Κυνισμός, ανακατεμένος με μπόλικη δόση μίσους

Ξεχειλίζει από οργή το διαδίκτυο για τον αποτρόπαιο θάνατο το μεσημέρι της Παρασκευής στην οδό Γλαδστώνος στην Ομόνοια.

Εξαλλη η διαδικτυακή κοινότητα ξιφουλκεί υπέρ ή εναντίον του νεαρού ανθρώπου, του Ζάκ, που άφησε λίγες ώρες αργότερα την τελευταία του πνοή. Οι αναλύσεις «στάζουν χολή» χωρίς ίχνος αμφιβολίας για την ορθότητα των επιχειρημάτων τα οποία αρθρώνουν. Και στον κουβά του δημόσιου διαλόγου χύνεται με ορμή ένας απίστευτος κυνισμός, ανακατεμένος με μπόλικη δόση μίσους, εμπλουτισμένου με άγνοια. Εκρηκτικό το κοκτέϊλ! Βόμβα στα θεμέλια μιας κοινωνίας που υποτίθεται ότι αναζητά τρόπους να ξαναχτίσει τη ζωή της από την αρχή, αλλά με κάθε ευκαιρία επιβεβαιώνει, κάθε φορά, τον βαθύ διχασμό που ξεσκίζει το σώμα της.

Τρεις μέρες τώρα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ένας πόλεμος «επιχειρημάτων» γύρω από τη βία, στις περισσότερες περιπτώσεις με πρόχειρα επιχειρήματα, χωρίς βασικές γνώσεις για τις έννοιες στις οποίες στηρίζονται για να αναπτυχθούν. Η εικόνα μοιάζει με μικρογραφία του «διαλόγου» στην πολιτική σκηνή. Με λόγο πολωτικό, άκρως διχαστικό, μακριά από την ουσία των προβλημάτων. Χωρίς διάθεση αναζήτησης λύσης. Και κυρίως χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον για το πως θα πάμε παρακάτω. Αποσπασματικά και ασύντακτα.

Στο διαδίκτυο η Ελλάδα ξιφουλκεί.  Στην Ομόνοια ψυχορραγεί. Γεμάτη τραγικές φιγούρες «σκιές» ανθρώπινων ζωών χωρίς αύριο που περιφέρονται άσκοπα κάτω από το ανύπαρκτο ραντάρ της πολιτείας και των οργάνων της. Η παραβατικότητα φουντώνει, αλλά κανείς δεν ασχολείται ή ασχολείται κατά περίπτωση. Για να εκφράσει την απόλυτα δικαιολογημένη οργή της για τον αποτρόπαιο θάνατο του Ζάκ, αλλά όχι για τον σοβαρό τραυματισμό της 19χρονης στο Αγρίνι, ή για τον βιασμό της 22χρονης στο Μενίδ,  το όργιο διακίνησης ναρκωτικών π.χ. στην περιοχή Ζεφυρίου…

Στο διαδίκτυο η Ελλάδα αποθεώνει την ατομική ευθύνη, την οποία λυσσωδώς αναζητεί κάθε φορά, και ξεμπερδεύει. Τα περιστατικά ακραίας βίας αυξάνονται απειλητικά αλλά η  περιπτωσιολογία – εύκολη και σίγουρα πιο ανώδυνη – υπονομεύει κάθε διάθεση ανάλυσης του πολιτικού και κοινωνικού περιβάλλοντος μέσα στα οποία θεριεύει η βία.

Αν ο Ζακ ήταν «ψυχούλα» όπως διαβάζω κατά κόρον εκ των υστέρων, τότε τι ακριβώς κάναμε ως πολιτεία και ως κοινωνία γι αυτή την ψυχούλα όσο ήταν εν ζωή; Θα μπορούσαμε να τον έχουμε βοηθήσει; Κάναμε κάτι γι αυτό;  Θα κάνουμε τώρα κάτι για όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους περιθωριοποιημένους και ευάλωτους;

Θα συνεχίσουμε να επικροτούμε την αυτοδικία, στρώνοντας διάπλατο το χαλί στις φασιστικές αντιλήψεις;  Θα δείχνουμε ανοχή  σε ακροαριστερές απόψεις που διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα της αμφισβήτησης, αν όχι της χειραγώγησης του κράτους δικαίου;  Διότι ακόμα και το πιο προβληματικό κράτος δικαίου είναι προτιμότερο από την απολύτως απαξιωμένη αντίληψη γύρω από την ανάγκη να υπάρχει και να λειτουργεί υπέρ των πολιτών.

Αυτοί που ενεπλάκησαν στο φονικό της περασμένης Παρασκευής δεν ήταν νοικοκυραίοι. Οι πραγματικοί νοικοκυραίοι δεν ασκούν βία για να προστατέψουν τις περιουσίες τους. Εμπιστεύονται τα συντεταγμένα όργανα της πολιτείας γι αυτό. Δεν ανοίγουν κεφάλια με σπασμένα τζάμια ούτε παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Και όσοι αναπαράγουν αυτή τη λογική – εκ του πονηρού ή από αφέλεια – αδυνατούν ή αδιαφορούν  ίσως να κατανοήσουν ότι μπολιάζουν την κοινωνία με ακόμα περισσότερο μίσος.  Η Αθήνα γεμίζει μίσος. Ας ευχηθούμε να μην γίνει και η αυτοδικία κανόνας…