Ανανήψαντες υβριστές με χαρτοφυλάκιο

Όταν κατά νωπή δήλωσή σου στο πανελλήνιο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η μεγαλύτερη απάτη της μεταπολίτευσης και θα πρέπει να της απονεμηθούν-επίκαιρο άλλωστε το θέμα- όχι ένα αλλά τρία Οσκαρ (αποτυχίας, τυχοδιωκτισμού και του διχασμού ) κι εσύ αίφνης ορκίζεσαι πίστη σε αυτήν, άραγε τι μέρος του πολιτικού λόγου είσαι;

Το ερώτημα προφανώς είναι ρητορικό και  δεν θα απαντηθεί  από τον νεοεισελθόντα στο κυβερνητικό στρατόπεδο κ. Θάνο Μωραϊτη, ο οποίος είτε έχει ξεχάσει τι έλεγε μέχρι  πρόσφατα για την νυν κυβέρνηση, είτε θεωρούσε ότι όλοι  οι άλλοι θα έχουν ξεχάσει, είτε –το πιθανότερο – έκρινε ότι μέσα στον πολιτικό πολτό της περιόδου, ποιος θα ασχοληθεί  στ αλήθεια με το ποιος έλεγε τι κι από ποιο πόστο.

Αλλωστε δεν είναι καν το πιο ουσιαστικό από τα ερωτήματα που ανέκυψαν με την πρόσφατη υπουργοποίηση των δύο στενών συνεργατών και υπουργών (αυτού και του κ. Αγγελου Τόλκα, επίσης δεινού υβριστή του ΣΥΡΙΖΑ) του Γιώργου Παπανδρέου. Αυτό που είναι πραγματικά δύσκολο να κατανοήσει κανείς είναι με ποιο σκεπτικό επιλέχτηκαν τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Πιστεύει, στ αλήθεια κανείς  ότι με το φύλλο επικοινωνιακής  πορείας στα δύο πρώην στελέχη του ΚΙΝΑΛ διευκολύνεται ο στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ για κυριαρχία στο χώρο της κεντροαριστεράς;

Μα, αν δεχθούμε ότι η κίνηση αυτή έγινε για εκπομπή στο ακροατήριο ενός ισχυρού συμβολισμού, τότε το επόμενο που πρέπει να απαντηθεί είναι τι ακριβώς συμβολίζουν τα δύο αυτά πρόσωπα. Μήπως, άραγε, τη μαζική μετατόπιση  κεντροαριστερών προς τον ΣΥΡΙΖΑ; Μα, και οι δύο είναι από καιρό  κατ΄ουσίαν κομματικά άστεγοι  και ως εκ τούτου είναι  δύσκολο να πεισθεί κάποιος  ότι ως μονάδες εκφράζουν κάτι περισσότερο από τον εαυτό τους και μόνον αυτόν!

Μήπως συμβολίζουν τo «νέο» πνεύμα στην πολιτική; Μα, πρόκειται για δύο πολιτικούς που μέχρι πρόσφατα συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους πολέμιους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με λόγους πύρινους και …ανένδοτους. Τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα που να δικαιολογεί την εκ μέρους τους αποδοχή της συριζαϊκής υιοθεσίας μέσω υπουργοποίησης;  Διορθώθηκαν οι κατά ριπάς προγενέστερες εκτιμήσεις τους για τα κακώς κείμενα της κυβέρνησης, ή κατάλαβαν, έστω όψιμα ότι η κριτική τους ήταν άδικη και δέχθηκαν να συμμετάσχουν στο υπουργικό συμβούλιο σε μία πράξη αυτομαστιγωτική, σε δημόσια θέα, ειλικρινούς συγγνώμης;  Kι αν τίποτα απ όλα αυτά δεν συνέβη (που δεν συνέβη) τότε ποια ακριβώς ηθική αρχή και ποια  πολιτική αξία υπηρετεί η κυβερνητική τους αξιοποίηση;

Ας υποθέσουμε αυθαίρετα ότι ούτε ο Ν. Κοτζιάς, ούτε ο Ν. Φίλης, ούτε πολλοί άλλοι από εκείνους που στήριξαν μέχρι σήμερα την κυβέρνηση κι ας έχουν λόγο να είναι δυσαρεστημένοι, θα το ξεπεράσουν ( και αυτό ). Τα άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όμως;  Τα οργανωμένα στελέχη αλλά και οι νοήμονες ψηφοφόροι; Πόσο πρόθυμοι θα είναι να στηρίξουν άνευ όρων την  προσπάθεια δημιουργίας μιας αντιδεξιάς – κεντροαριστεράς – εξ ου και τα συνεχή χτυπήματα προς τη Φώφη Γεννηματά για συμπόρευση του ΚΙΝΑΛ με τη Ν.Δ. – εντός νέου προσωπαγούς κόμματος,   όπως αυτό που σχεδιάζεται να στηθεί μετά τις εκλογές;  Με παλαιά, φερτά υλικά, με πρόσωπα χωρίς ατομική πολιτική αξιοπρέπεια αλλά με πλεόνασμα αμοραλισμού;  Πόσο στέρεα μπορεί να είναι μια τέτοια βάση αλλά και πόσο ελκυστική για τους καθαρόαιμους αριστερούς που μέχρι το 2015 αποτελούσαν τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ;

Οι πληροφορίες που μεταδίδονται θέλουν την Κουμουνδούρου να συντάσσει  διακήρυξη που θα καλεί και πάλι σε σύμπηξη «προοδευτικού μετώπου», αυτή τη φορά με αφορμή τα ψηφοδέλτια των Ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ο καιρός θα δείξει πόσους θα πείσει το προσκλητήριο  και πόσες από τις  δυνάμεις της Κεντροαριστεράς θα υποκύψουν στο εποχικό δέλεαρ και θ΄ ανταποκριθούν…