Τι είναι άραγε σήμερα πρόοδος και τι συντήρηση;

Ένα εξαιρετικά ουσιαστικό θέμα ανέδειξε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυρ. Μητσοτάκης, τέσσερα μόλις εικοσιτετράωρα πριν από τις Ευρωεκλογές, με τη συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του News24/7: Αφού παρότρυνε όσους θέλουν μία προοδευτική αλλαγή στη χώρα, να ψηφίσουν ΝΔ, πρόσθεσε ότι ήρθε η ώρα «να κάνουμε μία ανοικτή, δημοκρατική συζήτηση για το τι είναι πρόοδος και συντήρηση σήμερα».

Πέραν της προεκλογικής στόχευσης της συγκεκριμένης αναφοράς, η οποία απευθύνεται σαφώς στους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους του Κινήματος Αλλαγής και δευτερευόντως του Ποταμιού, που στις προηγούμενες εκλογές ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, η ανάγκη μιας πραγματικής, ανοικτής συζήτησης – καλύτερα σε ουδέτερο πολιτικό χρόνο – είναι όχι απλώς υπαρκτή αλλά κρίσιμη.

Στο σημερινό εγχώριο μεταμνημονιακό περιβάλλον, αλλά και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, έννοιες όπως προοδευτικότητα και συντήρηση επαναπροσδιορίζονται λόγω των πολυεπίπεδων αλλαγών που έχουν επέλθει με τα χρόνια στις κοινωνίες, στα οικονομικά μοντέλα και τον τρόπο διάρθρωσης και άσκησης των εξουσιών.

Είναι προφανές ότι όταν ο κ. Μητσοτάκης μιλάει για την ανάγκη να γίνει συζήτηση, δεν αρνείται την ύπαρξη του διπόλου πρόοδος – συντήρηση. Το αντίθετο. Αυτό που λέει είναι ότι οι αντιλήψεις που διαμορφώθηκαν κυρίως στον 20 αιώνα γύρω από το τι σημαίνουν οι δύο αυτές έννοιες είναι ξεπερασμένες από την ίδια τη ζωή και ότι το στοίχημα της χώρας θα κριθεί από το πόσο έγκαιρα θα κατανοήσουμε αυτή τη νέα πραγματικότητα και θα επαναπροσδιορίσουμε πως θα πορευτούμε εμείς, ως χώρα, σε αυτή τη νέα πραγματικότητα.

Για παράδειγμα, πόσο προοδευτικό είναι να οραματίζεσαι την «επιστροφή στην κανονικότητα»; Σε κάποια κανονικότητα, άραγε; Ήταν πολύ «κανονική» η κανονικότητα στα χρόνια πριν από τα μνημόνια; Κι αν ήταν, γιατί φτάσαμε σ αυτά;

Πόσο προοδευτικό, είναι να εξαντλείσαι στις παραμονές των εκλογών στα χωρίς καμία αμφιβολία αναγκαία μέτρα στήριξης των πολλών και ιδιαίτερα των πιο αδύναμων, χωρίς όμως ταυτόχρονα να διαμορφώνεις συνθήκες που θα επιτρέψουν στη χώρα να μπει σε πραγματική τροχιά ανάπτυξης, όπου ο βασικός «κορμός», η λεγόμενη παλαιότερα «μεσαία τάξη» θα μπορεί να πηγαίνει την Ελλάδα μπροστά, δημιουργώντας ακριβώς λόγω της δική της συνεισφοράς στον κρατικό κορβανά, το δίχτυ προστασίας που είναι αναγκαίο για τους πιο αδύναμους;

Είναι πρόοδος ή συντήρηση να διατηρείται ένα μοντέλο λειτουργίας της χώρας που δεν προσφέρει ίσες ευκαιρίες για όλους, άμεση απονομή της δικαιοσύνης και διαφάνεια παντού;

Είναι, μήπως συντήρηση, να προσβλέπεις με την πολιτική σου στην δημιουργική σύνθεση, αφ ενός της ελευθερίας του ατόμου να ορίζει και να διεκδικεί τους σκοπούς του και αφ’ ετέρου της εδραίωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κατάκτησης των συλλογικών αγαθών, όπως για παράδειγμα προβλέπουν ρητώς οι αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού;

Είναι συντήρηση να στηρίζεις έμπρακτα την απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και την υπέρβαση του παρασιτισμού που τόσο κόστισε στη χώρα όλα τα προηγούμενα χρόνια;

Και γιατί, άραγε, είναι συντήρηση να πιστεύεις βαθιά ότι η λαϊκή ευημερία δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της συνολικής προόδου της χώρας και ενός κοινωνικού συμβολαίου που εξασφαλίζει ότι αυξάνεται το εισόδημα κάθε πολίτη από την πρόοδο;

Αυτά είναι πραγματικά ερωτήματα, που έχουν πραγματικές πολιτικές απαντήσεις, οι οποίες, όμως, δυστυχώς, συνθλίβονται στις μυλόπετρες του νοσηρού προεκλογικού κλίματος που βιώνουμε όλο το τελευταίο διάστημα.