Επιστροφή στο πολιτικό μέλλον

Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση και ως φαίνεται ούτε στην πολιτική. Το σκηνικό από τις 25 Μαΐου και μετά θυμίζει όλο και περισσότερο ημέρες του 2009. Θα επαναληφθεί η Ιστορία ως φάρσα;

Τότε η Νέα Δημοκρατία είχε χάσει με 4,25% από το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, έχοντας απορρίψει σενάρια ταυτόχρονης προσφυγής σε κάλπες και έχοντας διακόψει τη λειτουργία της Ολομέλειας της Βουλής ήδη από το Μαϊο.

Η αξιωματική αντιπολίτευση κατήγγειλε την παραγραφή τυχόν ποινικών ευθυνών μελών των κυβερνήσεων 2004- 2007 και ο τότε αρχηγός της Γιώργος Παπανδρέου ζητούσε πρόωρες εκλογές απειλώντας ότι θα μπλοκάρει την επανεκλογή του Καρόλου Παπούλια.

Ο Κώστας Καραμανλής πήγε τελικά σε πρόωρες εκλογές τον Οκτώβριο, μιλώντας για την ανάγκη λήψης σκληρών μέτρων στην οικονομία. Όλοι στη Νέα Δημοκρατία προεξοφλούσαν την ήττα, όμως το μέγεθος της προκάλεσε σοκ. Μετά τις 10 μονάδες ο Καραμανλής παραιτήθηκε και ξεκίνησε η σκληρή εσωκομματική μάχη για την ηγεσία που κατέληξε στην εντυπωσιακή εκλογή του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος αμφισβητούσε τη λογική του μεσαίου χώρου και απευθυνόταν στους σκληρούς της δεξιάς.

Μέχρι στιγμής, τα γεγονότα της πρώτης παραγράφου έχουν επαναληφθεί με μικρές παραλλαγές. Επιστρέφοντας στο μέλλον, οι συνθήκες διπολισμού που διαμορφώνονται εκ νέου και στα μέτρα των καιρών, η συνέχιση της ίδιας στρατηγικής από το Μαξίμου παρά τα “μερεμέτια” στην κυβέρνηση και τις προαναγγελίες για διορθωτικές κινήσεις οι οποίες έρχονται κατόπιν εκλογικής εορτής, η εμμονή στη διεξαγωγή της μάχης στα δεξιά του πολιτικού φάσματος και η προσπάθεια της Κουμουνδούρου να δείξει στους κεντρώους νοικοκυραίους πως δεν έχουν να φοβούνται από μία κυβέρνηση με αριστερό πρόσημο, συνθέτουν το πλαίσιο για τις επόμενες εθνικές εκλογές- όποτε και εάν αυτές γίνουν.

Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι πλέον αρχίζει να προεξοφλείται μία κυβέρνηση με βασικό κορμό το ΣΥΡΙΖΑ και το θέμα συζήτησης στην επιχειρηματική και μιντιακή σφαίρα είναι ποιος θα μπει ως εταίρος σε αυτό το σχήμα. Εάν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσε το, δε λένε εξάλλου; Όσο περνάει ο καιρός το ΠΑΣΟΚ, βασικός στόχος του οποίου είναι να κατέχει κυβερνητικά πόστα και ως κόμμα-κυβερνητικός εταίρος να το παίζει ρυθμιστής, αρχίζει να φλερτάρει όλο και πιο ξεδιάντροπα με το ΣΥΡΙΖΑ και ο Ευάγγελος Βενιζέλος μοιάζει έτοιμος να προδώσει τον Αντώνη από τον οποίο ζητά ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο και στήριξη, για τα μάτια όχι του Αλέξη φυσικά αλλά της εξουσίας. Αυτά τα αντιλαμβάνονται στην Κουμουνδούρου, διαπιστώνοντας με κυνισμό και τρόμο ότι μπορεί να βρεθούν μπροστά στο δίλημμα να συγκυβερνήσουν με τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ ή να αρνηθούν τη λαϊκή εντολή. Lose- lose situation, για να παραφράσουμε το ΓΑΠ.

Η πρωτιά της ευρωκάλπης έχει εγγραφεί σε κάθε περίπτωση στη ροή των πολιτικών γεγονότων και έχει δημιουργήσει ένα τετελεσμένο, το οποίο ανάλογα με την πορεία των πραγμάτων μπορεί να εδραιωθεί. Το βασικό επιχείρημα του Μαξίμου είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πολιτική δυναμική. Αυτό είναι από αριθμητική καθαρά άποψη αλήθεια και αποτελεί ένα καλό λόγο για να κάνει την αυτοκριτική της η Κουμουνδούρου, αντί να περιμένει την εξουσία σαν ώριμο φρούτο. Δεν αποτελεί όμως λόγο εφησυχασμού για τη Ν.Δ. Διότι ένα κόμμα δεν το φέρνουν στην κυβέρνηση μόνο αυτοί που το ψηφίζουν, αλλά και δια της ψήφου ανοχής οι “απέναντι” ψηφοφόροι που απλά δεν ψηφίζουν τον αντίπαλο.

Για να μην πάμε πολύ πίσω στο παρελθόν και να μείνουμε σε παραδείγματα με τους ίδιους πρωταγωνιστές της αρχικής “παραβολής”, το 2004 στη νίκη Καραμανλή έπαιξαν ρόλο οι πασόκοι που απλώς δεν ξαναψήφισαν Σημίτη. Το 2009, οι απογοητευμένοι νεοδημοκράτες ήταν καθοριστικός παράγων για την ήττα και τη μεγάλη διαφορά. Στις ευρωεκλογές του Μαϊου η Ν.Δ έχασε επτά μονάδες, οι οποίες κατά τα φαινόμενα δεν πήγαν πουθενά, αφού το συνολικό ποσοστό των κομμάτων εκ δεξιών της παρέμεινε περίπου 16%, όσο δηλαδή και το 2012. Τον επαναπατρισμό αυτών των 600.000 ψηφοφόρων έθεσε ως στόχο ο Σαμαράς κατά τη συνεδρίαση της εκτελεστικής γραμματείας της Ν.Δ. Όσο όμως το Μαξίμου δεν αντιλαμβάνεται γιατί έφυγαν και επιμένει να πιστεύει πως θα τους φέρει πίσω με σκληρή δεξιά ρητορική και ανοίγματα, το έργο του παρελθόντος κινδυνεύει να παιχτεί ξανά.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε στο Τμήμα Δημοσιογραφία και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ως πολιτική συντάκτρια καλύπτει για το News247.gr το χώρο της κεντροδεξιάς.