Ελλάδα-Ισραήλ: Το ματς που δεν ήθελα να δω

Από μπασκετική άποψη, ήταν μάλλον ο καλύτερος δυνατός αντίπαλος. 

Εντάξει, μην το γρουσουζεύουμε κι αυτό όντως θα το ξέρουμε καλύτερα κοντά στα μεσάνυχτα της Κυριακής, όταν θα έχει τελειώσει το τελευταίο ματς της φάσης των “16”, ελπίζουμε με την Εθνική μας να έχει εξασφαλίσει την πρόκριση στους “8”. Μάλλον προτιμότερο όμως το Ισραήλ από το να πέφταμε πάνω στον Λούκα Ντόντσιτς και την Σλοβενία ή, ακόμα χειρότερα, στους υπεραθλητές Γάλλους (που έδωσαν κι ένα καλό μάθημα στην ομάδα του Βασίλη Σπανούλη πριν δύο εβδομάδες στο τουρνουά Ακρόπολις).

Η Εθνική τερμάτισε πρώτη στον όμιλο, ξόρκισε επιτέλους το φάντασμα των Ισπανών που είκοσι χρόνια τώρα έχουν δώσει άλλη διάσταση στο κλισέ «κακός δαίμονας» και δικαιούται να ονειρεύεται γιατί αν περάσει στα προημιτελικά θα την περιμένει είτε η Λιθουανία είτε η (γηπεδούχος) Λετονία. Το μονοπάτι δεν προσφέρεται για ανέμελο περίπατο, αλλά δεν είναι και στρωμένο με αγκάθια. 

Όμως, ακόμα κι αν η συνάντηση με το Ισραήλ μοιάζει με αγωνιστικά καλά νέα (έχουν να κερδίσουν την Εθνική Ελλάδας σε Ευρωμπάσκετ από το 1993, είμαστε 6-0 από τότε – αφήστε που έξτρα καλός οιωνός είναι ότι στο ίδιο ακριβώς σημείο, στο πρώτο νοκ άουτ, η Εθνική τους είχε αποκλείσει το 2005 στο δρόμο για την κατάκτηση του τίτλου), αυτό το ματς δεν ήθελα να το δω. Γιατί, ήδη από τα πρώτα λεπτά που μάθαμε ότι θα γίνει, έχει ξεκινήσει μια κουβέντα που δεν βγάζει απολύτως κανένα νόημα. 

Είναι περιττό να πούμε ότι το κράτος του Ισραήλ δεν κάνει φίλους μετά την 7η Οκτωβρίου. (Στην πραγματικότητα αυτή είναι μια πολύ κομψή διατύπωση, ένα απαλό understatement.) Η ακροδεξιά κυβέρνησή του και ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου, για τον οποίο μην ξεχνάμε ποτέ ότι έχει εκδοθεί ένταλμα από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, έχουν συναρτήσει την τελική λύση της ισοπέδωσης της Γάζας με την πολιτική επιβίωση τους ξεφτιλίζοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Κι αυτό συμβαίνει, κακά τα ψέματα, με πλειοψηφική στήριξη από τον ισραηλινό λαό. Είναι μάλλον ανθρώπινη αντίδραση να μη χαίρεσαι με τα τρίποντα ή τα γκολ τους, όταν βλέπεις το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα να παίζει σε διεθνείς διοργανώσεις όπως το εν εξελίξει Ευρωμπάσκετ. 

«Το επόμενο παιχνίδι με το Ισραήλ δεν έχει μόνο αθλητική σημασία, πρέπει να απαντήσουμε και σε πράγματα που συμβαίνουν στις μέρες μας». Έτσι έκλεισε τον σχολιασμό του στο συνδρομητικό κανάλι μετά το ματς με την Ισπανία ο κάποτε αρχηγός των μεγάλων επιτυχιών της Εθνικής, Μιχάλης Κακιούζης. 

Όχι.

Δεν αμφιβάλλω ότι ειπώθηκε με καλές προθέσεις, ήρθε από ένα καλό μέρος ως ένδειξη αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Δεν μπορούμε όμως να δίνουμε στο αποτέλεσμα ενός αγώνα μπάσκετ τέτοιες διαστάσεις. Κι αυτό ήδη γίνεται στα σόσιαλ με τον αναπόφευκτο αγελαίο τρόπο. Απελευθερώνοντας δυνάμεις υπαρκτού αντισημιτισμού, ρίχνοντας νερό στο μύλο όσων πιπιλάνε καθημερινά την καραμέλα του δήθεν «αντισημιτισμού» για να δικαιολογήσουν εγκλήματα πολέμου.

Αν ήθελε το ελληνικό μπάσκετ να κάνει μια πολιτική δήλωση (όσο αφελές κι αν ακούγεται αυτό), ας ακύρωνε η ομοσπονδία «το φιλικό της ντροπής» με την Εθνική Ισραήλ στις 10 Αυγούστου, of all places, στην Κύπρο. 

Αν ήθελε ο αθλητικός κόσμος να κάνει μια πολιτική δήλωση (αυτό δε θα έπρεπε να ακούγεται αφελές), το Ισραήλ δε θα έπρεπε να παίζει σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Σε καμία διοργάνωση κανενός αθλήματος, μέχρι να σταματήσει η φρίκη στη Γάζα. Ακριβώς, όπως έχει πολύ σωστά αποβληθεί από τις αθλητικές διοργανώσεις η Ρωσία μετά την εισβολή στην Ουκρανία. 

Αν θέλει το κοινό του Ευρωμπάσκετ να κάνει μια πολιτική δήλωση, ας μετατρέψει τα παιχνίδια της τελικής φάσης στη Ρίγα (όχι μόνο του Ισραήλ) σε φεστιβάλ διαμαρτυρίας και συμπαράστασης. Σαν τα επανειλημμένα “Free, Free Palestine” που ακούστηκαν φέτος το καλοκαίρι σε όλα τα μουσικά φεστιβάλ του κόσμου, σαν τα 23 λεπτά χειροκροτήματος πριν λίγα 24ωρα στη Βενετία μετά την προβολή του συνταρακτικού φιλμ Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ. 

Αν ήθελε η ελληνική κυβέρνηση να κάνει κάτι ουσιαστικό για τη Γάζα, αντί να παραγγέλνει δια του κυβερνητικού εκπροσώπου ενεργοποίηση του αντιρατσιστικού νόμου εναντίον των ιδιοκτητών της ταβέρνας στη Νάξο, ας ζητούσε (αυτό κι αν ακούγεται τελείως αφελές με την ως τώρα στάση της) την επιβολή ουσιαστικών οικονομικών κυρώσεων στο κράτος του Ισραήλ που, πλέον έχουμε καταλάβει όλοι, ότι μόνο έτσι θα σταματήσει.

Η γενοκτονία που παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση είναι ένα γεγονός που σφραγίζει ήδη την εποχή μας, σημαδεύει την γενιά μας. Το να περιμένουμε από το Γιάννη, τον Σλούκα και τον Παπανικολάου να απαντήσουν στον Νετανιάχου και τον IDF είναι στην καλύτερη ανόητο κι άστοχο. Στη χειρότερη φθηναίνει ένα δράμα για το οποίο έχουν σωθεί πια οι λέξεις για να το περιγράψουν…