Επιτυχία ο Πιερρακάκης, αλλά μπάστα τα πανηγύρια…

Όταν ένας Έλληνας εκλέγεται σε μια θέση διεθνούς οργάνου ή οργανισμού, ασφαλώς και είναι επιτυχία(το ίδιο ισχύει για όλες τις χώρες). Για τα αυτονόητα δεν χρειάζεται ιδιαίτερη συζήτηση.

Είναι, λοιπόν, αυτονόητο ότι η εκλογή του υπουργού Οικονομικών Κυριάκου Πιερρακάκη στην προεδρία του Eurogroup συνιστά μια επιτυχία. Να την πούμε «εθνική»; Να την πούμε, αφού αντανακλά στη χώρα. Καθ’ υπερβολήν, όμως, διότι δεν θα αλλάξει κάτι στη διεθνή- εν προκειμένω ευρωπαϊκή- θέση της. Όπως δεν άλλαξε για καμία άλλη χώρα που είχε μέχρι τώρα την αντίστοιχη θέση.

Το Eurogroup είναι ένα άτυπο όργανο, δηλαδή δεν παίρνει αποφάσεις. Αυτές λαμβάνονται στις συνόδους κορυφής από τους ηγέτες, για την προετοιμασία των οποίων είναι υπεύθυνο.

Αυτή είναι η πραγματική αποτύπωση της χτεσινής εκλογής του Έλληνα υπουργού σε αυτό το όργανο της Ευρωζώνης. Και ναι μεν εντυπωσιάζει το γεγονός επειδή η Ελλάδα ήταν η πιο πολύπαθη μνημονιακή χώρα, αλλά δεν είναι η μόνη αυτής της κατηγορίας που έχει επικεφαλής του Eurogroup.

Για τους μη γνώστες, προηγήθηκε ο Μάριο Σεντένο από την Πορτογαλία και ο Πασκάλ Ντόναχιου από την Ιρλανδία, ο οποίος παραιτήθηκε και τώρα εκτελεί χρέη προέδρου ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών Μάκης Κεραυνός. Και οι τρεις αυτές χώρες- Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος- πέρασαν από την περιπέτεια των Μνημονίων, μαζί με την Ελλάδα.

Ο Πιερακάκης συμπληρώνει τώρα το καρέ. Είναι καλό για τη χώρα, αλλά μέχρις εκεί. Τα κυβερνητικά πανηγύρια δεν έχουν κανένα νόημα. Απλούστατα διότι η πραγματική θέση της χώρας στην Ευρώπη δεν είναι καλή.

Πρώτον, εξακολουθεί να έχει το μεγαλύτερο χρέος(147% του ΑΕΠ).

Δεύτερον, η διατυμπανιζόμενη ανάπτυξή της είναι μεν λίγο μεγαλύτερη από το μέσο ευρωπαϊκό όρο, αλλά χρειαζόμαστε πολύ μεγαλύτερη για να συγκλίνουμε με τις πιο προηγμένες χώρες. Και οι προβλέψεις δεν είναι καλές για τα επόμενα χρόνια, όταν το 1927 θα τελειώσουν οι πόροι του Ταμείου Ανάπτυξης. Θα πέσει στο μισό.

Τρίτον, το εισόδημα των Ελλήνων, όπως κι αν μετρηθεί, είναι πολύ κάτω από το μέσο όρο της Ευρώπης. Γι’ αυτό και τώρα που η ακρίβεια χτυπάει κόκκινο η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων βρίσκεται μόνο ένα σκαλοπάτι πάνω από τον ευρωπαϊκό πάτο (περνάμε μόνο τη Βουλγαρία).

Όταν, λοιπόν, πάψουμε να είμαστε υπερχρεωμένη χώρα, όταν αποκτήσουμε εισόδημα που να πλησιάζει το μέσο ευρωπαϊκό, ώστε να βγάζουμε ολόκληρο το μήνα σε καιρούς ακρίβειας, τότε ναι θα πανηγυρίσουμε. Αλλά γι’ αυτά τα ουσιώδη.

Τότε δεν θα χρειάζεται να πανηγυρίσουμε αν εκλέξουμε κάποιον άλλον Πιερρακάκη σε κάποια ευρωπαϊκή θέση. Διότι θα έχουμε γίνει κανονική ευρωπαϊκή χώρα, που σήμερα δεν είμαστε…