στον Πειραιά, η απόφαση επιχειρηματιών της θάλασσας να αγκαλιάσουν την πόλη, το σύνολο της Ολυμπιακής οικογένειας να αναμιχθεί ενεργά στα δημοτικά και οι μετριοπαθείς πολίτες να οδηγήσουν τον Δήμο με σύγχρονο μάνατζμεντ στην εξωστρέφεια (συνδυασμός δηλ Μώραλη), απαγκιστρώνει την πόλη από επιλογές και λογικές κομμάτων και προσφέρει ελπίδα για κάτι καινούργιο.

Η άποψη που είχα πριν από χρόνια εκφράσει, να υπάρξει δηλ οργανωμένη και πολυσυλλεκτική ανάμιξη επιχειρηματιών στα κοινά, φαίνεται επί τέλους να παίρνει στον Πειραιά σάρκα και οστά.

Καθ’ όσον αφορά την περιφέρεια Αττικής δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί να μην επιλεγεί η σημερινή της διοίκηση (Σγουρός). Και μετριοπάθεια έχει δείξει, και λογικά αντανακλαστικά διαθέτει και δείχνει να ακούει όταν οι επιλογές της συναντούν την εμπεριστατωμένη κριτική παραγόντων της περιοχής.

Τα πειράματα δεν αποδίδουν πάντα, απλά και μόνο επειδή υπόσχονται το απροσδιόριστα διαφορετικό.

* Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο. Έχει διδάξει σε ΗΠΑ, Ρωσία και Ελλάδα ενώ υπήρξε visiting scholar του Κολλεγίου St. Edmund’s του Πανεπιστημίου του Cambridge και δύο φορές εταίρος δημόσιας πολιτικής του μεγάλου ερευνητικού κέντρου Woodrow Wilson Center της Ουάσινγκτον. Διετέλεσε σύμβουλος της Ρωσικής Κυβέρνησης για ζητήματα Ανταγωνισμού και Απελευθέρωσης των Αγορών. Τώρα διευθύνει το Ινστιτούτο Διπλωματίας του Αμερικανικού Κολλεγίου της Ελλάδας (Deree) και διδάσκει Επικοινωνία και Ανάλυση Ρίσκου στον Πανεπιστήμιο του Καλίνινγκραντ (πρ. Konigsberg) στη Ρωσία.