Ένα γέλιο θα τους θάψει…

Δεν ήταν παρεκβάσεις από αυτές που συμβαίνει ενίοτε να εντοπιστούν σ΄ένα πεδίο εύρυθμης θεσμικής λειτουργίας ούτε μεμονωμένα κρούσματα με πρωταγωνιστές κάποιους αγύρτες.

Τα λύματα του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ο θανατηφόρος συνδυασμός οργανωμένου εκμαυλισμού, ιδιωφελούς κομματισμού και κλασικής διαχειριστικής ανεπάρκειας. Είναι το δυσώδες παρελθόν ενός ερειπωμένου κράτους που αναβαθμίστηκε προκλητικά από το Επιτελικόν του Μητσοτάκη και αποτελεί υποδειγματική κορωνίδα διαφθοράς και αλαζονικής περιφρόνησης της κοινωνίας.

Τα ήξεραν όλα. Και τα γνώριζαν όλοι. Από τους λεμβούχους του αμαρτωλού αυτού Οργανισμού μέχρι τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Που αποδείχτηκε ότι ήξερε τα πάντα κατ΄ευθείαν από την πηγή. Από ανθρώπους, δηλαδή, που ήσαν επικεφαλής του ΟΠΕΚΕΠΕ και εκπαραθυρώθηκαν μετά τις αποκαλύψεις και τις καταγγελίες τους για τα δυσώδη και οργιαστικά που συνέβαιναν.

Και εξίσου γνώστες της κατάστασης ήσαν αγρότες και κτηνοτρόφοι που έβλεπαν ενεοί την διασπάθιση και τις ρεμούλες και βγήκαν ευθαρσώς να καταγγείλουν αυτό το ξεδιάντροπο πανηγύρι της διαφθοράς.

Τώρα τα λύματα κυλάνε στους δρόμους της επικράτειας και τα ξέρει όλος κόσμος κρατώντας τη μύτη του για να προφυλαχτεί από την αποφορά. Ταυτόχρονα, η κοινωνία επιστράτευσε ένα στοιχείο που ενδεχομένως να αποβεί καταστροφικό για τον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του.

Ποιό; Το γέλιο. Και την θυμηδία που προκαλούν οι λέξεις φραπές και χασάπης. Δεν χρειάζεται να ψάξει ενδελεχώς ο κόσμος για να δεί κατά πόσο ευθύνονται ο Βορίδης, ο Αυγενάκης και τ’ άλλα τα παιδιά ή να τσεκάρει αν πράγματι γνώριζε ο Μητσοτάκης.

Πας σε μια παρέα οποιασδήποτε πολιτικής σύνθεσης και προτού καν αρχίσει η κουβέντα για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, νάτος ο φραπές κι από δίπλα ο χασάπης! Τι να τις κάνεις τις πληροφορίες και τις αναλύσεις; Αρκούν οι δύο αυτές λέξεις για να δείξουν την πάγκοινη θυμηδία για το γαλάζιο κοστούμι του σκανδάλου.

Δεν χρειάζεται να βγεί στον δρόμο ο κόσμος για να διαδηλώσει την οργή του. Εχει κατανοήσει και εσωτερικεύσει τα πάντα γύρω από τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τη θηριωδία των ασύστολων που κυβερνούν.

Κι όταν έρθει η ώρα της κάλπης, όσο κι αν προσπαθήσει η κυβέρνηση να μπαλώσει το τριμμένο παντελόνι της, είναι πολύ πιθανό το ηχηρό, σαρκαστικό γέλιο για τον φραπέ και τον χασάπη να γίνει θανατηφόρα ψήφος εναντίον της ΝΔ.

Ένα γέλιο θα τους θάψει, δηλαδή, όπως έλεγαν σε αλλοτινές εποχές εκείνοι οι αντιεξουσιαστές της Ιταλίας και της Γερμανίας, οι Μητροπολιτάνοι Ινδιάνοι. Να το πούμε με δυό λόγια μιλώντας για τα καθ’ ημάς δυσώδη:

Όταν σε παίρνουν στην πλάκα και γελάει ο κόσμος με τα εμβληματικά/συμβολικά στοιχεία μιας βρώμικης υπόθεσης, είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να πάρουν σοβαρά τα υπερασπιστικά σου επιχειρήματα.

Αυτό συμβαίνει τώρα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη: Οσο κι αν καταφεύγει στο αμαρτωλό παρελθόν των άλλων, όσο κι αν μιλάει για κάθαρση, όσο κι αν ομολογεί την αποτυχία, είναι αδύνατο να ξεφύγει από την εικόνα του φραπέ και του χασάπη, των ημετέρων και των τερμιτών. Των δικών της παιδιών, δηλαδή. Η κοινωνία ξέρει, σαρκάζει και καιροφυλακτεί.

Αν συνυπολογιστούν και τα Τέμπη, εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση οδεύει προς τις εκλογές, οψέποτε διενεργηθούν, με δύο δυσβάσταχτα φορτία στην πλάτη της.

Φορτία που έχουν διαλύσει τον μύθο του Επιτελικού Κράτους, της νέας νοοτροπίας που δήθεν δεν έχει σχέση με το παρελθόν και της ανάτασης που διατυμπανίζει η κυβέρνηση.

Ερχεται σπάθη κοφτερή για τον νέο Μητσοτακισμό…

ΥΓ: Την δυσώνυμη περίοδο του ΄89, με υπαρκτό το σκάνδαλο Κοσκωτά αλλά με τερατώδη, κατασκευασμένα στοιχεία για τον Ανδρέα Παπανδρέου, η αδυσώπητη προπαγάνδα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και της συμπλέουσας Αριστεράς επινόησε μια καταλυτική λέξη και την έθεσε στην κυκλοφορία: Τα Πάμπερς!

Δηλαδή, κουτί γεμάτο χρήματα προορισμένα για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Στη δίκη αποδείχτηκε ότι επρόκειτο για χυδαίο ψέμα, επινοημένο από τους κατασκευαστές του Μητσοτάκη και της Αριστεράς.

Όμως έκανε τη δουλειά της η λέξη Πάμπερς. Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας την είχε στα χείλη και στο μυαλό. Καταδικαστικά για τον ΠΑΣΟΚ και τον ηγέτη του…

Να, όπως τώρα με τον φραπέ και τον χασάπη. Γι αυτούς/γι αυτά μιλάει η κοινωνία. Μόνο που τα Πάμπερς ήταν φτιαχτά, ψεύτικα, κατασκευασμένα. Ενώ οι φραπέδες και οι χασάπηδες είναι πραγματικοί…