Φλωριδισμός: Γενιτσαρισμός και αναίσχυντη διαστρέβλωση…

Στην πολιτική δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο: οι μεταγραφέντες, οι αλλαξοπιστήσαντες, αυτοί που άφησαν έναν πολιτικό χώρο για να πάνε στον άλλοτε ορκισμένο αντίπαλο, συμπεριφέρονται πιο προκλητικά για από τους όψιμους συμμάχους τους. Είναι οι τύποι που τους ταιριάζει ο χαρακτηρισμός “γενίτσαρος“: κάποιος που συμπεριφέρεται και ενεργεί με φανατισμό, μισαλλοδοξία και αντεκδίκηση..

Έχουμε χαρακτηριστικά παραδείγματα και στις μέρες μας. Ας δούμε ένα σε δύο εκδοχές του.

Πρώτον: ποιος θα αισθανόταν έκπληξη αν άκουγε “ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τα Τέμπη” και “όποιος πάει στις συγκεντρώσεις είναι με την Κωνσταντοπούλου”; Ο Άδωνις τα εκστόμισε αυτά, άρα καμιά έκπληξη. Επίσης, ποιος θα είχε εκπλαγεί αν άκουγε ότι “τα Τέμπη κρίθηκαν στις εκλογές” και “κανένας από τους συγγενείς των νεκρών στο Μάτι δε παίζει το ρόλο που παίζει σήμερα η κυρία Καρυστιανού”; Κανένας, ο Βορίδης τα εκστόμισε. “Φυσιολογικά” πράγματα. Φυσιολογικά για το χαρακτήρα αυτών των δύο ΛΑΟ(Σ)-πρόβλητων υπουργών.

Και όμως υπάρχουν άλλοι, με διαφορετικό πολιτικό παρελθόν, που φιλοδοξούν να τους ξεπεράσουν. Ο Γιώργος Φλωρίδης, για παράδειγμα, ανδρώθηκε σαν σοσιαλιστής. Στην πορεία ανέβλεψε. Και αφού πέρασε κάμποσα χρόνια στο Facebook να γενιτσαρίζει εναντίον της πολιτικής του καταγωγής και να εξυμνεί τους άλλοτε αντιπάλους του, πέτυχε τον πολυπόθητο στόχο του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον αντάμειψε και τον έκανε υπουργό. Για να ξεπεράσει σε φανατισμό, μισαλλοδοξία και διαστρέβλωση των εννοιών ακόμα και τους ακροδεξιούς παρακαθήμενούς του στις υπουργικές καρέκλες. Ποιος είπε, για παράδειγμα, “πάνε τα Τέμπη και οι κλάψες“; Όχι, ο Βορίδης ή ο Γεωργιάδης. Ο Φλωρίδης!

Δεύτερον, ο υπουργός Φλωρίδης τις τελευταίες μέρες πρωταγωνίστησε και σε άλλο ένα επεισόδιο, “διαφάνειας”. Έφερε μια “τροπολογία της νύχτας”, με την οποία επιτρέπει σε πολιτικούς (πρωθυπουργούς, αρχηγούς κομμάτων υπουργούς κ.α) να έχουν εταιρείες στο εξωτερικό μέσω των περίφημων “παρένθετων προσώπων”, δηλαδή των συγγενών τους. Μέχρι τώρα αυτό απαγορευόταν. Την απαγόρευση είχε φέρει πριν από 22 χρόνια μια κυβέρνηση του πρώην δικού του κόμματος (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- Σημίτη, 2003). Έρχεται, λοιπόν, σήμερα ο Φλωρίδης και καταργεί αυτήν την απαγόρευση. Oι πολιτικοί θα μπορούν να έχουν εταιρείες στο εξωτερικό μέσω συζύγων, τέκνων και άλλων δικών τους προσώπων. Κι επειδή το θράσος τού περισσεύει ονομάζει αυτό που έκανε “ενδιαφέρον για τη διαφάνεια“! Και γιατί η διαφάνεια έχει ανάγκη από νυχτιάτικες τροπολογίες (κατατέθηκε στη Βουλή στις 11 το βράδυ, ώστε να την πάρουν χαμπάρι όσο το δυνατό λιγότεροι); “Ποιους προστατεύει;”, όπως τον ρώτησε το πρώην κόμμα του; Θα φανεί στην πορεία.

Ο Φλωρίδης βάζει τους συγγενείς των πολιτικών στο παιχνίδι, για να προστατέψει-υποτίθεται- τους ίδιους. Νομοθετεί την αδιαφάνεια και ομνύει στη “διαφάνεια”, διαστρεβλώνοντας αναίσχυντα τις έννοιες. Ένα είδος newspeak (διφορούμενη, παραπλανητική, προπαγανδιστική γλώσσα) μπαίνει μπροστά.

Ακριβώς όπως το έχει πει ο Τζόρτζ Όργουελ : “Αν η σκέψη διαφθείρει τη γλώσσα, μπορεί και η γλώσσα να διαφθείρει τη σκέψη“…