Ευρωλίγκα: Γιατί δεν θέλω ελληνικό τελικό

Στις αρχές των ‘90ς, όταν ο Άρης και ο ΠΑΟΚ πρωταγωνιστούσαν στο εγχώριο και ευρωπαϊκό μπάσκετ, ένας θρυλικός αθλητικός συντάκτης της Θεσσαλονίκης, μακαρίτης εδώ και χρόνια, δεν έκρυβε τη δυσανεξία του προς το συγκεκριμένο σπορ. Το αποκαλούσε «κωλοάθλημα». Και αν του ζητούσες να εξηγηθεί, σου απαντούσε: «αγόρι μου, οτιδήποτε παίζεται με τα χέρια είναι μαλ…»

Είχε και επιχειρήματα. Είναι ένα παιχνίδι που σπανίζουν οι εκπλήξεις, τις περισσότερες φορές θα κερδίσει η καλύτερη ομάδα. Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος ποιες επαφές σφυρίζονται ως φάουλ και ποιες όχι -η εξουσία του διαιτητή είναι πέρα από τα όρια της αυθαιρεσίας. Και έχει συνεχείς διακοπές που μπορεί να επιτρέπουν επίσκεψη στην τουαλέτα, αλλά σε βγάζουν από τον ρυθμό του αγώνα.

Σε γενικές γραμμές μπορείς να του δώσεις δίκιο. Να το πάρεις από τον Ζοσιμάρ, που θα έλεγε και ο Καίσαρης στο podcast, για να το ακουμπήσεις πάνω στη συγκεκριμένη θέση. Όμως σίγουρα δεν ισχύει κάτι τέτοιο στην Ευρωλίγκα.

Που λέτε μπορεί ο ΠΑΟΚ, η ομάδα που υποστηρίζω, να εμφανίστηκε ως Σταχτοπούτα τη σεζόν που μόλις έκλεισε και να διεκδίκησε έναν ευρωπαϊκό τίτλο, όμως τα ποπ κορν μου τα έφαγα βλέποντας Ευρωλίγκα. Και μάλιστα, αν είναι δυνατόν, υπήρξαν βραδιές Champions League που τις άφησα στην άκρη για να δω μπάσκετ. Αδιανόητα πράγματα.

Επίσης οφείλω να δηλώσω ότι, ως φίλαθλος του καναπέ, προτιμώ την Ευρωλίγκα από το ΝΒΑ. Παρακολουθώντας αμερικανικό μπάσκετ έχω την αίσθηση ότι βλέπω δέκα τύπους που τρέχουν μανιασμένα προσπαθώντας να πετύχουν τρίποντο. Στην Ευρωλίγκα το παιχνίδι μου φαίνεται πιο εγκεφαλικό, με μεγαλύτερη ίντριγκα.

Θα μου πείτε ότι παίζει ρόλο και η συναισθηματική εγγύτητα -αλλιώς βλέπεις Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα και αλλιώς το Ντάλας και το Ντιτρόιτ. Είναι και η ατμόσφαιρα. Τι να σου πουν οι Αμερικανοί όταν στην Ευρώπη έχεις ΟΑΚΑ, ΣΕΦ, Βελιγράδι; Στην Αμερική τρώνε hot dog. Στην Ευρώπη μασάνε τις σάρκες των αντιπάλων.

Όμως πάνω από όλα, είναι το συνολικό προϊόν που έκανε την Ευρωλίγκα μία διοργάνωση που σου κλέβει τα βράδια και τις ώρες σου. Ναι, σε μεγάλο βαθμό έχει ατονίσει ο εθνικός χαρακτήρας των ομάδων, τα αστέρια είναι από την Αμερική ή, τέλος πάντων, παίζουν σε ομάδες που δεν σχετίζονται με την εθνική τους καταγωγή. Ωστόσο το τελικό προϊόν ανταγωνίζεται ευθέως το Champions League ως προς το θέαμα, το συναίσθημα που γεννά και το μάρκετινγκ. Είναι ένα τόσο καλά μελετημένο και δομημένο τηλεοπτικό προϊόν που, ακόμα και αν δεν σε παθιάζει οπαδικά, σε καθηλώνει. Θα έλεγα δε, ότι σε εξημερώνει, οπαδικά. Λογικό. Τα εισιτήρια είναι ακριβά, το κοινό ανήκει στις ανώτερες εισοδηματικά τάξεις, κάποια στιγμή η σάλα θα αρχίσει να αποκτά θεατρικό χαρακτήρα.

Επίσης η Ευρωλίγκα σου πουλάει εξαιρετικά τις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών της. Παραδοσιακά οι καλαθοσφαιριστές είναι αρκετά κλικ πιο πάνω από τους ποδοσφαιριστές ως προς την προσωπικότητα, την καλλιέργεια και το χιούμορ. Αυτό το χαρακτηριστικό εντάσσεται με πολύ ελκυστικό τρόπο στο συνολικό προϊόν. Με δυο λόγια, πρόκειται για ένα αριστοτεχνικά στημένο αθλητικό show που χρησιμοποιεί τα λογότυπα μεγάλων και ιστορικών συλλόγων.

Και κάπως έτσι, σήμερα τα μάτια, το μυαλό και η ψυχή (που λέει ο λόγος), προσανατολίζονται στο Άμπου Ντάμπι. Και, να σας πω την αλήθεια, εγώ που δεν είμαι ούτε Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός, αλλά έχω δει σχεδόν όλα τους τα παιχνίδια, δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήθελα έναν ελληνικό τελικό. Ναι, το θέαμα θα ήταν συγκλονιστικό, θα έσπαζαν καρδιές, αλλά στο τέλος θα κάναμε λουτρό χολής. Εννοείται ότι θέλω να κατακτήσει το τρόπαιο ελληνική ομάδα. Οποιος και αν το πάρει, έχω φίλους που θα το χαρούν με τη ψυχή τους.