Η συνταγή της μετριοπάθειας στον δρόμο προς τις κάλπες

Η μεγάλη ικανοποίηση που επικρατεί μεταξύ των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας για την αναπάντεχα μεγάλη εκλογική νίκη της Κυριακής είναι απολύτως αναμενόμενη. Αυτό που αποτελεί ευχάριστη έκπληξη, και που πάντως είναι απολύτως ενδεικτικό του νέου στίγματος που επιδιώκει να δώσει στο κόμμα του, και αν του δώσουν τη δυνατότητα οι πολίτες, και στην άσκηση της εξουσίας είναι η νηφαλιότητα που εκπέμπει από το βράδυ της συντριπτικής ήττας του αντιπάλου του ο Κυρ. Μητσοτάκης, παρ ότι σε περίπου έναν μήνα θα στηθούν οι κάλπες των εθνικών εκλογών.

Όσοι γνωρίζουν με λεπτομέρειες την εσωκομματική μάχη για τη διαδοχή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της κεντροδεξιάς παράταξης, θυμούνται καλά ότι λίγο πριν στηθούν οι γαλάζιες κάλπες, το κλίμα ήταν περίπου ανάλογο από αυτό που οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργούσαν όλο το τελευταίο διάστημα. Ο Κυρ. Μητσοτάκης, έλεγαν οι περισσότεροι, δεν μπορεί να συνεγείρει τα πλήθη, δεν δύναται να μιλήσει στις «καρδιές» των νεοδημοκρατών, είναι στεγνός τεχνοκράτης και ως εκ τούτου πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ηγηθεί μιας ευρείας παράταξης με τα χαρακτηριστικά της Νέας Δημοκρατίας.

Οι γαλάζιες κάλπες τους διέψευσαν. Το τότε «αουτσάιντερ» κέρδισε άνετα τους αντιπάλους του, σχεδόν «κάτω από τη μύτη τους», χωρίς να μεταβάλει ουσιαστικά το προφίλ που ο ίδιος είχε όταν ήταν υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά. Η πιο λογική ερμηνεία που δόθηκε στο τότε εσωκομματικό εκλογικό αποτέλεσμα, ήταν ότι οι νεοδημοκράτες, κουρασμένοι από πρόσωπα, νοοτροπίες και μηχανισμούς, θέλησαν να δοκιμάσουν ένα διαφορετικό προφίλ αρχηγού, πιο φρέσκο, πιο σύγχρονο, πιο διαφορετικό απ ό,τι είχαν μάθει όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, και ιδιαίτερα όταν μπήκε δυναμικά στη δημόσια σφαίρα η υπόθεση της Συμφωνίας των Πρεσπών, γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Αντίπαλοι αλλά και ομοειδεάτες που είχαν ποντάρει στο κεντρώο προφίλ του αρχηγού της ΝΔ του άσκησαν κριτική ότι αφέθηκε να παρασυρθεί από τα κελεύσματα της σκληρής δεξιάς πτέρυγας του κόμματός του, υιοθετώντας εν τέλει μία θέση που στην πραγματικότητα ο ίδιος δεν ασπάζεται – αναγνωρίζοντας, πάντως, τουλάχιστον οι πιο καλοπροαίρετοι, ότι ο κίνδυνος διάσπασης του κόμματος ήταν παραπάνω από ορατός αν ακολουθούσε άλλη γραμμή πλεύσης. Η στάση του στη Συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε και η βασική αφορμή που αναζητούσαν οι στρατηγικοί του αντίπαλοι για να τον καταγγέλλουν με κάθε ευκαιρία για «ομηρία από την ακροδεξιά του κόμματός του» αλλά και για αποκήρυξη των κεντρώων πολιτικών του αντιλήψεων.

Όσο η κλεψύδρα προς τις εκλογές άδειαζε, τόσο ο κ Μητσοτάκης έστρεφε την ατζέντα στα ζητήματα που ο ίδιος θεωρεί κρίσιμα για το μέλλον του τόπου. Προς τιμήν του, δε, επέλεξε να ανοίξει δημόσια τη συζήτηση ακόμα και για ζητήματα που ήξερε ότι θα επιχειρηθεί να αξιοποιηθούν ιδεολογικο-πολιτικά από το αντίπαλο στρατόπεδο.

Ταυτόχρονα, με μόνη ίσως εξαίρεση την έκρηξή του στη βουλή, κατά την πρώτη μέρα της συζήτησης για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση – ως συνέχεια της γαλάζιας πρότασης μομφής εναντίον του Π. Πολάκη, επέλεξε να μην ακολουθήσει το κυβερνητικό κόμμα στη ρητορική της πόλωσης, του διχασμού και κυρίως των προσωπικών επιθέσεων και μάλιστα «κάτω από τη ζώνη», όπως ο ίδιος πολλάκις ( και …Πολάκης) δέχθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα.

Επέλεξε ακόμα να μην τάξει – πράγμα πρωτόγνωρο για τόσο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση – παρά μόνο αυτό που θεωρεί απόλυτη προϋπόθεση για να αποδώσει τα μέγιστα το πρόγραμμά του : Τη σταδιακή μείωση της δυσβάστακτης φορολογίας.

Όλο το τελευταίο διάστημα, η κριτική των αντιπάλων του κινούνταν μεταξύ ακροδεξιάς ροπής και σκληρού νεοφιλελευθερισμού που στο διάβα του δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο.

Ο ίδιος αντιστάθηκε στον πειρασμό να αποδείξει ότι δεν είναι ένας κοινωνικά ανάλγητος οδοστρωτήρας που θα ξηλώσει κάθε κοινωνικό κεκτημένο. Και το αποτέλεσμα – εξαιρετικά ενδιαφέρον και άξιο περαιτέρω ανάλυσης – είναι ότι με τον απαλλαγμένο από παροχολογία και υποσχέσεις λόγο του, κέρδισε κοινά, φαινομενικά επιρρεπή στις παραπάνω επιθέσεις, όπως πχ οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αγρότες, αλλά και οι νέοι ψηφοφόροι, οι οποίοι παραδοσιακά είχαν από ελάχιστες ως μηδενικές σχέσεις με τη Νέα Δημοκρατία. Τα κέρδισε η ΝΔ, ή τα έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μικρή σημασία έχει…

Μελετώντας προφανώς και τα καθοριστικά λάθη του ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησαν στην εκλογική του συντριβή, ο κ. Μητσοτάκης συνειδητοποίησε από το ίδιο βράδυ των εκλογών ότι αυτό που κυρίως συνέβη είναι ότι οι πολίτες τιμώρησαν την κυβερνητική παράταξη για πολλά, αλλά και για την αλαζονεία στην άσκηση της εξουσίας που επέδειξε το τελευταίο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Γι αυτό στην πρώτη μετά τη νίκη εκλογική σύσκεψη έδωσε σαφείς οδηγίες προς …ναυτιλλομένους: “O λόγος μας πρέπει να είναι μετριοπαθής. Δεν θα μπούμε στον πειρασμό της παροχολογίας, δεν θα πλειοδοτήσουμε σε παροχές, δεν θα αλλάξουμε στρατηγική, θα παραμείνουμε υπεύθυνοι και μετριοπαθείς έναντι των πολιτών. Οι πολίτες μας εμπιστεύτηκαν όχι μόνο για τις βασικές μας δεσμεύσεις, μειώσεις φόρων, πολλές καλές δουλειές και ασφάλεια για όλους αλλά και για ένα άλλο ήθος και ύφος εξουσίας» είπε ο κ. Μητσοτάκης και επανέλαβε ότι ακόμα κι αν η ΝΔ κατακτήσει την αυτοδυναμία, θα επιδιώξει ευρύτερες κοινοβουλευτικές και πολιτικές συναινέσεις».

Η αντίστροφη μέτρηση για τις εθνικές εκλογές ξεκίνησε. Ο χρόνος είναι ελάχιστος, αλλά και εξαιρετικά μακρύς ταυτόχρονα. Ο χώρος του κέντρου είναι αυτός που χαρίζει αυτοδυναμίες διαχρονικά. Ο πρωθυπουργός το ξέχασε.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το γνωρίζει. Ας μην το ξεχάσουν, όμως, ούτε λεπτό και οι θερμόαιμοι της ΝΔ. Και δεν είναι και λίγοι…