Αι Ειδοί του… Μαΐου

Οι έξι υποστηρικτές-αναχώματα δια πάσαν κοινοβουλευτικήν νόσον- της κυβέρνησης βρέθηκαν, σε πείσμα του Παν. Καμμένου, αλλά η προκαταβολική δέσμευσή τους,-κάτι σαν συμβόλαιο, υφίσταται άραγε εδώ ο όρος τιμής; – ότι θα υπερψηφίζουν κάθε νομοσχέδιο που θα έρχεται στη Βουλή, δεν αρκεί για να αμβλυνθεί ο κίνδυνος που απορρέει από την επιλογή του επικεφαλής των ΑΝ.ΕΛ. να ποδηγετήσει και το τελευταίο ίχνος αστικής πολιτικής ευγένειας έναντι του έως πρόσφατα κυβερνητικού του, μην ξεχνιόμαστε «έντιμου»,  συνοδοιπόρου. Αντιθέτως, κάθε νοήμων, ακόμη και ο πιο εγκρατής, θα στοιχημάτιζε  χωρίς δεύτερη σκέψη ότι πρόκειται πια για λυσσαλέα μάχη διαρκείας  η οποία θα λήξει μόνο όταν τελειώσει η σύγκρουση. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος  να τελειώσει ο πόλεμος από την ετυμηγορία της κάλπης.

Αν και στη δημόσια ρητορική τους τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη προσυπογράφουν ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, η κοινή λογική (και τα μαθηματικά της εγχώριας πολιτικής) αναγνωρίζουν ως ουσιαστική και όχι ως προληπτική την απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών να παραγγείλει από τώρα τα ψηφοδέλτια για το σύνολο των εκλογικών αναμετρήσεων και όχι μόνο για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις Ευρωεκλογές.

Εσχάτως μάλιστα, ολοένα  περισσότεροι στην κυβερνητική παράταξη προτάσσουν τα πλεονεκτήματα ή για την ακρίβεια τους μειωμένους κινδύνους της λύσης των τριπλών εκλογών τον Μάϊο. Το σκεπτικό είναι ότι σε μία τέτοια περίπτωση, η λαϊκή δυσαρέσκεια (που και οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι όχι μόνο υφίσταται αλλά συν τω χρόνω διογκούται) θα εκτονωθεί κυρίως στην ευρωκάλπη και δευτερευόντως στις αυτοδιοικητικές εκλογές και έτσι, η πλέον ουσιαστική επιλογή θα αποτυπωθεί διαυγέστερα στην κρίσιμη κάλπη, όπου τον καταλυτικό ρόλο για τον αριστερό ή κεντροαριστερό ψηφοφόρο θα διαδραματίσει το αντιδεξιό αφήγημα (ο μπαμπούλας επιστροφής της Δεξιάς ) και όχι η οργή.

Άλλωστε, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν και ευελπιστούν-πάντα οι της κυβερνητικής όχθης – η αποχώρηση των υπουργών των ΑΝ.ΕΛ θα δώσει την ευκαιρία να γίνει, μέσω του ανασχηματισμού, νέα ψηφοσυλλεκτική διείσδυση στην Κεντροαριστερά, που θα δημιουργήσει ευρύτερο πολιτικό χώρο στον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να καταστεί ο μόνος προοδευτικός πυλώνας του πολιτικού συστήματος.

Ένα πρόσθετο επιχείρημα όσων υποστηρίζουν αυτή την προοπτική είναι ότι στην περίπτωση που όπως όλα δείχνουν, η ευρωκάλπη λειτουργήσει ως αποθετήρας συσσωρευμένης οργής  για τους ψηφοφόρους, ο χρόνος που απομένει ως το φθινόπωρο- με τα απρόβλεπτα να εγκυμονούν…- είναι αμφίβολο αν επαρκεί για να μεταβληθεί η ατμόσφαιρα της ήττας που θα πλανάται-σαν φάντασμα- πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το κυριότερο όμως, και πιθανότατα, το σοβαρότερο επιχείρημα, είναι ότι ο πολιτικός χρόνος δείχνει αδηφάγος και ουδείς μπορεί να προβλέψει ή να εγγυηθεί ότι δεν θα συμβεί το μεγάλο ατύχημα. Πρωτίστως με τον Πάνο Καμμένο αλλά όχι αποκλειστικά και μόνο…  

Υπάρχουν, βέβαια και λίγοι «σθεναροί» που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους.  Οι θιασώτες αυτής της άποψης επιμένουν ότι ο πολιτικός χρόνος δρα υπέρ της κυβέρνησης καθώς οι κοινωνικές παροχές θα αποτυπώσουν έστω και μικρή διαφορά στις τσέπες των ψηφοφόρων, και σε κάθε περίπτωση αν και  οι βουλευτικές εκλογές γίνουν τον Μάϊο ο ΣΥΡΙΖΑ  «πάει σφαγμένος» στις κάλπες, ενώ αν γίνουν στη λήξη της τετραετίας, αν μη τι άλλο, δεν θα έχει πέσει αμαχητί!  Και αυτοί, ωστόσο, αναγνωρίζουν ότι αν η Νέα Δημοκρατία καταγράψει μεγάλη νίκη, ευρεία, στις ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να πάθει ό,τι και ο Αντ. Σαμαράς στην αντίστοιχη αναμέτρηση του 2014.

Πολλώ δε που ο τρίτος πόλος της τότε κυβέρνησης συνεργασίας μοιάζει πολιτικός αμνός μπροστά στον τέως (έντιμο) κυβερνητικό εταίρο του  ΣΥΡΙΖΑ…